Η δεύτερη ταινία του, το Happy Tears είναι απλά αλλόκοτη.
Και, εντάξει, μπορώ να παραβλέψω (...αν και με δυσκολία) το γεγονός ότι η παρακαλαω-με-δηλωσεις-για-καποιο-ρολο 48χρονη Demi Moore κυκλοφορεί ως νέα Ραπουντζελ με κοτσίδες μέχρι το στήθος, υποδυόμενη μάλιστα την υπεύθυνη αδερφή που θυσιάζεται για να φροντίσει το μπαμπά της στα τελευταία του.
Η παραξενιά της ταινίας ομως, ξεκινάει με τη γεροντική άνοια ενός παππού (Rip Torn), που όμως έχει γκόμενα(!) μια 50φευγα ξανθιά (Elen Barkin) που το παίζει σέξι νοσοκόμα, και συνεχίζεται ...
...με τις δυο κόρες του που καλούνται να τον γηροκομήσουν (Demi Moore και Parker Posey) να ζουν ανάμεσα σε ποτά και χάπια.
Σκεφτείτε το λίγο.
Άνοια, χάπια, ποτό, κατάθλιψη, μοναξιά...το funny το ψάχνουμε.
Με αυτό το τίτλο ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Mitchell Lichtenstein θέλει να κρατήσει τα πράγματα λίγο light, παρά το χαοτικό στόρι και τις τραγικές ανατροπές της ταινίας, αλλά είναι και μια αναφορά στον πατέρα του, Roy Lichtenstein, διάσημο ζωγράφο και υποκινητή της pop-art κίνησης (εξ ου και το poster), καθώς Happy Tears λεγόταν ένα από τα έργα του.
Οι ρόλοι είναι εκκεντρικοί (όπως και όλη η ταινία) έκτος από αυτόν της Demi Moore που φαίνεται ως η πλέον λογική της οικογένειας...μέχρι την ανατροπή του τέλους, και είναι φανερό ότι αυτόν το τίτλο θέλει να κερδίσει ο σκηνοθέτης.
Κάποιος που κάνει το Teeth και μετά το Happy Tears σίγουρα δεν έχει φιλοδοξία να γίνει πλούσιος ή να σκηνοθετήσει το Transformers, δε νομίζετε;
Άλλωστε το φιλμ έμοιαζε προορισμένο για cult κοινό και όχι ευρεία διανομή στις αίθουσες, και αυτό πήρε.
Οι κριτικές δεν είναι ιδιαίτερα σκληρές μαζί του, αλλά στους περισσότερους δεν άρεσε.
Ήταν στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ του Βερολίνο και προβλήθηκε στην Αμερική από τη Roadside Attractions σε λίγες αίθουσες στις 19 Φεβρουαρίου 2010.
Δε νομίζω ότι θα το δούμε στους ελληνικούς κινηματογράφους, αλλά ποτέ δε ξέρεις.
Δείτε το trailer.
1.jpg)
