Αν πάρεις τη κεντρική ιδέα από το μύθο του Frankenstein ή καλύτερα της Νύφης του Φρανκενσταιν, επηρεαστείς έντονα από τα ευφυέστερα στοιχεία ...body-horror του Cronenberg (eXistenZ, The Fly κλπ) και τύχει να έχεις μια από τις καλύτερες ομάδες special effects με λίγα χρήματα, τότε έχεις ένα Splice.
Η ταινία του Vincenzo Natali δεν είναι αριστούργημα αλλά ξεπερνάει κατά πολύ τις όποιες προσδοκίες που μπορείς να έχεις από έναν σκηνοθέτη που μετά το Cube το 1997 – που ήταν ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα – ασχολήθηκε με τηλεοπτικές σειρές, σουρεάλ κομεντί, ντοκιμαντέρ για άλλους σκηνοθέτες (!) και Γαλλικές ερωτοκαταστάσεις, χωρίς μάλιστα ιδιαίτερη επιτυχία σε τίποτα.
Αν και το Splice είναι αρκετά μεγάλη ταινία για να μπορείς να πεις ότι κάποιος ή κάτι από μόνο του κλέβει τη παράσταση, εντούτοις η ταινία χρωστάει πολλά στη δουλειά των ειδικών εφε...και μιλάω για την Dren.
Το δημιούργημα των επιστημόνων είναι εκπληκτικής σύλληψης και απεικόνισης, από τη γέννηση του μέχρι ...
...την ενηλικίωση, από έμβρυο σε παιδί και γυναίκα, εμφανώς τερατούργημα αλλά πανέμορφο σε σημείο που δεν θα σου έκανε εντύπωση αν ήθελε κάποιος ακόμα και την ερωτική συνεύρεση μαζί της.
Όσοι την έχετε δει καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Ο Clive και η Elsa (Adrien Brody και Sarah Polley) είναι αφοσιωμένοι επιστήμονες στα πρόθυρα της επιτυχής δημιουργίας νέας μορφής ζωής μέσω μίξης πολλών ειδών DNA.
Είναι επίσης εραστές, εργασιομανής και επίδοξοι γονείς...αρκεί να βρουν χρόνο να κάνουν σεξ.
Η εταιρεία στην οποία εργάζονται πιέζει για αποτελέσματα αλλά μόνο για αυτά που θα φέρουν άμεσο κέρδος.
Η Elsa ειδικά όμως έχει μεγαλύτερα σχέδια στο μυαλό της, προχωρώντας πολλά βήματα παραπέρα και δημιουργώντας τη Dren (Nerd ανάποδα), ένα υβριδικό θηλυκό πλάσμα με ανθρώπινο ανάμεσα στα άλλα DNA που μεγαλώνει γρήγορα και που αναγκάζονται να το κρύψουν σε ένα απομονωμένο αγρόκτημα.
Η Dren μεγαλώνει και μαθαίνει να ντύνεται και να χορεύει, αλλά συγχρόνως μαθαίνει να θυμώνει και να διεκδικεί.
Σε αυτό το σημείο σταματήστε να διαβάζετε τη σύνοψη του Splice γιατί θα οδηγηθείτε σε λάθος συμπεράσματα.
Αν νομίζετε ότι πρόκειται για άλλη μια ταινία με ηθικά διλήμματα για τη δημιουργία της ζωής που στο τέλος τιμωρούνται από τη φύση μπλα μπλα… ή χειρότερα για ένα κλισέ monster movie που εκδικείται τους δημιουργούς του, κάνετε πολύ λάθος.
Ο κακός εδώ είναι πέρα για πέρα ο άνθρωπος που αφού δημιουργεί τη Dren, τη κρύβει από τον κόσμο και τη φύση, τη βασανίζει, τη φθονεί και τελικά την εκδικείται προσπαθώντας να τη σκοτώσει.
Σε όλη αυτή τη διάρκεια, η Dren δεν έχει καμία διαφορά από το μικρό κορίτσι που δεν έχει γνωρίσει τον κόσμο και τη ζωή και που διψά να το κάνει.
Το Splice θα μπορούσε νομίζω να είναι καλύτερο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Αφήνονται να εννοηθούν άσχημα παιδικά χρόνια για την Elsa στο πατρικό της σπίτι αλλά αφήνονται στη τύχη τους απότομα και χωρίς πολλά πολλά, κάτι που ίσως να είχε ενδιαφέρον αλλά και γενικά οι χαρακτήρες δεν είναι όσο δουλεμένοι θα μπορούσαν.
Επίσης σου δημιουργείται η αίσθηση ότι το φιλμ γίνεται καλύτερο στην τελευταία μισή ώρα, κάτι που ποτέ δεν είναι καλό για μια ταινία διάρκειας 104 λεπτών.
Στις ερμηνείες, δε μπορώ να μην πω καλά λόγια για τη Delphine Chaneac που παίζει με το σώμα της μόνο (αφού η Dren δε μιλά αγγλικά) και τα μάτια.
Η Καναδέζα Sarah Polley ούτε κρύο ούτε ζέστη - κι ας υποδύεται έναν ρόλο που κρύβει πράγματα αλλά και που παίρνει τις πρωτοβουλίες (ξέχασα να σας πω ότι η γυναίκα παρασέρνει τον άντρα της στο πείραμα...αλλά χρειαζόταν να σας πω ότι κινηματογραφικά πάντα φταίνε οι γυναίκες;) – και ο Adrien Brody αδιάφορος όπως πάντα.
Δε μπορώ να καταλάβω πως μπορεί και παίζει όλους τους ρόλους του με τον ίδιο τρόπο!
Αν δείτε κάποια σκηνή από μια ταινία του και ρωτήσετε ποια ταινία είναι, δε θα το βρείτε γιατί είτε είναι φλώρος της καλής κοινωνίας (The Brothers Bloom) είτε χαμένος επιστήμονας το ίδιο πράγμα.
Με το πολύπαθο Splice (άργησε 2 χρόνια να βρει διανομή) ο Vincenzo Natali δημιούργησε και πάλι προσδοκίες.
Ελπίζω να μην μας τις γκρεμίσει πάλι.
