********** 6/10
Τα πολιτικά θρίλερ δεν είναι πολύ πιασιαρικα τα τελευταία χρόνια. Έτσι και το State Of Play της Universal άνοιξε το τριήμερο που μας πέρασε στην Αμερική με 14 εκατ. δολάρια, (με πρόβλεψη τα 15) παρά το πολύ καλό cast και το περασμενο-από-κοσκινο σενάριο.
Τα πολιτικά θρίλερ δεν είναι πολύ πιασιαρικα τα τελευταία χρόνια. Έτσι και το State Of Play της Universal άνοιξε το τριήμερο που μας πέρασε στην Αμερική με 14 εκατ. δολάρια, (με πρόβλεψη τα 15) παρά το πολύ καλό cast και το περασμενο-από-κοσκινο σενάριο.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ το 2000 ντοκιμαντεριστας Kevin Macdonald σκηνοθετει μια κινηματογραφική εκδοχή της 6 ωρης σειράς του BBC με το ίδιο θέμα, όντας φαν της και ο ίδιος, με τη βοήθεια δυο πολύ έμπειρων σεναριογράφων, του Matthew Michael Carnahan (Lions For Lambs, The Kingdom) και του επίκαιρου Tony Gilroy (Duplicity), παρά τις καθυστερήσεις από την απεργία τους το 2007, και αφού λόγω αυτών των καθυστερήσεων αποσύρθηκαν ο Brad Pitt και ο Edward Norton από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, (κάτι που αντιμετωπίστηκε μάλλον θετικά από τους κριτικούς).
Ένας παλιομοδιτης ρεπόρτερ (Russell Crowe) ερευνά τη δολοφονία της γραμματέας ενός φρέσκου ανερχόμενου Βουλευτή (Ben Affleck), με τον οποίο τυγχάνει να είναι παλιοί συμφοιτητές και φίλοι. Όταν όμως αποκαλύπτει ότι ο παντρεμένος φίλος του είχε παράνομο δεσμό μαζί της, καθώς και συμφέροντα, δολοπλοκίες, πολιτικά παιχνίδια αλλά και δολοφονίες, τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα. Το δίλημμα για το καθήκον ως δημοσιογράφου αλλά και την υποχρέωση ως φίλου είναι βαρύ και η πρώτη σελίδα της εφημερίδας περιμένει.
Έχει ενδιαφέρον και οι διαφορά προσέγγισης του παλιού με τη νέα, νόστιμη, φιλόδοξη και μέσα στη τεχνολογία blogger-ρεπόρτερ Rachel McAdams η οποία φυσικά δεν έχει κανένα απολύτως κόλλημα να αποκαλύψει τα πάντα.
Παίζουν ακόμη οι Helen Mirren και Robin Wright Penn.
Update: Δε ξερω τι με εκανε να βαλω τοσο χαμηλη βαθμολογια για μια ταινια που μου αρεσε και μου κρατησε το ενδιαφερον και τις δυο ωρες.
Ισως το μπερδεματακι στο τελος (απο μια ατακα που ξεφυγε, ο πρωταγωνιστης καταλαβε ολο το σκηνικο με τη μια), ισως καποιες αλλες πραξεις που δεν δικαιολογηθηκαν οσο επρεπε, ισως ο αχαρος ρολος της Rachel McAdams (αν περνιεται αυτη για μαχομενη δημοσιογραφος που θα τη φοβηθεις...εγω ειμαι ο Λεωνιδας των 300!).
Οπως και να'χει νομιζω οτι πετυχαινει το σκοπο της που ειναι να σε βαλει στο κλιμα των deadlines των εντυπων, στη νοοτροπια 'θα σε πατησω μεχρι να λιωσεις προκειμενου να γραψω το αρθρο μου!' των δημοσιογραφων και φυσικα στο ποσο επικινδυνοι ειναι οι πολιτικοι και οι μεγαλοεταιρειες.
Κι ας συναγωνιζονται σ'αυτο το τελευταιο, τους δημοσιογραφους.
Update: Δε ξερω τι με εκανε να βαλω τοσο χαμηλη βαθμολογια για μια ταινια που μου αρεσε και μου κρατησε το ενδιαφερον και τις δυο ωρες.
Ισως το μπερδεματακι στο τελος (απο μια ατακα που ξεφυγε, ο πρωταγωνιστης καταλαβε ολο το σκηνικο με τη μια), ισως καποιες αλλες πραξεις που δεν δικαιολογηθηκαν οσο επρεπε, ισως ο αχαρος ρολος της Rachel McAdams (αν περνιεται αυτη για μαχομενη δημοσιογραφος που θα τη φοβηθεις...εγω ειμαι ο Λεωνιδας των 300!).
Οπως και να'χει νομιζω οτι πετυχαινει το σκοπο της που ειναι να σε βαλει στο κλιμα των deadlines των εντυπων, στη νοοτροπια 'θα σε πατησω μεχρι να λιωσεις προκειμενου να γραψω το αρθρο μου!' των δημοσιογραφων και φυσικα στο ποσο επικινδυνοι ειναι οι πολιτικοι και οι μεγαλοεταιρειες.
Κι ας συναγωνιζονται σ'αυτο το τελευταιο, τους δημοσιογραφους.
Με πάνω από δυο ώρες διάρκεια (127’), ετσι παιζεται το παιχνιδι που θα ελεγε κι ο Κακαουνακης! Ελληνική πρεμιέρα στις 30 Απριλίου από τη UIP.
1.jpg)
