Πρώτο post στο KostasBlog, αποφάσισα να είναι μια (μικρή) λίστα με κάποια από τα αγαπημένα και καλύτερα τέρατα του κινηματογράφου της τελευταίας δεκαετίας.
Και αυτό γιατί πάντα αναρωτιόμουν τι θα έκανα αν εμφανιζόταν μπροστά μου κάποιο τέρας.
Πιθανότατα δεν θα έκανα τίποτα.
Σπύρος - 0
Έμφραγμα - 1
Στις ταινίες το χειρίζονται καλύτερα.
The Descent (2005)
Το καλύτερο «παραδοσιακού τύπου» monster movie της δεκαετίας ερχεται από τη Βρετανία με σενάριο και σκηνοθεσία του Neil Marshall.
Αν και συνηθισμένο σενάριο - ομάδα, σε σπηλιά, πρώτη φορά, άλλο περιμένουν και άλλο βρίσκουν, ένας τα καταφέρνει - το The Descent είναι το λιγότερο, αξιοσημείωτη ταινία.
Υποβλητικό, σκοτεινό και κλειστοφοβικό με τερατόμορφα ανθρωποειδή, υπέροχα εκπαιδευμένα να κυνηγούν.
Στο sequel η μορφή τους είναι λίγο αλλαγμένη, χωρίς όμως να χάνει σε τίποτα.
Viva Crawlers!
The Host (2006)
Ο Joon-ho Bong δημιουργεί μια ιστορία κοντά στην πραγματικότητα, με κοινωνικοπολιτικά και χιουμοριστικά σχόλια, με ένα τέρας που ο ασιατικός κινηματογράφος είχε καιρό να δει.
Το όνομά του Gwoemul.
Επιτέλους ένα τέρας αμφίβιο στο κατάλληλο μέγεθος.
Τόσο όσο φαινεται, καλοφτιαγμένο και με το “χαρακτήρα” που κάθε παρόμοιο τέρας θα ζήλευε.
Τα δεκάδες βραβεία είναι απολύτως δικαιολογημένα.
(προς αποφυγή : δεν πετάμε πέτρες σε ποτάμια-λιμάνια, δεν ψαρεύουμε)
Pan’s Labyrinth (2006)
Το θέμα όμως είναι το τέρας.
Η Ισπανία για άλλη μια φορά δείχνει ότι έχει δύναμη.
Ο Guillermo Del Toro χτίζει ένα δωμάτιο με τον Pale Man βασιλιά.
Ένα αλμπίνο τέρας, με τα μάτια του στα χέρια να τρώει παιδιά!
Οι οδηγίες είναι να μην φας τίποτα από το τραπέζι του.
Ανατριχιαστικό και υπερβολικά εκδηλωτικό, μια ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη προσθήκη στη ταινία.
Η αίσθηση του home cinema είναι μηδαμινή μπροστά σε αυτή της αίθουσας.
Cloverfield (2008)
Η ανακάλυψη μιας κάμερας εξιστορεί γεγονότα και παρουσιάζει ένα τέρας που όμοιό του η Νέα Υόρκη δεν έχει γνωρίσει.
Πέρα από τα προβλήματα του σεναρίου και του acting, το τέρας δεσπόζει.
Καθαρή εικόνα του δεν θα δεις.
Πληροφορίες δεν θα μάθεις (εκτός αν κάνεις freeze τη τελευταία σκηνή).
Αλλά αυτή η απροσδιοριστία είναι πιθανοτατα και το καλύτερο της ταινίας.
Ο Clover είναι ένα γιγαντιαίο αμφίβιο τέρας, που καταστρέφει τα πάντα γιατί μπορεί. Πραγματικά μπορεί.
Τα αντίστοιχα του είδους του δεν είναι τίποτα μπροστά του.
Ας ελπίσουμε σε ένα sequel.
King Kong (2005)
Από την άλλη, δε μπορεί να υπάρξει λίστα με Movie Monsters χωρίς αυτό που σου έρχεται πρωτο στο μυαλό.
Δε κάνω συγκρίσεις αλλά και το remake καλό ήταν.
Η λίστα είναι καθαρά υποκειμενική.
Παρακαλούνται τα τερατάκια που δεν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα σ’αυτη να μην την πέσουν στη διεύθυνση του KostasBlog.
Άλλωστε, υπάρχουν και οι αναγνώστες για να συμπληρώσουν τυχόν παραλήψεις με τα σχόλια τους.
(Κωνσταντίνος: Όπως καταλαβαίνετε, το να σχολιάσετε αποκτά πλέον deadly serious βαρύτητα.)
1.jpg)
