Λοιπόν, επειδή έβλεπα προχτές στο δορυφορικό της ΕΡΤ μια ...απείρου κάλλους ταινία με τους Ρίζο, Αυλωνίτη και Γεωργιάδου να δίνουν ρεσιτάλ στους Γαμπρούς της Ευτυχίας, δεν αντέχω να μην σταθώ σ’ έναν ... ογκόλιθο που λέγεται Νίκος Τσιφόρος.
Δεν υπερβάλλω ποσώς προσφωνώντας τον ΟΓΚΟΛΙΘΟ, γιατί δε βρίσκω ποιό κατάλληλη λέξη για παρομοίωση.
Ο άνθρωπος υπήρξε μια ΔΙΑΝΟΙΑ στο χώρο των Γραμμάτων και Τεχνών, φοβερός χρήστης της γλώσσας, με σπάνιας ποιότητας χιούμορ και απόρροια αυτού οι ...απίστευτες ατάκες που ξεπήδησαν απ τη πένα του.
Χαρισματική προσωπικότητα, έγραφε μετά...μανίας για ό,τι νόμιζε πως θα έπρεπε να σχολιαστεί κι αν σήμερα εμείς γνωρίζουμε για κάποια γλώσσα που παλιά την έλεγαν «Μάγκικη», δηλαδή τη γλώσσα του υποκόσμου των δεκαετιών ’20 μέχρι ’70 με όλες τις λέξεις εκείνες που άλλαξαν τον ρούν της εξέλιξης της γλώσσας μας και που αποτελούσαν κάποτε έναν ...μυστικό κώδικα επικοινωνίας όλων των εκτός νόμου τύπων για να ξεγλιστράνε απ’ την αστυνομία, το χρωστάμε σ΄αυτόν.
Με τα έργα του Τα Παιδιά της Πιάτσας και Τα Παλιόπαιδα τα Ατίθασα, έργα που αποτελούνταν από σειρές διηγημάτων που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά σε εβδομαδιαία περιοδικά, ταρακούνησε συθέμελα την...κρυόκωλη και μίζερη πνευματικά, ανώτερη κοινωνική τάξη των σαλονιών.
Σε τέτοιο δε βαθμό δε, που καθημερινά οι αναγνώστες τον...βομβάρδιζαν με υβριστικές επιστολές κατηγορώντας τον για...βιαστή της Ελληνικής Γλώσσας, για...πράκτορα του Υποκόσμου (χαχαχα) και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Φυσικά μήτε το αυτί του Τσιφόρου ίδρωνε, μήτε και των εκδοτών του.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά προχώρησε και σε πιο μεγάλες καινοτομίες, με το να συγγράψει, συντάξει και δημοσιεύσει το ΠΡΩΤΟ λεξικό της Ελληνικής «ΑΡΓΚΟ»!
Εκεί ήταν που...ταβλιάστηκαν οι ξερόλες!!!
Αλλά και για το σινεμά μας υπήρξε πρωτοπόρος και καινοτόμος.
Στα 1947, βάζει...μπουρλότο στα θεμέλια του καθωσπρεπισμού πηγαίνοντας ένα σενάριο στο νεαρό τότε και πολλά υποσχόμενο Φιλοποίμην Φίνο με τον τίτλο Τελευταία Αποστολή, που αποτέλεσε όχι μόνο την πρώτη «κατοχικόπολεμική» ταινία, αλλά και την...πρώτη ΑΝΑΡΧΙΚΗ ταινία, αφού σαν θέμα της είχε τον...παράνομο δεσμό μεταξύ συζύγου Έλληνος αξιωματικού με ... γκεσταπίτη γερμαναρά!
Σκάνδαλο των ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ! Και νά ΄ταν μόνο αυτό;
Η λογοκρισία της εποχής (σιγά μη δεν επενέβαινε!) κόβει τη ταινία απ’τις αίθουσες και στέλνει για δεύτερη φορά τον Φίνο στη φυλακή (η πρώτη ήταν στα κρατητήρια της Γκεστάπο το ’43) ως...υβριστή των τιμημένων συζύγων Ελλήνων Αξ/κών!
Και πιστέψτε με, ακόμη εκεί θα ήταν αν η ταινία δεν είχε πάει στις ... Κάννες για να μας εκπροσωπήσει για πρώτη φορά ως επίσημη συμμετοχή της Ελλάδος στο Φεστιβάλ!
Άλλη καινοτομία αυτή!
Η ... Ελλαδίτσα της φτώχειας, του Εμφυλίου και των ανοιχτών πληγών απ τον Χιτλερισμό να εκπροσωπείται στις Κάννες με ταινία δική της!!!
Η ... Ελλαδίτσα της φτώχειας, του Εμφυλίου και των ανοιχτών πληγών απ τον Χιτλερισμό να εκπροσωπείται στις Κάννες με ταινία δική της!!!
Και φυσικά, μετά από αυτό οι...Ελληνάρες της Ασφάλειας, βλέποντας την υποδοχή που είχε η ταινία στην Ευρώπη, τι να κάνουν, αφήνουν ελεύθερο τον παραγωγό, μιας κι ο ...συμπαθής φαλακρός Νικολάκης ήταν ήδη εκεί, παρών στη προβολή της ταινίας του.
Η κληρονομιά που μας άφησε ο Νίκος Τσιφόρος φεύγοντας πρόωρα απ τη ζωή το ’70, χτυπημένος απ την καταραμένη αρρώστια, είναι τεράστια.
30 γραπτά έργα, που αποτελούνταν από διηγήματα, ευθυμογραφήματα, ιστορικά και θεατρικά, 20 ταινίες γραμμένες και σκηνοθετημένες απ τον ίδιο, άλλες τόσες βασισμένες σε δικά του θεατρικά έργα με συν-συγγραφέα τον Πολύβιο Βασιλειάδη, (μαζί οι δυο τους υπήρξαν ένα θρυλικό δίδυμο στο χώρο του θεάτρου), αποτέλεσαν έναν πνευματικό θησαυρό που όμοιός του δεν υπάρχει σήμερα.
Λίγες από τις...τρομερές ατάκες του δια στόματος Αυλωνίτη, Βασιλειάδου, Ρίζου
Ο ΚΛΕΑΡΧΟΣ, Η ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΤΟΣ
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ
Η ΩΡΑΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
Και οι τρείς αυτές ταινίες, μαζί με τους Γαμπρούς της Ευτυχίας, αποτέλεσαν ΤΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ της ελληνικής κωμωδίας.
Πάνω σ’αυτές, στηρίχτηκαν πολλοί Έλληνες σεναριογράφοι και συγγραφείς γράφοντας παρόμοιες ατάκες και σκιαγραφώντας παρόμοιους χαρακτήρες για τις ταινίες τους.
Τα μοτίβα γραφής τα βλέπουμε και σήμερα ακόμη, με ελαφρές παραλλαγές, αποδεικνύοντας έτσι τόσο τη χαρισματικότητα του μεγάλου Νίκου όσο και τη διαχρονικότητα του χιούμορ του.
Δεν δίσταζε ακόμη και να σαρκάσει τον ίδιο το θάνατο, λέγοντας σε φίλους που πήγαιναν να τον δουν:
- Πώς πάει Νικόλα;
- Δε βλέπεις; Προπονούμαι για...πτώμα!!!!
Τεράστιε Νικόλα! Ποιος μπορεί να σταθεί ισάξιός σου;
1.jpg)
