Στο Hollywood κανείς δεν φτιάχνει ταινίες για μεσήλικες, και ειδικά για γυναίκες κάποιας ηλικίας.
Αυτό το κενό έχει βρει η Nancy Meyers και φροντίζει να μας θυμίζει ότι υπάρχουν και χειρότερα είδη ταινιών από τις σαχλές ρομαντικο-χαζο-κομεντι, και αυτές είναι οι ‘middle-aged screwing around comedies’!
Είναι ακριβώς αυτό που ακούγεται.
Ώριμοι κύριοι και κυρίες που βρίσκονται ένα βήμα πριν κάποιος τους φωνάξει ‘παππού (ή γιαγιά), φτασαμε!’ αποφασίζουν να το παίξουν τζοβενα, με γελοία αποτελέσματα που δεν προκαλούν όμως γέλιο, αλλά αηδία.
Αν νομίζετε ότι είμαι αυστηρός, να σας ρωτήσω τι νοιώσατε όταν είδατε τις κοιλιές του 66χρονου τότε Jack Nicholson στο Something’s Gotta Give, που τα έριχνε στη συνομήλικη του Diane Keaton, η οποία και αυτή γυροβολαγε με ένα μπουρνούζι που έπεφτε και που ευτυχώς δε μας το δείξανε λεπτομερώς γιατί θα έπαιρνε R-Rating στη MPAA!
Ακόμα χειρότερα, στο νέο σενάριο της (και σκηνοθεσία) η Nancy Meyers βάζει την 61 χρονών Merul Streep και τον αφράτο Alec Baldwin (που ο ρόλος του καταπίνει καμία δεκαριά χάπια καθημερινά για να τη βγάλει), να κυλιούνται σε μπανιέρες κρύβοντας ελάχιστα και να καπνίζουν χόρτο!
Αν μια τέτοια ταινία έχει υποψηφιότητα για καλύτερη ταινία και καλύτερο σενάριο στις Χρυσές Σφαίρες, τότε πραγματικά υπάρχει περίσσευμα κακογουστιάς εκεί κάτω.
Για την υποψηφιότητα της Meryl Streep δεν έχω την ίδια γνώμη γιατί οι ερμηνείες είναι διαφορετικό κομμάτι.
Το ζευγάρι της Αγ. Παρασκευής έχει χωρίσει εδώ και 10 χρόνια γιατί ο τζοβενος Alec την είχε παρατήσει για μια σέξι πιτσιρίκα.
Photo Gallery
Η μικρή (...) Meryl έχει συνεχίσει τη ζωή της με τον Steve Martin, έναν αρχιτέκτονα (τι εννοείτε πόσο χρονών; 50+ φυσικά) αλλά σε μια οικογενειακή συγκέντρωση μεθάει ως άβγαλτη παιδούλα και ο πρώην την εκμεταλλεύεται και της παίρνει ο,τι πολυτιμότερο είχε (...για χιλιοστή φορά).
Έτσι, η μικρή Meryl γίνεται το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση, κρύβοντας το φυσικά από τα παιδιά της αλλά κουβεντιάζοντας το με τις ‘φυσικα-και-εγκρινουμε’ φιλενάδες της, και όλες μαζί χοροπηδούν πάνω σε μαξιλάρια από τη χαρά τους που ο ωραίος του σχολείου τους ζήτησε να πάνε μαζί του στο χορό!
Όλα αυτά συμβαίνουν όπως ακριβώς φαντάζεται ο καθένας, χωρίς ρίσκα και χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, σε μια πεπατημένη που αν είναι έτσι επιτυχημένη (ταμεία και υποψηφιότητες) δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει.
Ευτυχώς αρκετοί έχουν την ίδια γνώμη με εμένα.
Οι κριτικές συνολικά είναι μέτριες, και αυτό κάνει ακόμα πιο παράξενο το προκριμα της ταινίας στα βραβεία του Γενάρη, έστω ως υποψήφια.
Μια ταινία που αν ζούσε ο παππούς Κώστας και τον έστελνα να τη δει, θα μου έκοβε τη καλημέρα και θα πήγαινε να δει το Avatar!
Όπως είπαμε, είναι θέμα καλαισθησίας.
Στην Αμερική και στην Ελλάδα θα το δούμε παραμονές Χριστουγέννων από τη UIP.
Δείτε στη Photo Gallery επανω 4 φωτογραφιες απο τη ταινια, 4 wallpapers και 1 εναλλακτικο ποστερ.
Δειτε το trailer.
