Εντάξει, το πιάσαμε το νόημα ότι φέτος, τα πράγματα στο Afterdark Horrorfest είναι πιο σοβαρά, ή τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έχω μετά και το δεύτερο ‘film to die for’, το Hidden από τη Νορβηγία.
Εντελώς τυχαία μάλλον, στη ταινία εμπλέκεται και πάλι μια ιστορία με κάποιον που μένει χρόνια σε ένα υπόγειο και βασανίζεται – από τη μητέρα του αυτή τη φορά – όπως στο Dread, μόνο που εδώ το μαθαίνουμε απλά, και 19 χρόνια μετά.
Ακριβώς όπως και στο Dread, η κεντρική πλοκή δεν είναι αυτή.
Ο Κάι Κός (Kristoffer Joner) επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι που μισεί, για να κηδέψει τη μητέρα του που πέθανε... που επίσης μισεί.
Με τεχνικές flashback και όνειρα, μαθαίνουμε ότι πριν 19 χρόνια η μητέρα του τον είχε κλεισμένο σε ένα υπόγειο, τον βασάνιζε σκληρά επειδή κατουριόταν και λέρωνε, μέχρι εκείνος να μπορέσει να το σκάσει.
Στη περιοχή τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλές εξαφανίσεις οι οποίες συνεχίζονται – κορυφώνονται όσο ο Και είναι στη περιοχή.
Για να σας μπερδέψω λίγο, μιας και ακούγεται απλό, να πω ότι στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας ...
...που συμβαίνει τη στιγμή που ένα αγόρι προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι, γίνεται ένα ατύχημα όπου εμπλέκεται και ένα δεύτερο αγόρι.
Το Hidden ξεκινάει με τις καλύτερες προθέσεις.
Ένα φεστιβαλικό τίτλο, μια εναρκτήρια σεκάνς έξυπνη και τρομακτική, πλάνα που είσαι σίγουρος ότι βγήκαν από τις κομμένες σκηνές του Antichrist του Lars Von Trier (όλη η ιστορία εξελίσσεται σε ένα δάσος) και εξαιρετική κινηματογράφηση.
Το πρόβλημα του είναι ότι είναι απελπιστικά αργό.
Και νομίζω ότι αν δεν υπήρχε το Dead Snow που σίγουρα ήταν γρήγορο, ο Σκανδιναβικός κινηματογράφος τρόμου θα χαρακτηριζόταν από τη καλλιτεχνική του φύση και τη βραδύτητα του (βλ. Let The Right One In).
Έχει creepy σκηνές στο σπίτι και στο δάσος που σε τρομάζουν αλλά μοιάζουν σαν να θέλει να σε ξυπνάει κάθε 12 λεπτά, γιατί στο ενδιάμεσο τον παίρνεις λίγο.
Σε αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι με ελάχιστη προσπάθεια και ειδικά από τη μέση και μετά, καταλαβαίνεις τι θα γίνει στο τέλος.
Γενικά είναι κάπως προβλέψιμο στο μεγαλύτερο μέρος του αλλά εντυπωσιακά κινηματογραφημένο, εμφανώς συγκρατημένο και με καλές ερμηνείες...την εξής μια του πρωταγωνιστή.
Αν και δεν με ενθουσίασε, δεν ντρόπιασε σε καμιά περίπτωση τους Σκανδιναβους προκατόχους του.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Pal Oie.
Δειτε το trailer.
