Δέκα χρόνια τώρα, κάθε τόσο βλέπω και μια ταινία, που πραγματικά θέλω να μπω στην οθόνη και να χτυπήσω-σκοτώσω-βασανίσω κάποιον στην ταινία.
Δεν είναι υποχρεωτικό να είναι ο “κακός” της υπόθεσης, μπορεί απλά να είναι εκνευριστικά ηλίθιος.
Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η ταινία είναι κακή.
* καλοκαίρι είναι, είμαι παγιδευμένος σε μια κωμόπολη εν ονόματι Άστρος, χωρίς ίντερνετ και είπα γράψω κάτι πιο “soft” *
Das Experiment [The Experiment] (2001)
Στο «Πείραμα» του Oliver Hirschbiege και Mario Giordano, μια ομάδα παίρνει μέρος σε ένα πείραμα, στο οποίο οι μισοί θα έχουν το ρόλο του φυλακισμένου και οι υπόλοιποι το ρόλο του φύλακα, σε μια εικονική φυλακή.
Δυστυχώς το λάθος άτομο (τέρμα αριστερά) γίνεται ο φύλακας.
Όλα στη ζωή του είναι σκατά, δεν τον σέβεται κανείς, είναι ένα τίποτα και άλλα κομπλεξικά δακρύβρεχτα.
Και τώρα που έχει μια “δύναμη-εξουσία” θα τα κάνει όλα.
Πολύ καλή ερμηνεία που πετυχαίνει και με το παραπάνω να σε εκνευρίσει απίστευτα.
Diavol!!
House of 1000 Corpses (2003)
Αχ αυτοί οι Rednecks.
Μέσα στην απίστευτη σπλατεριά του Rob Zombie, μια οικογένεια κάπου στην Αμερική βασανίζει και σκοτώνει ανυποψίαστους περαστικούς.
Μια ενοχλητική ταινία με ενοχλητικούς χαρακτήρες, που το κενό του σεναρίου σε εκνευρίζει ακόμα περισσότερο.
Δεν ξέρεις και δεν μπορείς να καταλάβεις ποιό είναι το θέμα τους και χαίρονται με το να σκοτώνουν.
Όλη η αρρώστια μαζεμένη σε 80 τετραγωνικά.
Τέλος, η πρωταγωνίστρια, που ενώ ξεφεύγει από το μακελειό, τρέχει στο δρόμο και ζητάει βοήθεια από ένα περαστικό, ενώ είναι ΠΑΝΤΑ ΣΙΓΟΥΡΟ ότι σχετίζεται με τα άτομα από τα οποία τρέχεις να ξεφύγεις.
Νεύρα νεύρα νεύρα.
Napoleon Dynamite (2004)
Μια ταινία κάπως έξυπνη, κάπως αστεία, κάπως ειρωνική.
Δυστυχώς το fan base της και το following που απέκτησε την έκανε ακόμα πιο ενοχλητική.
Νομίζεις ότι δεν υπάρχει πιο βαρετή ζωή από αυτή που βλέπεις.
Εκνευριστικά αστεία και ερμηνείες, με την Αμερική να δίνει ρέστα.
Στο τέλος αναρωτιέσαι τι είδες και γιατί.
Overall είναι μια εκνευριστική καλή ταινία.
The Mist (2007)
Λες και δεν έφτανε το (συμβολικό μεν) ειρωνικότατο και εκνευριστικό τέλος της ταινίας, έχουμε στα τρία τέταρτα της ταινίας την κυρία από πάνω.
Η πίστη στο Θεό σε όλο της το μεγαλείο.
Αμαρτίες, πληγές, τιμωρίες, κόλαση και όλα τα άλλα γνωστά.
Το αστείο είναι ότι την ακολουθούν κιόλας.
Ο θάνατός της ήταν σκέτη απόλαυση.
Αμήν.
Funny Games (2007)
Σκηνή προς σκηνή remake στο πρωτότυπο του Michael Haneke και αρκετά καλό μάλιστα.
Μια οικογένεια σε ένα απομονωμένο σπίτι, τρομοκρατείται και βασανίζεται από δύο νεαρούς άνδρες.
Ας ξεχάσουμε τις ερμηνείες των Naomi Watts και Tim Roth, οι οποίες είναι για άλλη μια φορά καλές.
Ας ξεχάσουμε και το σενάριο, το μήνυμα και το τι θέλει να καταδείξει η ταινία.
Αυτό που μου έμεινε από τη ταινία είναι ο ενοχλητικός της χαρακτήρας (σε αυτό στόχευε έτσι κ αλλιώς) και το απείρως εκνευριστικό δίδυμο.
Μουσική, σενάριο και ερμηνείες αλληλοϋποστηρίζονται τόσο καλά, με τον θεατή να θέλει να βρει τρόπο να μπει στην ταινία και να τους κάνει να μαρτυρήσουν (full υποκειμενικός).
Από τους χαρακτήρες που θες να τους ουρλιάξεις να ξεκολλήσουν από τη ζωή τους, τι (δεν) είδανε, τι (δεν) ακούσανε, τι (δεν) τους κάνανε και στην ανάγκη, ας πάνε να βασανίσουνε τους γονείς τους να τελειώνουμε.
Αποκορύφωμα η σκηνή με το θεϊκό REWIND όταν λες «επιτέλους πέθανε».
Twilight (2008)
Έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα.
Μια άκρως εκνευριστική ταινία με μια ακόμα πιο εκνευριστική πρωταγωνίστρια.
Που ξανακούστηκε να κυκλοφορούν βρικόλακες μες στον ήλιο και να λαμπιρίζουν.
Όσα ξέρατε να τα ξεχάσετε.
Καταστροφή.
Ας ξεχάσω τα τριγύρω και ας επικεντρωθώ στο ρομάντζο και το “δράμα” της Bella Swan.
Ένας βρικόλακας μαζί με την οικογένειά του και ένας *SPOILER* shape-shifter λυκάνθρωπος τραβάνε τα πάντα για χάρη της.
Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να αποφασίσει πια.
Αντί να πει και ευχαριστώ...
Antichrist (2009)
Ο Trier έκανε πάλι το θαύμα του (εν μέρει).
Δεν θα ασχοληθώ με την ταινία στο σύνολό της, γιατί δεν είναι το θέμα του αφιερώματος.
Δεν τη βρήκα προκλητική, ούτε σκληρή, όπως έγραφαν παντού.
Τη βρήκα ενοχλητική και στο σενάριο και στον χαρακτήρα της Gainsbourg.
Αφού το παιδί της σκοτώνεται την ώρα που έκανε σεξ με τον άντρα της, αποφασίζει να ασχοληθεί με την εργασία της για τη βία,τις προκαταλήψεις και τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί οι γυναίκες.
Η πρώτη και τελευταία φορά που με έκανε η Charlotte Gainsbourg να θέλω να τη χτυπήσω.
Κυνόδοντας [Dogtooth] (2009)
Το σπίτι μου ο κόσμος όλος.
Από τις καλύτερες ελληνικές παραγωγές των τελευταίων ετών (αλλά εδώ δεν είναι αυτό το θέμα).
Και από τις πιο ενοχλητικές.
Μια οικογένεια να θυμίζει δεκαετίες πρίν, σε κάποια χωριό που δεν υπάρχει, με δικούς της νόμους και κανόνες.
Υπόδειγμα σεμνοτυφίας και ψευδο-ασφάλειας, oι γονείς μού προκάλεσαν απίστευτη ενόχληση και εκνευρισμό.
Τέλος,
χωρίς παραπομπές σε ταινίες :
-Όσοι ακούνε θόρυβο στο σπίτι τα μεσάνυχτα και δεν βγαίνουν αμέσως έξω, αλλά ψάχνουν τα πάνω δωμάτια και ρωτάνε αν είναι κανείς εκεί.
-Οι κοπέλες που ξεφεύγουν από το σχιζοφρενή και σταματάνε αμάξι για βοήθεια, 200 μέτρα από το σπίτι.
Είναι όλοι οι τριγύρω μπλεγμένοι και θα σε πάνε με το ζόρι πίσω.
Πάρ’το απόφαση!
-Όσοι μπαίνουν σε εγκαταλελειμένα σπίτια για πλάκα.
Τα θελες και τα παθες.
-Όσοι ξέρουν το δολοφόνο και δεν λένε τίποτα, γιατί φοβούνται. Μπορείς να τον σκοτώσεις.
Θα σου πουν μπράβο.
-Οι rednecks aka χωριατο-Αμερικανοί, που το μόνο που λένε είναι ότι πήγαν στον πόλεμο και σκότωσαν καμιά δεκαριά, και ενώ τους φωνάζεις για βοήθεια, αυτοί νομίζουν ότι θες να τους κλέψεις.
Αυτά.
Καλές Διακοπές
1.jpg)
