Αν και με εξιτάρει η ιδέα του να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας για τη ταινία της χρονιάς, Inception, κατανοώ όσους θα ήθελαν να δουν τη ταινία χωρίς να γνωρίζουν τίποτα, αν και σας υπόσχομαι ότι στο παρακάτω review δεν υπάρχει ούτε ένα spoiler (τουλάχιστον κάτι που δεν γνωρίζαμε ήδη από τα trailer).
Ή έστω αυτή θα είναι η προσπάθεια μου.
Για να καταλάβεις το Inception πρέπει να καταλάβεις το Extraction (εξαγωγή).
Είναι όταν κάποιος μπαίνει στο μυαλό κάποιου άλλου μέσω ενός ονείρου και κλέβει μια ιδέα ή μια πληροφορία.
Το Inception είναι το ακριβώς αντίθετο – κάποιος μπαίνει στο μυαλό σου και σου εμφυτεύει μια ιδέα πείθοντας σε ότι ήταν δική σου από τη πρώτη στιγμή αλλά για να γίνει αυτό δεν αρκεί να μπεις στο όνειρο αλλά να σκάψεις βαθύτερα, σε όνειρο μέσα σε όνειρο μέσα σε άλλο όνειρο!
Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ...
...ή καλύτερα πολύ σπάνιο και αυτό θα προσπαθήσει να κάνει ο Cobb (Leonardo Di Caprio) για να καθαρίσει το όνομα του και να γυρίσει στα παιδιά του.
Εάν ήδη έχεις πολλές ερωτήσεις και απορίες, δε θα έχεις και πολύ χρόνο γιατί η ταινία του Chris Nolan ξεκινά χωρίς πλατιάσματα, κατευθείαν στο ψητό και χωρίς πολλές επεξηγήσεις (γι’αυτό και στα πρώτα 10 λεπτά είσαι εντελώς χαμένος).
Όταν το concept ξετυλιχτεί μπροστά σου, ο Nolan χρησιμοποιεί την πεπατημένη του Matrix, δηλαδή γνωριμία με την ομάδα και εκπαίδευση στους πρωτάρηδες όπως η Αρχιτέκτων Αριάδνη (η πιτσιρίκα Ellen Page) η οποία είναι υπεύθυνη για το ντεκόρ των ονείρων (κτίρια, τοποθεσίες, χρώματα) αλλά όχι για τους ανθρώπους που θα είναι μέσα σε αυτό – αυτά τα αναλαμβάνει το υποσυνείδητο αυτού που ονειρεύεται.
Και αυτό το υποσυνείδητο κρατάει τα δικά του μυστικά, ακόμα κι από τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Η μαγκιά του Nolan όμως είναι αλλού.
Σε ένα τόσο περίπλοκο θρίλερ, με μια πρωτόγνωρη ιδέα και πάμπολλα ερωτηματικά, μοιάζει να προλαβαίνει κάθε απορία που σου δημιουργείται σε κάθε σκηνή απαντώντας την με την επόμενη.
Αυτό που μου έχει συμβεί σε απλές γενικά ταινίες, το να βγαίνεις από την αίθουσα και να λες ‘Ναι, αλλά πως έγινε αυτό;’ δεν συνέβη σε ένα από τα πιο complex φιλμ που έχω δει, κι αυτό είναι ένα μεγάλο συν.
Εντάξει, μπορεί να υπάρξουν κάποια ερωτηματικά (άλλωστε το Inception ενδείκνυται για να αναρωτηθούμε κάποια ...εσωτερικά μας ζητήματα) αλλά το γράψιμο είναι τόσο έξυπνο που δεν αφήνει ούτε μια τρύπα στη πλοκή αλλά ούτε κάποιον χαρακτήρα ανολοκλήρωτο.
Ένα άλλο θετικό είναι οι action scenes.
Μην έχεις αμφιβολία ότι τα πλάνα που θα δεις στο Inception δε μοιάζουν με καμία άλλη ταινία.
Ενώ το σενάριο του Nolan μας τσιγγλιζει με τέσσερις υποιστοριες, η κάμερα μας βομβαρδίζει με σουρεαλιστικά slow-motion πλάνα εμπλουτισμένα με ξέφρενες σκηνές δράσης οι οποίες γίνονται πιστευτές γιατί...σε έχει πείσει ότι βρίσκεσαι σε ονειρικό κόσμο.
Στους χαρακτήρες έχουμε πολλά να πούμε.
Ο ρόλος του Leonardo Di Caprio έχει πολύ θλίψη μέσα του - ουσιαστικά είναι ένα ερείπιο συναισθηματικά – κρύβει μυστικά και αυτό το μαθαίνεις σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, σιγά σιγά.
Είναι εκπληκτικό το πόσο καλές επιλογές κάνει αυτός ο ηθοποιός σε ταινίες (Shutter Island, Revolutionary Road, The Departed, Gangs of New York) και όχι μόνο αυτό, αλλά σε όλες μοιάζει να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Το Inception δεν είναι εξαίρεση και πλέον τον θεωρώ έναν από τους 7-8 καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.
Η Marion Cotillard παίζει έναν ρόλο-κλειδί, αυτόν της Mal, για τον οποίο δε μπορώ να πω περισσότερα χωρίς να σας χαλάσω κάτι.
Ερμηνευτικά πάντως είναι συγκλονιστική και ντρέπομαι που δεν τη πρόσεξα νωρίτερα (πχ. στο Public Enemies) παρά μόνο στο Nine.
Ο Joseph Gordon-Levitt (500 Days of Summer) έχει τις καλύτερες (αν όχι όλες) σκηνές δράσης με αποκορύφωμα αυτής στο ξενοδοχείο με την έλλειψη βαρύτητας που είναι φανταστική.
Για την Ellen Page τα είπαμε, έχει ένα ρόλο πολύ σημαντικό, πιο πολύ για τη διαλεύκανση του μυστικού του Cobb παρά για την ίδια την αποστολή.
Οι υπόλοιποι δεν κάνουν και πολλά πράγματα – ο Tom Hardy και ο Dileep Rao είναι οι υπόλοιποι της ομάδας, ο Cillian Murphy είναι το θύμα, ο Tom Berenger είναι ο Θειος του, ο Ken Watanabe ο πλούσιος που τους προσλαμβάνει και ο Michael Caine απλά συστήνει την Αριάδνη.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η μουσική της ταινίας που είναι φυσικά από τον μεγάλο Hans Zimmer.
Ως επίλογο, ναι, το Inception είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς μέχρι τώρα, ναι είναι μια μεγάλη ταινία που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια και ναι, είναι η καλύτερη ταινία μακράν του Christopher Nolan.
Ειδικά αν σκεφτείς ότι αυτή είναι μια φρέσκια ιδέα χωρίς να βασίζεται κάπου (βιβλίο ή κόμικ) και μάλιστα από το μυαλό ενός και μόνο ανθρώπου (σενάριο-σκηνοθεσία), του Christopher Nolan, το επίτευγμα μοιάζει απίστευτο.
Δεν ξέρω γιατί δεν πάει το χέρι μου στο 10αρι, αλλά μην το παίρνετε στα σοβαρά.
10 ήθελα να βάλω.
1.jpg)
