Γράφει ο Σπύρος Α.
Μιας και ο Μαύρος Κύκνος έρχεται και ο (υποκειμενικά) καλύτερος ρόλος του Hugh Jackman είναι στο The Fountain, ας ασχοληθώ λίγο ακόμα με τον Darren Aronofsky.
Μια ταινία για την οποία έχουν ειπωθεί πολλά, δεν υπάρχει 17χρονος που να μην την έχει δει, έχει μπει σε άπειρα top 10 και με ένα soundtrack που έχει ξεφτιλιστεί απίστευτα.
Το γιατί μετά το Dogville έρχεται το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο δεν το έχω εντοπίσει ακριβώς και αν σας πείσω καλώς.
Αν όχι καλύτερα.
Έχει καταντήσει αηδία να αρέσει σε όλους αυτή η ταινία.
Η Ταινία
Ναρκωτικά. Τι είναι τα ναρκωτικά;
Η ταινία έχει κέντρο τέσσερα και μόνο άτομα.
Τέσσερα όνειρα, τέσσερις ζωές απόλυτα εθισμένες.
Τέσσερις αποτυχίες.
Η ιστορία “ζευγάρι, φίλος και ναρκωτικά” είναι συνηθισμένη.
Αυτό που προσφέρει η εν λόγω ταινία, είναι ο προβολή ενός νέου ορισμού του εθισμού και της εξάρτησης, χωρίς να συνδέεται αυτόματα και απόλυτα με την ηρωίνη και μόνο.
Ο ρόλος και η ερμηνεία της Ellen Burstyn είναι αξιοθαύμαστοι.
Ο χαρακτήρας της είναι και ο μόνος που μένει τόσο καθαρά στο μυαλό και δεν λέει να ξεκολλήσει.
Η Sara Goldfarb είναι μια χήρα που ζει μόνη και περνάει το χρόνο της βλέποντας τηλεόραση, θεωρώντας ότι η ζωή της τέλειωσε με το θάνατο του άντρα της.
Ένα τηλέφωνο από την αγαπημένη της εκπομπή, θα είναι και η καταστροφή της.
Στην προσπάθειά της να χάσει κιλά ώστε να φορέσει το κόκκινο φόρεμα, το οποίο φορούσε στην αποφοίτηση του γιου της – η πιο περήφανη στιγμή της ζωής της, εθίζεται σε χάπια αμφεταμίνης.
Η εκπομπή γίνεται ο λόγος για να ζει και να σκέφτεται ότι κάτι της έχει απομείνει, το τελευταίο της όνειρο.
Τα χάπια δεν λειτουργούν πια, οι δόσεις διπλασιάζονται, η συμπεριφορά αλλάζει και οι παραισθήσεις σε συνδυασμό με την αδυναμία την καταστρέφουν, με αποκορύφωμα τον εγκλεισμό.
Ο γιος της, Harry (Jared Leto), η κοπέλα του, Marion (Jennifer Connelly) και ο φίλος τους, Tyrone (Marlon Wayans) είναι εθισμένοι στην ηρωίνη.
Όλοι με ένα όνειρο.
Ο Harry και η Marion με τα λεφτά που θα βγάλουν από τα ναρκωτικά, θα ανοίξουν ένα μαγαζί για τα ρούχα που σχεδιάζει η Marion ενώ ο Tyrone ονειρεύεται να τελειώσει με το “δρόμο” και να κάνει τη μητέρα του περήφανη.
Η Marion θα αναγκαστεί να δουλέψει ως πόρνη και ο Harry με τον Tyrone θα καταλήξουν στη φυλακή.
Η αποτυχία και ο ξεπεσμός κλιμακώνονται σκηνή προς σκηνή, με τα όνειρα να γίνονται εφιάλτες.
Διαφορετικές μορφές εξάρτησης που σκαλί σκαλί οδηγούν στην καταστροφή.
Ομορφιά, ναρκωτικά, άνθρωποι και σχέσεις, επιθυμίες και όνειρα ξεγυμνώνονται κάτω από ένα θέμα.
Μια υπέροχη πολυφωνία, όλες οι εκφάνσεις του εθισμού.
Ένα αυτοκαταστροφικό παραμύθι που ξετυλίγεται σε τρεις εποχές.
Το Τέλος
Η επιτυχία της ταινίας οφείλεται κυρίως στο τελευταίο 15λεπτο.
Εκεί, ο Aronofsky θα δείξει όλη τη μεγαλοπρέπεια που έχει η κινηματογραφία του και το Requiem for a Dream θα τα δείξει όλα.
Ένα τέλος υπέροχα δεμένο οπτικοακουστικά που παρακαλάς να τελειώσει ώστε να έχεις κουράγιο να συνεχίσεις αργότερα με ένα καινούργιο.
Δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από αυτό που βλέπεις, ένα τέλος-λογική συνέχεια και συνέπεια.
Τίποτα το ανατρεπτικό, καμία προσθήκη στην ιστορία παρά μόνο μια κορύφωση απελπισίας και σπαραγμού από τις αρκετά καλές ερμηνείες.
Γιαυτό και είναι από τα καλύτερα τέλη στο είδος του.
Μια φαντασμαγορική εμμονή για την ευτυχία και τα όνειρα που δίνεται τόσο ωμά, κλείνει έτσι όπως της αρμόζει.
Οι διάλογοι, οι σκηνές,οι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους εναλλάσσονται τόσο “αποκρουστικά” και κλείνουν πανηγυρικά.
Αποκορύφωμα η πανέξυπνη σκηνή, που αφού οι χαρακτήρες έχουν κατασπαραχτεί από την ίδια τους τη βουλιμία, ξαπλώνουν σε εμβρυική στάση και ονειρεύονται.
H Sara θα φορέσει το κόκκινο φόρεμα και θα συναντήσει τον υγιή και επιτυχημένο γιο της στην εκπομπή.
Έχει ειπωθεί ότι καμία δομή δεν παρέχεται στο θεατή, ο οποίος δεν εμπλέκεται πουθενά παρά μόνο βιάζεται.
Μόνο καπνός που κρύβει ένα καταπληκτικό κενό.
Όπως και να έχει, αφού η μουσική του Clint Mansell κλείσει, μένεις το λιγότερο με ένα ερωτηματικό καρφωμένο στο μυαλό, χωρίς συγκεκριμένη ερώτηση.
Αυτό ίσως να αποτελεί μεγάλη επιτυχία.
Στην ίδια κατηγορία και η γαλλική ταινία Μάρτυρες που τα παράπονα είναι αμέτρητα.
Το τι και το γιατί σε ενδιαφέρει η κάθε ταινία έχει άπειρο ενδιαφέρον.
“We have a winner. We have a winner”
ΥΓ : Το Όσκαρ το έχασε η Burstyn από τη Julia Roberts για το Erin Brockovich. Σκέτη αμαρτία.
*Το video δεν επιτρέπεται να ενσωματωθεί, αλλά μπορείτε να το δείτε εδώ.
http://www.youtube.com/watch?v=uuzNohk5cYw
