********** 6/10
Η νοοτροπία των Αμερικανών γονιών είναι να ‘διώχνουν’ τα παιδιά τους απ’το σπίτι μετά το κολέγιο σε ένδειξη ανεξαρτητοποίησης τους αλλά και ελευθέριας των ιδίων.
Η νοοτροπία των Αμερικανών γονιών είναι να ‘διώχνουν’ τα παιδιά τους απ’το σπίτι μετά το κολέγιο σε ένδειξη ανεξαρτητοποίησης τους αλλά και ελευθέριας των ιδίων.
Ως γνωστόν, μόνο στην Ελλάδα οι γονείς δεν έχουν ζωή μετά από κάποια ηλικία, και όταν πια πάψουν ν’ασχολουνται με τα παιδιά τους φτάνει η ώρα που ασχολούνται με τα εγγόνια τους.
Έχοντας τούτο υπ’οψην, ίσως καταλάβετε γιατί η ηρωίδα του Post Grad θεωρεί ρεζιλίκι το να γυρίσει στο πατρικό της μόλις τελείωσε το Κολέγιο και μην καταφέρνοντας να βρει δουλειά, ειδικά μια αριστούχος όπως είναι η ίδια.
Περισσότερο μοιάζει με το πώς ονειρεύεται μια 13χρονη τη ζωή της στα 20, και γι’αυτό ίσως η διανομή της Fox στις αίθουσες ήταν απλόχερη υπολογίζοντας στις teen κοπελίτσες, εις μάτην όμως.
Η ‘μικρή’ αυτή κωμωδία έκανε μόλις 6 εκατομμύρια δολάρια σε 4 βδομάδες και γρήγορα θα πάρει το δρόμο των DVD.
Στη καρέκλα που γράφει Σκηνοθέτης κάθεται μια animator που έχει κάτσει ξανά στην ίδια καρέκλα με το Shrek (αλλά μάλλον αυτό δε πιάνεται), η Vicky Jenson και το σενάριο είναι της εξίσου πρωτάρας Kelly Fremon.
Όπως καταλαβαίνεις, μια ταινία από μια Βίκυ και μια Κελυ δε θα μπορούσε να είναι αντρική.
Πρωταγωνίστρια είναι η Alexis Blendel που στα μέρη της είναι γνωστή από τη 7χρονη σειρά Gilmore Girls, αλλά εγώ που αναρωτιόμουν από πού τη θυμάμαι, τη ξετρύπωσα στο τεράστιο Sin City του 2005 ως τη πόρνη-προδότρα της γυναικείας πόλης.
Όπως είπαμε και πιο πάνω, επιστρέφει στους γονείς της οι οποίοι είναι ενθουσιασμένοι από την εξέλιξη αλλά και λίγο πειραγμένοι.
Εκτός από αυτούς, εκεί βρίσκει και τον παιδικό της φίλο (Zach Gilford) ο οποίος είναι χρόνια καψουρης μαζί της (αλλά εκείνη όχι), έναν σέξι Βραζιλιάνο γείτονα (Rodrigo Sandoro) και ένα αυτοκίνητο που δε λέει να πάρει μπροστά.
Αν βαρεθήκατε να μετράτε κλισαρισμενους χαρακτήρες, έχετε απόλυτο δίκιο, αν λάβουμε υπ’οψη μας τις κακιστεροτερες κριτικές συνολικά, που ξεπερνούν ακόμα και το I Hate Valentines Day!
‘Σκηνοθετημένο σαν σαπουνόπερα’, ‘σκετσακια που δε συνδέονται μεταξύ τους’, και πολλά άλλα τέτοια ξεφωνητά διάβασα για τη ταινία.
Μου έκανε εντύπωση και μια επιθεσουλα στην Alexis Blendel η οποία ‘...παλεύει με το επάγγελμα της υποκριτικής αλλά ακόμα συνεχίζει να απαγγέλνει τις ατάκες της μονοδιάστατα.’
Ακολουθώντας όλα αυτά, μάλλον δε θα το δούμε στην Ελλάδα. Στην Αμερική έκανε πρεμιέρα στις 21 Αυγούστου σε 1.900 αίθουσες, αλλά γρήγορα αυτές έγιναν 600.
Δείτε το trailer.
1.jpg)
