Πριν ασχοληθώ με το Love Ranch, επιτρέψτε μου να σας παραθέσω κάποια ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν τη δεκαετία του 70 στις ΗΠΑ.
Mustang Ranch λεγόταν το πρώτο νόμιμο μπουρδελο στην Αμερική λίγο έξω από το Reno της Nevada, και ιδιοκτήτης του ήταν ο Joe Conforte με τη γυναίκα του Sally, κόρη πόρνης.
Το 1976 σκοτώθηκε εκεί ο παγκόσμιος πρωταθλητής του Μποξ, Αργεντινός Oscar Bonavena αφού πρώτα κατηγορήθηκε ότι είχε ερωτικές σχέσεις με τη Sally.
Όλο το παραπάνω ιστορικό θέλησε να μετατρέψει σε ένα καλό δράμα ο Taylor Hackford, σκηνοθέτης του The Devil’s Advocate και σύζυγος εδώ και πολλά χρόνια της Helen Mirren, δίνοντας το ρόλο της Sally φυσικά στη γυναίκα του.
...Όχι και τόσο φυσικά, μιας και αυτή είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται μαζί από τη γνωριμία τους στο White Nights το 1985, αλλά ας μη μπλεκόμαστε στα ενδοοικογενειακα τους.
Λέγαμε ότι ο σκηνοθέτης θέλησε να κάνει μια καλή δραματική ταινία με νταβατζήδες, πρώην κατάδικους, φορολογικές απάτες κι έναν...
...βρώμικο(;) μποξέρ, χρησιμοποιώντας εκτός από τη γυναίκα του Helen Mirren, τον Joe Pesci - που δυστυχώς έχει σχεδόν αποσυρθεί κάνοντας 2 μόνο ταινίες μετά από το Lethal Weapon 4 το 1998(!) - και τον Ισπανό Sergio Peris-Mencheta, τον οποίο δεν τον ξέρουμε αλλά θα τον μάθουμε από το Resident Evil: Afterlife, σύντομα.
Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί (η Sally έγινε Grace, o Joe έγινε Charlie και ο μποξέρ Oscar έγινε Αρμανδο) αλλά τα γεγονότα ελάχιστα.
Στο trailer φαίνεται μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση της δεκαετίας, ενδυματολογικά, από κάτι μεταξύ παιδιά των λουλουδιών και ‘φόρεσα μια ταπετσαρία τοίχου κι ήρθα’ και μόνο γι’αυτό έχει γούστο.
Κι εκεί που θα έλεγες ότι είναι μια καλή ταινία, ρίχνεις μια ματιά στις κριτικές και απογοητεύεσαι.
Κάκιστες κριτικές στο σύνολο τους (13% στο RT) με την 65χρονη Helen Mirren (που κάτι μου λέει ότι είναι η χρονιά της φέτος με το RED και το The Debt) να γλιτώνει το κράξιμο μάλλον λόγω σεβασμού, και τον Ισπανό συμπρωταγωνιστή της να παίρνει κάποια κομπλιμέντα.
Πιθανότατα μια ταινία που απολαμβάνεις στο σαλόνι σου και όχι στη ‘ταλαιπωρία’ της μεγάλης οθόνης.
Στην Αμερική πάντως προβλήθηκε σε 11 αίθουσες στις 2 Ιουλίου και σε λιγότερες όλο τον υπόλοιπο Ιούλιο.
Δείτε το trailer.
Mustang Ranch λεγόταν το πρώτο νόμιμο μπουρδελο στην Αμερική λίγο έξω από το Reno της Nevada, και ιδιοκτήτης του ήταν ο Joe Conforte με τη γυναίκα του Sally, κόρη πόρνης.
Το 1976 σκοτώθηκε εκεί ο παγκόσμιος πρωταθλητής του Μποξ, Αργεντινός Oscar Bonavena αφού πρώτα κατηγορήθηκε ότι είχε ερωτικές σχέσεις με τη Sally.
Όλο το παραπάνω ιστορικό θέλησε να μετατρέψει σε ένα καλό δράμα ο Taylor Hackford, σκηνοθέτης του The Devil’s Advocate και σύζυγος εδώ και πολλά χρόνια της Helen Mirren, δίνοντας το ρόλο της Sally φυσικά στη γυναίκα του.
...Όχι και τόσο φυσικά, μιας και αυτή είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται μαζί από τη γνωριμία τους στο White Nights το 1985, αλλά ας μη μπλεκόμαστε στα ενδοοικογενειακα τους.
Λέγαμε ότι ο σκηνοθέτης θέλησε να κάνει μια καλή δραματική ταινία με νταβατζήδες, πρώην κατάδικους, φορολογικές απάτες κι έναν...
...βρώμικο(;) μποξέρ, χρησιμοποιώντας εκτός από τη γυναίκα του Helen Mirren, τον Joe Pesci - που δυστυχώς έχει σχεδόν αποσυρθεί κάνοντας 2 μόνο ταινίες μετά από το Lethal Weapon 4 το 1998(!) - και τον Ισπανό Sergio Peris-Mencheta, τον οποίο δεν τον ξέρουμε αλλά θα τον μάθουμε από το Resident Evil: Afterlife, σύντομα.
Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί (η Sally έγινε Grace, o Joe έγινε Charlie και ο μποξέρ Oscar έγινε Αρμανδο) αλλά τα γεγονότα ελάχιστα.
Στο trailer φαίνεται μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση της δεκαετίας, ενδυματολογικά, από κάτι μεταξύ παιδιά των λουλουδιών και ‘φόρεσα μια ταπετσαρία τοίχου κι ήρθα’ και μόνο γι’αυτό έχει γούστο.
Κι εκεί που θα έλεγες ότι είναι μια καλή ταινία, ρίχνεις μια ματιά στις κριτικές και απογοητεύεσαι.
Κάκιστες κριτικές στο σύνολο τους (13% στο RT) με την 65χρονη Helen Mirren (που κάτι μου λέει ότι είναι η χρονιά της φέτος με το RED και το The Debt) να γλιτώνει το κράξιμο μάλλον λόγω σεβασμού, και τον Ισπανό συμπρωταγωνιστή της να παίρνει κάποια κομπλιμέντα.
Πιθανότατα μια ταινία που απολαμβάνεις στο σαλόνι σου και όχι στη ‘ταλαιπωρία’ της μεγάλης οθόνης.
Στην Αμερική πάντως προβλήθηκε σε 11 αίθουσες στις 2 Ιουλίου και σε λιγότερες όλο τον υπόλοιπο Ιούλιο.
Δείτε το trailer.