Η ΠΛΕΟΝ ... ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ!!!
Η ΥΠΟΘΕΣΗ: Ενας καθηγητής Θρησκευτικής Ιστορίας και Συμβολολογίας, μπλέκεται στον μυστηριώδη φόνο του γενικού εφόρου του μουσείου του Λούβρου θεωρούμενος απ την Αστυνομία ως ο Νο1 ύποπτος και με τη βοήθεια της εγγονής του εφόρου και πράκτορα της Μυστικής Γαλλικής Αστυνομίας ξεκινάει έναν μαραθώνιο προκειμένου να βρεί το δολοφόνο αφ’ ενός και αφ’ ετέρου να λύσει τους διάφορους γρίφους με βάση τα έργα του ΝταΒίντσι και που θα τον οδηγήσουν μπροστά στην αποκάλυψη της μεγαλύτερης παγκόσμιας θρησκευτικής συνομωσίας...
Είναι βέβαιο πως οι αναρίθμητες συζητήσεις, αντιδράσεις, οπαδοί και εχθροί που γεννήθηκαν μέσα από τη συγκεκριμένη - κυρίως - νουβέλα του Αμερικανού συγγραφέα έθεσαν τις βάσεις για υψηλές προσδοκίες από τη στιγμή που...
...ανακοινώθηκε η μεταφορά του βιβλίου στο λαοφιλές πανί.
Αυτές ακριβώς οι προσδοκίες γιγαντώθηκαν όταν έγιναν γνωστά τα ηχηρά ονόματα αλλά και το εντυπωσιακό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα γυριζόταν η ταινία.
Άλλωστε γυρίσματα στο Λούβρο δεν είχε καταφέρει να εξασφαλίσει μέχρι τότε, καμία άλλη παραγωγή.
Υπολογίζοντας ακόμα τον 'φιλικό προς κινηματογράφηση' τρόπο γραφής του Dan Brown αλλά και την εν γένει θετικότατη διάθεση του νεαρού κυρίως κοινού να πανηγυρίσει μία ανελέητη σφαγή θρησκευτικών στερεοτύπων και απαγορεύσεων, δεν πρέπει να δημιουργεί απορίες γιατί ο 'Κώδικας' αποτελούσε την πλέον αναμενόμενη κινηματογραφική παραγωγή της τρέχουσας δεκαετίας.
Aλλά τελικά δεν είναι και το πιο εύκολο να μεταφέρεις ένα βιβλίο στον κινηματογράφο.
Στη καλύτερη περίπτωση ίσως μείνεις κάπως στο πνεύμα του συγγραφέα, στη χειρότερη το δημιούργημά σου δεν θα...βλέπεται!
Τρανό παράδειγμα ο Τελευταίος Πειρασμος του Scorsese.
Ισως η ...χειρότερη ταινία του μεγάλου δημιουργού, που θα έχουμε την ευκαιρία να τη σχολιάσουμε στο μέλλον.
Γι αυτό λέμε πάρα πολλές φορές «Πανάθεμά σε Χόλλυγουντ!» (κατά το ...Πανάθεμά σε Μπουζουκτσή κλπ κλπ) Μυρίστηκε Gold Mine η Columbia με τα...πονήματα του Brown και ποιό απ όλα θα μπορούσε να κάνει ΤΟ σεισμό παγκοσμίως;
Μα το πλέον διαβασμένο βιβλίο της δεκαετίας! Αλλοίμονο!
Χα! Αμ δε!
Σεισμός έγινε, και τραχύς και δυνατός, αλλά απ την ανάποδη!
Το τί γέλιο έπεσε στις Κάννες που προβλήθηκε (ναι, ναι, έγινε κι αυτό!) δεν περιγράφεται!
Απολύτως φυσιολογικό για μια ταινία που ούτε σεβάστηκε τον εαυτό της (πάνω απ όλα) ούτε το κοινό στο οποίο απευθύνθηκε.
Και εξηγούμαι:
Τί του είπαν να κάνει του ...φουκαρά του Ron Howard;
Μα φυσικά ΤΟ blockbuster της δεκαετίας!
Μια ταινία που θα μίλαγε γι αυτήν ΟΛΗ η ΥΦΗΛΙΟΣ για ΠΟΛΛΑ χρόνια!
Πρώτο λάθος: Η επιλογή του συγκεκριμένου σκηνοθέτη.
Ο άνθρωπος ούτε που είχε πάρει μυρουδιά το τί ταινία ΕΠΡΕΠΕ να γίνει.
Βέβαια, δεν φταίει μόνο αυτός.
Φταίνε και όσοι επέμεναν στο όνομά του (λέγε με Brown) και όσοι δεν έχουν...ιδέα απο το τί θα πεί «σκηνοθέτης» κι όμως έχουν πόστα σε κιν/κή εταιρεία (Brian Graser, Kathleen McGill).
Μ’ αυτό το σενάριο που είχε στα χέρια του, λογικά είχε δύο δρόμους να επιλέξει: ‘Η το αστυνομικό θρίλερ ή μια φιλοσοφική αναζήτηση στα βάθη της ψυχής και των πιστεύω του καθενός.
Τελικά, κατά το αποτέλεσμα, μάλλον επέλεξε τον...τρίτο δρόμο, ώς άλλος Παπανδρέου.
Και ποιός είν’ αυτός;
Μα φυσικά, αυτός που αποκαλούμε στην καθομιλουμένη... Αχταρμά!
Καλά, δε βάζουμε ακόμη στο τραπέζι τις...απίστευτα εξοργιστικές ιστορικές ανακρίβειες και αρλούμπες του – κατα τα άλλα – συμπαθέστατου Brown, ας μείνουμε απλά στην ταινία.
Ο Howard – κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη – ΑΔΙΚΗΣΕ ΚΑΤΑΦΩΡΑ το δημιούργημά του, μη γνωρίζοντας τελικά ποιόν απ τους δυό δρόμους έπρεπε να επιλέξει.
Ιδίως δε, στη σκηνή όπου γίνονται και...τα αποκαλυπτήρια της πραγματικής ...ρίζας της γενιάς της Σοφί Νεβώ, ε, εκεί πέφτει και το...χοντρό γέλιο!
Ιδίως εκεί που η Σοφί κάνει ένα...πειραματάκι να ...περπατήσει πάνω στο νερό κι όταν βλέπει πως δε πιάνει...κουνάει το κεφάλι της και λέει «Μπά, δε το βλέπω, χλωμό!»
Εκεί πλέον ο Howard κυριολεκτικά ΞΕΦΤΥΛΙΖΕΙ το ίδιο του το δημιούργημα!
Μα είναι δυνατόν να παρουσιάζεις έτσι τη σκηνή, κατ’ αυτόν τον τρόπο που όλοι είδαμε;
Εμ, εκεί σε θέλω μάστορα!
Γιατί αν δεν ξέρεις ή δεν είσαι σίγουρος αδερφέ μου, πέτα την έξω απ το σενάριο, απλά δώσε το αποτέλεσμα με άλλο τρόπο ουτως ώστε να αποφυγεις τη ξεφτύλα!
Στο φινάλε, δεν απευθύνεσαι σε...αλλόθρησκους, αλλά σε χριστιανούς στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Ε, επόμενο ήταν να ...γίνεις περίγελως.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά συμπαρασύρεις και τους ηθοποιούς στη κατρακύλα σου!
Ε, μα πιά!
Μετά, έχουμε την επιλογή των ηθοποιών.
Απ’ τα μεγάλα αστέρια που επιλέχθηκαν να ενσαρκώσουν τους ήρωες, οι μόνοι που διασώθηκαν απ τη καταστροφή είναι ο Ian McKellen (Σερ Λή Τίμπινγκ) και ο Jurgen Prochnow (Τραπεζίτης Αντρέ Βερνέ).
Και οι δυό τους ηθοποιάρες, αλλά...δε μπορούσαν και να σηκώσουν τη ταινία στις πλάτες τους!
Ο Tom Hanks, παρ ότι δυνατό χαρτί, ούτε κατά προσέγγιση δεν πείθει ως Ρόμπερτ Λάνγκτον.
Ούτε τη...φάτσα έχει, ούτε και το...τσαγανό.
Μπορώ να πώ οτι μάλλον τα κατάφερε λιγο καλύτερα στη δεύτερη ταινία, Angels & Demons, αλλά σε τούτη δώ ήταν για κλάμματα.
Η Audrey Tautou, δε λέω, γλυκιά φατσούλα, γλυκό παίξιμο στην Amelie, αλλά εδώ κοριτσάκι μου θές καντάρια υποκριτικής για να παίξεις έναν τέτοιο ρόλο που απ τη φύση του είναι δισυπόστατος.
Για τον Alfred Molina τι να πείς;
Εκτός τόπου και χρόνου ο άνθρωπος!
Στο μόνο που θα συμφωνήσω είναι η...φάτσα του που ταιριάζει (μοχθηρή και κακιά).
Κατα τα υπόλοιπα, το παίξιμό του θύμιζε βαριεστημένο παπά που πάει στην ... αγγαρεία του εσπερινού!
Ανεπίτρεπτο για ηθοποιό της κλάσης του.
Για τον Brown, ένα έχω να πώ: Ότι αφού κατάφερε να «πείσει» τη...μισή Υφήλιο με τις ...αρλούμπες του περί ΚΟΙΝΟΥ ΤΗΣ ΣΙΩΝ και OPUS DEI και περί γάμου του Ιησού με τη Μαγδαληνή, την ...κόρη τους Σάρα που έγινε αργότερα και η πρώτη βασίλισσα της δυναστείας των...Μεροβιγγείων, ε, το άτομο δε παίζεται!!!
Εμ, βρήκε και τα κάνει!
Αφού οι Αγγλοσάξωνες ανά την υφήλιο έχουν πάρει...διαζύγιο με την Ιστορία (στα σχολεία τους σε όλες σχεδόν τις χώρες της επιρροής τους, ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδάς κλπ κλπ η Ιστορία ΔΕΝ διδάσκεται σαν γενικό μάθημα, αλλά ως κατ’ επιλογήν του μαθητή) επόμενο είναι ο κοσμάκης και ιδίως οι...ψευτοδιανοούμενοι και οι δήθεν «αμφισβητίες» του γλυκού νερού, μέσα απ την αμορφωσιά τους να πιστεύουν ό, τι τους σερβίρουν οι άλλοι!
Εδώ βρε κοτσαμαν Orson Welles τους έπεισε μέσα απ το ραδιόφωνο οτι οι...Αριανοί εισβάλλουν στη γή διαβάζοντας το βιβλίο του Χ.Γ. Γουέλς, τι πέριμένεις!
Να ξέρουν οτι ο Αρειος και οι οπαδοί του, το λεγόμενο κίνημα των Γνωστικών, είναι υπεύθυνοι στην ουσία γι’ αυτό το...μπάχαλο;
Να ξέρουν οτι ο Μέγας Κωνσταντίνος οχι μόνο ΔΕΝ διαμόρφωσε τον Χριστιανισμό, αλλά προσπάθησε απλώς να ... ηρεμήσει τα πνεύματα (το μόνο που ΔΕΝ ήθελε ήταν μια επικίνδυνη διαμάχη στους κόλπους της νέας θρησκείας) με την αίρεση του Αρείου κι έτσι συγκάλεσε την Α’ Οικουμενική Σύνοδο να βρεί αυτή την άκρη;
Πού να το ακούσουν αυτό; Στα σχολειά τους; Οχι βέβαια!
Αντε εσύ Dan Brown και παραμύθιασέ τους με ό,τι θές!
Και το χειρότερο είναι, ότι στο μύλο αυτής της παραφροσύνης, νερό έριχναν και διάφορα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν πριν την ταινία.
Με πρώτο και καλύτερο το National Geographic που γυρίζει...12(!), ποσό ρεκόρ για ένα μόνο συγκεκριμένο θέμα!
Και δώσ’ του αερολογίες, και δώσ’ του ανακρίβειες, μύθοι και δοξασίες που βασίζονται ΜΟΝΟ στους θρύλους των Αγγλοσαξώνων, δηλαδή των ΠΛΕΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ της χριστιανοσύνης!
Και λέω των πλέον αιρετικών, επειδή μέσα απ αυτούς ξεπετάχτηκαν 103(!!!) διαφορετικές αιρέσεις και εκδοχές του Χριστιανισμού!
Αλλά, στην τελική, αυτό δεν έχει να κάνει με την ταινία.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράφει και να λέει ό,τι του γουστάρει.
Ακόμα και ο Brown.
Το ζήτημα είναι άλλο.
Οτι καλώς ή κακώς, το βιβλίο έκανε πάταγο.
Ακόμη και τώρα συρρέουν με...περισσή τρέλα οι διάφοροι λάτρεις του...μυστικισμού στις εκκλησίες και στα μέρη που αναφέρει ο Brown για να βρουν τα...σημάδια των Ναιτών Ιπποτών και του ΚΟΙΝΟΥ ΤΗΣ ΣΙΩΝ παρά τις ... - πρίν δυό δεκαετίες –αποκαλύψεις του περιοδικού «Nouvel Observateur» και της έρευνας της δημοσιογράφου Μαρί Φρανς Ετσεγκουάν οτι το όλο σκηνικό το χε δημιουργήσει ο αλήστου μνήμης μεγαλοαπατεώνας Γάλλος Πιερ Πλαντάρ ντε Σεν Κλαιρ (έφαγε 20 χρόνια κάθειρξη με αναστολή γι αυτό) που ‘θελε λέει να γίνει...διεκδικητής του θρόνου των Μεροβιγγείων και γι αυτό δημιούργησε όλα τα πλαστά, δήθεν ευρήματά του, τους περίφημους «Μυστικούς Φακέλους», εκεί δηλ. που στηρίχτηκε - και καλά - ο Brown για να γράψει το βιβλιαράκι του.
Το ζήτημα είναι λοιπόν Η ΤΑΙΝΙΑ που έγινε, βασιζόμενη πάνω σ’ αυτό. Και που θα μπορούσε πράγματι να γίνει η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ.
Οχι γιατί θα την ασπάζονταν εν τέλει οι γνωστικοί ή θα τους επηρέαζε, τουναντίον μάλιστα.
Αλλά για το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ μιλάω.
Θα μπορούσε να γίνει ένα βαθύ φιλοσοφικό έργο, μια ταινία εσωτερικής – στην ουσία της – αναζήτησης, με επιρροές από διάφορους μεγάλους Στοχαστές (Μπερξόν, Νίτσε, Αλμανταίν κλπ) για τη θρησκεία, την εκκλησία ως μοχλού εξουσίας, τον Ιησού ως προσωπικότητα που επηρέασε καταλυτικά την Ανθρωπότητα, εν πάση περιπτώσει μια ταινία αξιοπρεπή και όχι να βλέπουμε την Audrey να κάνει...δοκιμαστικό βηματάκι πάνω στο...νερό! Έλεος δηλαδή!
Συμπέρασμα: Αντί για την ταινία της δεκαετίας, είχαμε την ΑΠΟΛΥΤΗ...ΑΔΙΚΙΑ της δεκαετίας!
Μια ΠΑΤΑΤΑ άνευ προηγουμένου, που ΧΛΕΥΑΣΤΗΚΕ ΟΙΚΤΡΑ απ τους κριτικούς και τις Ακαδημίες παγκοσμίως, αλλά ΚΥΡΙΩΣ απ τον ΙΔΙΟ ΤΗΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.
Μια ταινία που ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ κατάφωρα απ τους δημιουργούς της, μια ταινία που ΑΔΙΚΗΣΕ κατάφωρα τον εαυτό της, ανεβάζοντας στα ύψη τον ΠΗΧΥ των προσδοκιών χωρίς να έχει ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ το ύψος που απαιτείτο γι αυτό.
1.jpg)
