Οι ταινίες με ζομπι έχουν χρησιμοποιηθεί κάποιες φορές για κοινωνικά σχόλια, για να αναδείξουν κοινωνικές αδικίες και αδιέξοδες πολιτικές, με τη μορφή φυσικά της παρωδίας.
Το Zombies Of Mass Destruction του Kevin Hamedani, προετοιμάζει από τον τίτλο του κιόλας (και από το πρώτο ποστερ με φόντο την Αμερικανική σημαία) ότι πρόκειται να κάνει πολιτική δήλωση, και πραγματικά θα μπορούσε να είναι απολαυστικό.
Είναι αυταρχικό, ηθικολογεί και είναι γεμάτο από τα χειρότερα στερεότυπα που μπορείτε να φανταστείτε.
Ξεκινάει με έναν νεαρό (Doug Fahl) και το αγόρι του (Cooper Hopkins) που επιστρέφει στη μικρή πόλη των γονιών του για να πει στη μητέρα του ότι είναι gay.
Σε μια άλλη άκρη της πόλης, μια νεαρή Ιρανό-αμερικανίδα (Janette Armand) κάνει ...
...ότι μπορεί για να μην καταλήξει να δουλεύει στο deli του πατέρα της.
Η πόλη τυγχάνει να είναι ultra συντηρητική, με τη καθοδήγηση της εκκλησίας και του διεφθαρμένου δημάρχου, και όπου οι ξένοι είναι τρομοκράτες και οι gay ένα βήμα πριν τη κόλαση.
Α ναι, είναι και τα ζομπι, αλλά αυτό που σου μένει από το ZMD είναι η κοινωνία της πόλης και η συμπεριφορά των κατοίκων.
Από τον ιεροκήρυκα που νομίζει ότι μπορεί να γιατρέψει την ομοφυλοφιλία, τη γιαγιά που ξημεροβραδιάζεται στην εκκλησία περιμένοντας το bingo της Κυριακής, μέχρι τον γείτονα της κοπέλας ο οποίος, ενώ τη γνωρίζει όλα του τα χρόνια, μόλις σκάει η επιδημία (που υποτίθεται ξεκίνησε από έναν τρομοκράτη) δε διστάζει να τη δέσει και να τη βασανίζει γιατί ‘...είναι Ιρακινή’ κι ας μην είναι πραγματικά:
-Τι χρώμα έχει το αμ. Διαβατήριο;
-Μπλε! Μπλε!
-Χα! Σκούρο μπλε!
Ή το άλλο το καλύτερο:
-Γιατί στη σημαία έχει 16 γραμμές;
-Γιατί τόσες ήταν οι πρώτες Πολιτείες!
-Σωστά. Αλλά κανείς αμερικανός δεν το ξέρει αυτό!
Παίρνει το χειρότερο είδος στενόμυαλων ανθρώπων και τους μεγεθύνει τόσο ώστε να γίνουν καρικατούρες, και αυτό είναι ένα όχημα για να καταλάβουμε πόσο ηλίθιοι είναι οι φανατικοί συντηρητικοί Χριστιανοί στην Αμερική.
Τα ζομπι φαίνονται μια χαρά.
Πολύ αίμα, πολύ gore και πραγματικά τρομακτικές φάτσες νεκρών μαζί με πινελιές χιούμορ.
Το κακό είναι ότι οι ερμηνείες είναι τόσο κακές που σπάνια συναντάς, έστω και σε πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, έτσι η γεύση που σου μένει είναι μάλλον μέτρια.
Δείτε το red band trailer.
1.jpg)
