ΚΩΜΩΔΙΕΣ ΧΑΜΗΛΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ
Σε πολλά κινηματογραφικά είδη το μεγάλο budget εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία ενός φιλμ (πχ. Action, epic, sci fi κλπ).
Σε πολλά, εκτός από τη κωμωδία, και το περσινό παράδειγμα το αποδεικνύει.
Το Year One στοίχισε 60 εκ. δολάρια, και τα άγγιξε ασθμαίνοντας παγκοσμίως σε εισιτήρια (43 σε Αμερική και 17 στον υπόλοιπο κόσμο), ενώ ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα για το Land of the Lost με τον Will Ferrell.
100 εκ.δολαρια στοίχισε η παραγωγή (που μάλιστα βασιζόταν σε παλιά σειρά και είχε έτσι εξασφαλισμένο ένα αρχικό κοινό) και κατάφερε να κάνει 49 στην Αμερική και άλλα 13 οπουδήποτε αλλού.
Η χασούρα των 38 εκατομμυρίων δεν αναπληρώνεται από το dvd και την cable και η Universal ακόμα κλαίει τα λεφτά της.
Αντίθετα, η μικρή κωμωδία χωρίς σταρ και χωρίς μεγάλη προώθηση παρά μόνο τα καλά λόγια αυτών που το βλέπανε, το The Hangover στοίχισε 35 εκ. και έκανε 460 εκ. παγκοσμίως!
Παρομοίως για το (500) Days of Summer και την Fox Searchlight (που είναι γάτα σε κάτι τέτοια) που με 7,5 εκ. budget έκανε 60 σε όλο το κόσμο!
Χώρια που και τα δυο παίζουν στα μεγάλα βραβεία με σημαντικές πιθανότητες.
Ανέκαθεν οι καλές κωμωδίες δεν είχαν μεγάλο budget αλλά το ξέσπασμα του 2009 το απέδειξε με το πιο βαρύγδουπο τρόπο.
SAW: Ο ΜΟΝΟΣ ΕΠΙΖΩΝ
Με την εμφάνιση του πρώτου Saw το 2004 κάποιοι άρχισαν να μιλούν για μια νέα κατηγορία στα horror movies, τα Torture-horror.
Είναι οι ταινίες που δείχνουν από πολύ κοντά κάθε είδους βασανιστήρια και οι θεατές τα βλέπουν με κάθε λεπτομέρεια.
Αμέσως άρχισαν να βγαίνουν φιλμς που κινούνταν στα ίδια μονοπάτια όπως τα δυο Hostel του Eli Roth (που ενώ το 1ο πήγε καλά το 2ο πάτωσε), ή το Captivity με την Elisha Cuthbert με ...μονοψήφια νούμερα.
Πέρυσι εμφανίστηκε το The Collector αλλά τελείωσε στα 7 εκ. δολάρια.
Το μόνο που συνεχίζει με αξιοπρεπέστατα νούμερα είναι ...το Saw, που αισίως έφτασε στα 6 sequels (και έπονται άλλα 2 τουλάχιστον) με έναν serial killer που έχει πεθάνει από το 3ο!
Νομίζω ότι το 2009 απέδειξε ότι δεν υπάρχει πρόσφορο κινηματογραφικό είδος που λέγεται torture-horror αλλά μόνο το saw movies-horror.
REMAKES
Κάπου διάβασα ότι τη περασμένη χρονιά είχαμε τα περισσότερα remakes από κάθε άλλη και η αλήθεια είναι ότι δεν πέρασε ημέρα που να μην πήρε το μάτι μου μια αναφορά σε κάποιο remake που σχεδιάζεται, γυρίζεται ή κάνει πρεμιέρα.
Φυσικά είναι δουλειά που γινόταν και τα προηγούμενα χρόνια, αλλά πέρυσι ειδικά το ξεφτιλίσανε.
Αν πληκτρολογήσετε ‘remake’ στο google θα καταλάβετε.
Γνώμη μου είναι ότι αυτό είναι περισσότερο κακό παρά καλό.
Δείχνει κατ’αρχας την έλλειψη καλών νέων σεναρίων (επιβεβαιώνοντας ως ένα βαθμό τον φίλο ‘Ανώνυμο’ και τα σχόλια του περί παλαιού καλού σινεμά) αλλά τη μεγάλη ζημιά την κάνει στους νέους.
Πολλοί θα γνωρίσουν το Halloween, για παράδειγμα, από την εκδοχή του Rob Zombie και όχι την κλασική original του John Carpenter.
See my point?
SANDRA BULLOCK: THE TOP-MAKING-STAR
Δε χρειαζόταν η επίσημη ανάδειξη της Sandra Bullock ως Top-Making-Star of 2009 για να καταλάβουμε ότι η περυσινή χρονιά ήταν φοβερή για την αδιαμφισβήτητη βασίλισσα της κομεντί.
Με 163 εκ. δολάρια το Proposal, και άλλα 220 το ανέλπιστα πετυχημένο δράμα The Blind Side (και μόνο στο εγχώριο box office), ξεπέρασε το δικό της ρεκόρ του Speed 15 χρόνια πριν (121 εκ.), και πλέον θα βαρεθεί να μετράει προτάσεις.
Προσωπικά μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι και ερμηνευτικά ήταν μια τέλεια χρονιά, μιας και όλοι μιλάνε με τα καλύτερα, ειδικά για το δεύτερο, με αποκορύφωμα τις – 2 παρακαλώ – υποψηφιότητες Χρυσής Σφαίρας.
Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ
Αν μου έλεγε κανένας πέρυσι ότι 3 από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς θα ήταν science fiction θα τον έλεγα τρελό, ειδικά αν μου συνέχιζε λέγοντας ότι 2 από αυτά θα ήταν και πετυχημένα εμπορικά.
Όχι γιατί δεν μου αρέσει το είδος αλλά γιατί παραδοσιακά τα science fiction films δεν κάνουν εισιτήρια γιατί δεν συγκινούν πολλούς (εκτός από ορκισμένους φανς του Star Wars).
Το φοβερό σαν ιδέα District 9 έκανε το μπαμ με 204 εκ. δολάρια σε όλο το κόσμο και συμπληρώθηκε από το Star Trek που πήρε πολλά καλά λόγια και εισιτήρια (385 παγκοσμίως).
Ακόμα και το μικρό Moon ήταν ένα πολύ καλό φιλμ και έτυχε αντίστοιχης αναγνώρισης, κάτι που ζωντάνεψε το είδος και αφύπνισε τους φαν αλλά και τις εταιρείες.
AVATAR
To 1997 μιλούσαμε για το φαινόμενο Τιτανικός και εδώ και λίγους μήνες εμφανίστηκε το φαινόμενο Avatar.
Επιτρέψτε μου αυτό το χαρακτηρισμό, μιας και θεωρώ το μεγάλο blockbuster ως ένα από τους σταθμούς στο μοντέρνο σινεμά.
Αν ένας τόσο σπουδαίος δημιουργός περιμένει 10 χρόνια για να φτάσει η τεχνολογία στα επίπεδα που χρειάζεται...αν είναι συγκρίσιμο εμπορικά μόνο με τον Τιτανικό...αν έφτασαν σε σημείο κάποιοι να μιλούν για ερμηνείες του Sam Worthington στο κομμάτι που γινόταν Navi(!)...και αν υπάρχουν στο you tube βιντεακια με nip slip (!) της Neytiri...
Τέλος πάντων, το Avatar είναι μια ‘άλλη’ ταινία, ένα κινηματογραφικό γεγονός που ακόμα κι αν δεν αρέσει σε κάποιους (...ποιους;), όλοι παραδέχονται ότι είναι ξεχωριστή.
Όλα αυτά χάρη σε έναν άνθρωπο.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ JAMES CAMERON
Είναι η πρώτη επιστροφή του πολυνίκη και πολυπετυχημενου δημιουργού μετά τον Τιτανικό.
Είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που αφού δε μπορούσε να κάνει αυτό ακριβώς που ήθελε, περίμενε 14 χρόνια μέχρι να υπάρχουν οι συνθήκες να το κάνει.
Μόλις είδε το Lord of the Rings και τα πρωτοποριακά για την εποχή του εφε, κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα, και έφτιαξε έναν ολόκληρο διαφορετικό κόσμο, τον Πλανήτη Πανδώρα.
Όταν κάποιοι αναλώνονται στο τέλος του κόσμου και τη καταστροφολογία (βλ. Roland Emmerich), ο Cameron δημιουργεί νέους κόσμους, νέους πολιτισμούς και φυσικά νέους έρωτες.
Ως γνωστόν, είναι πιο εύκολο να καταστρέφεις παρά να δημιουργείς.
TO 3D ΗΡΘΕ ...ΠΑΝΤΟΥ!
Μέχρι πέρυσι, όταν άκουγες για 3D καταλάβαινες ότι πρόκειται για κινούμενα σχέδια η έστω παιδική ταινία.
Στις ελάχιστες περιπτώσεις που αυτό δεν ίσχυε, η ταινία είχε καταδικαστεί ήδη σε περιορισμένη διανομή, αφού λίγες αίθουσες είχαν τη δυνατότητα.
Το 2009 είχαμε το My Bloody Valentine, με τα τσεκούρια να ‘σκίζουν’ το πανί, το The Final Destination με τα λάστιχα της Φόρμουλα 1 να εκτοξεύονται στην Ακαδημίας και φυσικά το Avatar, που είναι μια εμπειρία από μόνη της.
Τα νέα για το 2010 (Saw 7, Robin Hood κ.α.) επιβεβαιώνουν ότι πολλοί αιθουσάρχες θα αναγκαστούν να βάλουν το χέρι στη τσέπη, αφού το μέλλον είναι τώρα.
Ρεκόρ εισπράξεων 3D το Avatar δεν έκανε μόνο στη χώρα μας αλλά και στις περισσότερες Ευρωπαϊκές, αφού στην Αμερική κάτι τέτοιο δεν είναι ασυνήθιστο πια.
Το 3D μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και νομίζω ότι η κινηματογραφική προοπτική είναι εξαιρετική.
REBOOT ΜΕΓΑΛΩΝ FRANCHISE
Εντάξει, αυτό είναι γεγονός δεκαετίας περισσότερο παρά της χρονιάς, αλλά μετά το παράδειγμα του Star Trek, θα ανοίξει σε πολλούς η όρεξη για νέα reset των μεγάλων σειρών.
Το 2009 είχαμε νέο ξεκίνημα για το Friday the 13th και το Star Trek, και θα είχαμε άλλη μια (Nightmare on Elm Street) αν δε καθυστερούσε τόσο πολύ η πρεμιέρα του.
Είχε προηγηθεί φυσικά το Halloween του Rob Zombie ο οποίος φέτος έκανε το 1ο ‘sequel σε reboot’ στην ιστορία!
Το KostasBlog είναι της άποψης ότι καλό θα είναι να θεωρούμε αυτά τα φιλμ ως εντελώς νέες ταινίες, χωρίς καμία ένδειξη ότι πρόκειται για επανέναρξη κάποιων παλιών, αποφεύγοντας έτσι συγκρίσεις και ακυρωτικά σχόλια κυρίως από τους νεότερους.
Για παράδειγμα, το The Texas Chainsaw Massacre του 1974 τι σχέση είχε με το αντίστοιχο The Beginning του Michael Bay το 2006, και σε τι πρόσφερε η αλλαγή της ιστορίας και του μύθου;
Περιμένω τα σχόλια σας.
