Ωραία, πήγα και το είδα. Και τί έγινε; Σάμπως δεν ήξερα τί θα δώ;
Βάζω ενα στοιχηματάκι οτι αυτό θα λέγατε σε κάποιους που θα σας ρώταγαν αν πήγατε τελικά να το δείτε και όντως είχατε πάει.
Να πω την αλήθεια, κάθησα να γράψω τη γνώμη μου (αυτό το νόημα έχει η κριτική από κάποιον, να γράψει δηλαδή τη γνώμη του η οποία είναι ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ και δεν είναι καθόλου απαραίτητο να την ασπαστεί κάποιος άλλος) βασικά απο μια διάθεση...πίκρας που με διακατείχε απ την ώρα που βγήκα απ το σινεμα κι όχι για άλλο λόγο.
Πίκρα, γιατί αυτό το...ρημαδιασμένο το Hollywood δεν εννοεί να καταλάβει οτι όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο κι οτι οι ταινίες είναι έργα ΤΕΧΝΗΣ και γίνονται μόνο ΜΙΑ ΦΟΡΑ!
Ελεος δηλαδή!
Είναι σαν κάποιος να θέλει ...
...να (ξανα)φτιάξει τον Ερμή, το έργο του Πραξιτέλη, αλλά σε άλλη, πιο μοντέρνα έκδοση.
Και να το ονομάσει εκ νέου «Ερμης».
Αυτό που θα βγεί τελικά τί μπορεί να είναι εκτός απο αντίγραφο, και κακό μάλιστα;
Ασε που θα εισπράξει στη μάπα όλη την ... οργή συμπυκνωμένη του καλλιτεχνικού και πνευματικού κόσμου.
Δηλαδή, απορώ τί στο διάτανο πρόσμεναν οι παραγωγοί αναδημιουργώντας μια εξ ολοκλήρου πετυχημένη ταινία, που παρά την όποια ηλικία της (25 χρόνια και κάτι) διατηρεί όλη της τη φρεσκάδα, βλέπεται άνετα και αβίαστα ακόμη και τώρα που μιλάμε και τα μηνύματά της είναι διαχρονικά;
Σε τι θα χρησίμευε ένα remake της άραγε, εκτός απο τους όποιους εμπορικούς σκοπούς;
Μήπως ο Harald Zwart θα γινόταν...John G. Avildsen;
Η μήπως ο (καθ όλα ταλαντούχος πιτσιρίκος) Jaden Smith θα αντικαθιστούσε στ’ αλήθεια τον Ralph Macchio στη θύμηση ολονών μας;
Η μπάς κι ο Jackie Chan θα γινόταν Pat Morita στη θέση του Pat Morita;
Ημαρτον δηλαδή ρε παιδιά (του Χόλλυγουντ)!
Τίποτε απ όλα αυτά.
Πολύς ντόρος λοιπόν, για το απόλυτο ΜΗΔΕΝ.
Μια ταινιούλα, μέτριας έως κακής ποιότητας, που πολύ σύντομα θα μπεί στο ραφάκι του video club ως DVD, άντε και Blu ray, και τέλος.
Και μετά, ή απόλυτη λήθη.
Ενώ, - μαντέψτε – η ταινία του Avildsen ποσώς ληθοποιείται.
Ζεί και βασιλεύει, αυτή και τα άλλα δύο αδελφάκια της.
Ουδέν πρόβλημα.
Σιγά λοιπόν μη πάω εγώ ο έφηβος των ‘80’s (και νύν 40φεύγας) να ... ενθουσιαστώ με τη προβολή της, απ τη στιγμή την οποία σε κάθε σκηνή που έβλεπα λαμπίριζε στα μάτια μου ο Ralph Macchio με το ατσούμπαλο περπάτημα και τη...μάγκικη αξάν.
Εντάξει, οκ.
I'ts Out Of My League, αλλά εν τέλει για ποιανών...τα μούτρα είναι; Επειδής έχω μιαν υποψία οτι προορίζεται να είναι για τα ...μούτρα των πιτσιρικάδων (τύπου σαν τον 10χρονο γιό μου) κι επειδής έτυχε να πάμε οικογενειακώς σινέμα να τη δούμε, μάλλον η υποψία εξανεμίζεται.
Ο γιόκας μου δεν έδειξε να πολυενθουσιάζεται, ούτε με ρωτούσε τίποτε σχετικά την ώρα της προβολής (νάταν κανένας Spiderman το στοματάκι του δε θα σταμάταγε), άρα αυτό να το θεωρήσω ως αδιαφορία πλήρη.
Μετά; Τι μένει;
Τί χρείαν έχομεν μαρτύρων κύριε Πρόεδρε;
Καλώς, οκ. Το κούρασα το πράμα.
Πάμε στο «δια ταύτα».
Ας τη δούμε λοιπόν την ταινία σαν κάτι άγνωστο, κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί και το βλέπουμε για πρώτη φορά.
Μαύρο νεαρό αμερικανάκι, έρχεται με τη μαμά του στη Κίνα επειδή αυτή δέχεται να αναλαβει νευραλγικό πόστο στον εκεί τομέα της εταιρείας που εργάζεται.
Με τίποτα δεν ήθελε αυτή την αλλαγή στη ζωή του, ας όψεται όμως η ανάγκη (της μαμάς) για καριέρα.
Προσέξτε τώρα την αντίθεση.
Μαυράκι αυτό, μέσα στη...μήτρα των Κινέζων!
(Εχετε πάει στη Κίνα; Γυρίστε την όλη κι αν βρείτε μαύρο πουθενά να κυκλοφορεί να μου τρυπήσετε τη μύτη!)
Ο Θεός να σε...φυλάει!
Ο πιτσιρής τα βρίσκει ...μπαστούνια στο σχολειό του (πού να μάθει τα Κινέζικα, εδώ δεν μπορεί καλά καλά τη μητρική του γλώσσα, τα Κινέζικα θα μάθει;) αλλά βρίσκει συμπαραστάτη μια γλυκύτατη Κινεζούλα.
Εμ, έλα όμως που η Κινεζούλα έχει έναν ...ζόρικο συνομήλικο θαυμαστή που παράλληλα φοιτά και σε σχολή...Κούνγκ Φού κι όλο αυτό το αλισβερίσι με το μαυράκι δε του καλαρέσει;
Κι εδώ αρχίζουν τα δυσκολα!
Πέφτουν οι πρώτες μπουνοκλωτσιές, μαυρίζουν (πιότερο) τα ματάκια κι ο ήρωάς μας σε αδιέξοδο.
Και ώς απο μηχανής θεός, εμφανίζεται ο Κύριος Χαν, ο επιστάτης του κτιρίου που μένει ο μικρός και που στο μεταξύ τον είχε απο πρίν στην προσοχή του, ξυλοφορτώνει τους ... σκληρούς πιτσιρήδες που τα βάζουν ανελέητα με τον μικρό και αυτομάτως γίνεται ο μέντοράς του, ο πατέρας που ποτέ δεν είχε, διδάσκοντας του έναν νέο τρόπο ζωής, μια νέα φιλοσοφία που το αμερικανοθρεμμένο (της γενιάς του Playstation και xBox) μαυράκι ούτε που είχε διανοηθεί ποτέ.
Το στόρυ, το τονίζω, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΚΟ, το αντίθετο.
Ωραία η αντίθεση Μαυρου-Ασιατών, εχθρικό περιβάλλον, αδιέξοδα πολλά, μέντορας Κινέζος φιλόσοφος των Πολεμικών Τεχνών, ευρήματα, που θα μπορούσαν να απογειώσουν τούτο το δημιούργημα και να το κάνουν να μην έχει καμμιά σχέση με το...άλλο.
Φεύ όμως!
Παρά την συγκινητική παρουσία του Jackie Chan ως κυρίου Χάν και παρά την ...αποκαλυπτική ερμηνεία του νεαρού Jaden (υιού του Will) Smith που τον πρωτοθαυμάσαμε στο Pursuit of Happiness, η ταινία παραμένει «ρηχή» χάρη στο σκηνοθέτη της Harald Zwart που φαίνεται να είναι η εντελώς λαθεμένη επιλογή της Columbia.
Σχηματική και δίχως έμπνευση σκηνοθετική ματιά, με απλή διεύθυνση (Direction) χωρίς άποψη, ρίχνει το φίλμ στα ... αβαθή με συνοπτικές διαδικασίες.
Oι «κακοί» είναι ...εκνευριστικά κακοί, χωρίς αληθοφάνεια, όχι γιατί δεν μπορούν να είναι έτσι, αλλά γιατί είναι εκτός τόπου και χρόνου!
Κι αυτό διότι εφ΄όσον φοιτούν σε σχολή Κουνγκ Φού στη Κίνα, που είναι ένα δεύτερο σχολείο γι αυτά και μέσα σ αυτά τα σχολεία αυτό που διδάσκονται ως πρώτο και μέγιστο είναι η Αρετή και η διδασκαλία του Κουμφούκιου, επομένως εκ προοιμίου δεν θα είχαν την υποστήριξη της Σχολής σε όποιες «εγκληματικές» ενέργειες προχωρούσαν.
Κι εδώ ακριβώς έρχεται να «δέσει» αυτό που είχα τονίσει απο πρίν.
Οτι θές δε θές, το συγκρίνεις με το ...άλλο.
Τέτοιου είδους σχολές υπάρχουν μόνο στην Αμερική και διευθύνονται απο ....παράσιτα στη καλύτερη περίπτωση και συνήθως παράγουν εγκληματικά στοιχεία κι όχι ολοκληρωμένους ανθρώπους.
Τέτοιους αντιμετώπισε ο Ralph Macchio και γι αυτό – εκτός των άλλων – στεκόταν πολύ καλύτερα η δράση στη ταινία του Avildsen.
Αλλά δεν είναι μόνο οι «κακοί» που χωλένουν, δυστυχώς.
Ασε που, απ τη μέση και μετά, η ταινία πλέον αρχίζει και σε κουράζει παντελώς, μιας και η δράση εξελίσσεται σκηνή προς σκηνή σύμφωνα με το πρωτότυπο φίλμ, με παντελή απουσία της έκπληξης, του απρόσμενου, του μή προβλέψιμου και λυπάσαι πραγματικά το δίδυμο Jacki-Jaden, που προσπαθεί φιλότιμα να κρατήσει το έργο σε κάποιο επίπεδο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Συμβουλή προς Ναυτιλομένους:
Κύριοι του Χόλλυγουντ, σταματήστε επιτέλους αυτή την «μόδα» με τα remake και βάλτε τους σεναριογράφους σας να στύψουν τα μυαλά τους για νέες, φρέσκιες ιδέες.
Αν το συνεχίσετε το παραμύθι, δε θα σας βγεί σε καλό και θα ψάχνεστε.
Jackie Chan, είσαι απλά υπέροχος.
Θεώρησέ το τούτο δώ σαν μια παρένθεση στην πολύ πλούσια καριέρα σου και γύρνα σ’ αυτά που σου πάνε.
Νεαρέ Smith, είσαι κεφάλαιο, μια γερή παρακαταθήκη για το μέλλον.
Ξέχασε το γρηγορότερο το «Παιδί του Κούνγκ Φού» και προχώρα παρακάτω.
Εμείς το ξεχάσαμε ήδη.
Harald Zwart, ή γίνε σκηνοθέτης της προκοπής ή ξαναγύρνα στη τηλεόραση.
Ετσι που το βλέπεις το σινεμά, μάλλον σε βλέπω στα αζήτητα σε λίγο καιρό.
Λεπτομέρειες, poster και trailer και τη κριτική του Κωνσταντίνου μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
