********** 9/10
Υπάρχει μια κινηματογραφική ιδιοφυΐα στις μέρες μας, με ταινίες που δεν υπάρχει περίπτωση να δεις και να μην θυμάσαι για καιρό, με ιδιόρρυθμο στυλ, με ακραίο χιούμορ, αντισυμβατικος μέχρι τα όρια της τρέλας και δημιουργός μιας χαρακτηριστικής σχολής σινεμά.
Το όνομα του είναι Quentin Tarantino και επιστρέφει στις αίθουσες με το Inglourious Basterds.
Όσοι προσέξατε τα ορθογραφικά λάθη στο τίτλο και θα θέλατε να ρωτήσετε το δημιουργό τι σημαίνουν, μην το κάνετε.
Οι κριτικοί που το τόλμησαν πήραν απάντηση στο στυλ «μην προσπαθείτε εσείς οι κριτικοί να αποκωδικοποιήσετε τα πάντα. Κάποια πράγματα στο σινεμά πρέπει να αφήνονται χωρίς να εξηγηθούν...χάνουν τη μαγεία».
Μια απλοϊκή εξήγηση που διάβασα είναι ότι ήθελε να διαχωρίσει τη ταινία του από το ‘Inglorious Bastards’ του Enzo Castellani, ένα ιταλικό πολεμικό του 78, γυρισμένο στα Cinecitta Studios.
Μάλλον δεν ισχύει κάτι τέτοιο όμως, καθώς ο ίδιος ο Quentin είχε πει πως ήθελε η ταινία του να είναι ένα spaghetti western war movie και φυσικά του άρεσε το εν λόγω φιλμ.
Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος και τον απασχολούσε για καμιά δεκαετία.
Μια μικρή ομάδα αμερικανό-εβραίων τρομοκρατούν τους Ναζί στη κατεχόμενη Γαλλία, παίζοντας κλεφτοπόλεμο και σκοτώνοντας τους βάναυσα με ρόπαλα, μαχαίρια και αυτόματα.
Αρχηγός τους ο Brad Pitt ο οποίος ζητάει από την ομάδα του όσα περισσότερα σκαλπ γερμαναράδων είναι δυνατόν.
Στην ομάδα του είναι και ο Eli Roth (σκηνοθέτης του Hostel και πνευματικό παιδί της σχολής Tarantino) και η Diane Kruger (η ωραία Ελένη από την Τροία αν θυμάστε).
Παράλληλα υπάρχει και η Εβραία πιτσιρίκα και ιδιοκτήτρια σινεμά (Melanie Laurent) που ψάχνει εκδίκηση από τους Γερμανούς που εκτέλεσαν τους γονείς της.
Το σχέδιο της είναι να κλειδώσει όλους τους υψηλά ιστάμενους Γερμανούς καλεσμένους μέσα στην αίθουσα, όπου θα προσέλθει μέχρι και ο Χίτλερ για μια πρεμιέρα, και να βάλει φωτιά.
Υπάρχει μια κινηματογραφική ιδιοφυΐα στις μέρες μας, με ταινίες που δεν υπάρχει περίπτωση να δεις και να μην θυμάσαι για καιρό, με ιδιόρρυθμο στυλ, με ακραίο χιούμορ, αντισυμβατικος μέχρι τα όρια της τρέλας και δημιουργός μιας χαρακτηριστικής σχολής σινεμά.
Το όνομα του είναι Quentin Tarantino και επιστρέφει στις αίθουσες με το Inglourious Basterds.
Όσοι προσέξατε τα ορθογραφικά λάθη στο τίτλο και θα θέλατε να ρωτήσετε το δημιουργό τι σημαίνουν, μην το κάνετε.
Οι κριτικοί που το τόλμησαν πήραν απάντηση στο στυλ «μην προσπαθείτε εσείς οι κριτικοί να αποκωδικοποιήσετε τα πάντα. Κάποια πράγματα στο σινεμά πρέπει να αφήνονται χωρίς να εξηγηθούν...χάνουν τη μαγεία».
Μια απλοϊκή εξήγηση που διάβασα είναι ότι ήθελε να διαχωρίσει τη ταινία του από το ‘Inglorious Bastards’ του Enzo Castellani, ένα ιταλικό πολεμικό του 78, γυρισμένο στα Cinecitta Studios.
Μάλλον δεν ισχύει κάτι τέτοιο όμως, καθώς ο ίδιος ο Quentin είχε πει πως ήθελε η ταινία του να είναι ένα spaghetti western war movie και φυσικά του άρεσε το εν λόγω φιλμ.
Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος και τον απασχολούσε για καμιά δεκαετία.
Μια μικρή ομάδα αμερικανό-εβραίων τρομοκρατούν τους Ναζί στη κατεχόμενη Γαλλία, παίζοντας κλεφτοπόλεμο και σκοτώνοντας τους βάναυσα με ρόπαλα, μαχαίρια και αυτόματα.
Αρχηγός τους ο Brad Pitt ο οποίος ζητάει από την ομάδα του όσα περισσότερα σκαλπ γερμαναράδων είναι δυνατόν.
Στην ομάδα του είναι και ο Eli Roth (σκηνοθέτης του Hostel και πνευματικό παιδί της σχολής Tarantino) και η Diane Kruger (η ωραία Ελένη από την Τροία αν θυμάστε).
Παράλληλα υπάρχει και η Εβραία πιτσιρίκα και ιδιοκτήτρια σινεμά (Melanie Laurent) που ψάχνει εκδίκηση από τους Γερμανούς που εκτέλεσαν τους γονείς της.
Το σχέδιο της είναι να κλειδώσει όλους τους υψηλά ιστάμενους Γερμανούς καλεσμένους μέσα στην αίθουσα, όπου θα προσέλθει μέχρι και ο Χίτλερ για μια πρεμιέρα, και να βάλει φωτιά.
Και αν γνωρίζω καλά τους αναγνώστες αυτού του blog, ξέρω ότι θα θέλατε κάτι παραπάνω από μια περίληψη της νέας ταινίας του μεγάλου freak-director.
Πρόσφατα ο Quentin αποκάλυψε ένα κομμάτι από το σενάριο στο περιοδικό Playboy, και εκείνο ανέθεσε στον διάσημο Σέρβο συγγραφέα κόμικ, R.M.Guera την εικονογράφηση της σκηνής.
Το αποτέλεσμα είναι 6 σελίδες από μια γλαφυρή σκηνή της ταινίας, και την οποία το KostasBlog έψαξε και βρήκε, και την οποία μπορείτε να δείτε εδω.
Όπως όλα τα φιλμ του Tarantino, δεν έχει σημασία το τι γίνεται αλλά το πώς κινηματογραφείται.
Η διάρκεια του ‘Άδωξοι Μπάσταρδη’ (σε ...ανορθόγραφη μετάφραση) είναι 2μιση ώρες και οι κριτικές ποικίλουν.
Οι πιο κακές από αυτές μιλούν για έλλειψη δράσης για ένα war movie σαν αυτό. Πολλοί μιλάνε ...πολύ, στρατιώτες παρελαύνουν συνέχεια και ένας Γερμανός φλερτάρει κάποια στο Παρίσι.
Λίγες σκηνές με αφαίρεση σκαλπ και μια εκτέλεση με ρόπαλο του μπέιζμπολ, αυτά μόνο κάνει η oμάδα του Brad Pitt.
Ακόμα λένε ότι λείπουν στοιχεία χαρακτηριστικά του σκηνοθέτη, όπως το χιούμορ στις σκηνές βίας αλλά και στους διαλόγους.
Για όσες κακές κριτικές όμως πετύχετε, υπάρχουν άλλες τόσες που υμνούν το φιλμ, ειδικά τις ερμηνείες.
Για όσες κακές κριτικές όμως πετύχετε, υπάρχουν άλλες τόσες που υμνούν το φιλμ, ειδικά τις ερμηνείες.
Τα γυρίσματα έγιναν σε Γερμανία και Γαλλία. Η ταινία προβλήθηκε στις Κάννες το Μάιο και κάνει σχεδόν παγκόσμια πρεμιέρα στις 21 Αυγούστου.
Στην Ελλάδα θα το δούμε στις 20 Αυγούστου.
Ως τότε, δείτε το trailer.
1.jpg)
