Ο Βασιλιάς Αρθούρος, με τον πιστό υπηρέτη του Πέρσυβαλ, ξεκινάει ένα μαραθώνιο ταξίδι μέσα στο βασίλειό του, αυτό της Αγγλίας, αναζητώντας το Άγιο Δισκοπότηρο ή αλλιώς το Ιερό Γκράαλ, ένα κειμήλιο που έχει μέσα του τη Θεϊκή Δύναμη που θα τον βοηθήσει να κυβερνήσει τη χώρα με σύνεση και δικαιοσύνη.
Στη πορεία του αυτή, θα συναντήσει σπουδαίους ιππότες, που θα τους στρατολογήσει στην υπηρεσία του και μαζί θα συνεχίσουν την
Αναζήτηση αυτή μέχρι τέλους.
Διαβάσατε την περίληψη; Ναι;
Ε, ξεχάστε την!
Γιατί αν πιστέψατε ότι η πιο πάνω περίληψη είναι και η πραγματική, τότε όντως ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΙΔΕΑ περί αυτού του φιλμ!
Ήταν το 1976, εγώ μόλις έκλεινα τα 10 μου χρόνια και εκεί που χαζολόγαγα με την εφημερίδα του πατέρα μου (τότε οι εφημερίδες ήταν σαν...τραπεζομάντιλα, τόσο τεράστιες) ψάχνοντας για ...κινηματογραφικές διαφημίσεις, βλέπω και μια ...περίεργη - κιν/κή - διαφήμιση για μια ταινία (θεότρελη την αποκαλούσε) που είχε τον τίτλο Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελλεεινής Τραπέζης.
"Ελεεινής;" αναρωτήθηκα με την παιδική μου αφέλεια.
Δε μου έκατσε καλά ο τίτλος, γιατί πρώτον, είχα ήδη ξεσκονίσει ό,τι υπήρχε σχετικά με το θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου και δεύτερον, ήταν για μένα ένα παραμύθι από τα πιο συναρπαστικά ...
...και έχαιρε της απολύτου εκτίμησής μου.
Αυτό τώρα το..."ελεεινής" πού κόλλαγε;
Έλα μου ντέ!
Χρειάστηκε να περάσουν 5 ολόκληρα χρόνια για να διαπιστώσω το...πού κόλλαγε το "ελεεινής"!
Και όταν το διαπίστωσα, ΥΠΟΚΛΙΘΗΚΑ μπροστά σ' ένα κινηματογραφικό ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, που όμοιό του δεν ξανάγινε και ούτε θα ξαναγίνει!
(Ευτυχώς, γιατί αν γινόταν remake ε, δε γλίτωνα τον... αυτοακρωτηριασμό!)
Μια εντελώς...παρανοϊκή κωμωδία, ένα απίστευτο ντελίριο ευφυολογημάτων και ανελέητου σαρκασμού των πάντων από την πλέον σημαντική (μετά το Τρίο Στούτζες και τους Αδελφούς Μάρξ) ομάδας κωμικών, που αποκαλείται "Monty Python" που σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά σημαίνει "Ακραίος Πύθωνας" - στη πραγματικότητα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - και που από το όνομά τους καταλαβαίνει κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί έγιναν μια παρέα με σκοπό να μην αφήσουν τίποτε, μα ΤΙΠΟΤΕ ΟΡΘΙΟ, σε μια χώρα όπου τα πάντα ρυθμίζονται με το ...ρολόι και το ...ημερήσιο πρωτόκολλο!
Η παρέα αυτή, δημιουργήθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1969 από τους (ξεκινάμε από πάνω αριστερά στη φώτο) Graham Chapman, Eric Idle, Terry Gilliam, Terry Jones, John Cleese και Michael Palin, όλοι τους απόφοιτοι Κοινωνιολογίας και Θεατρικών Σπουδών του Μάντσεστερ.
Συνεργάζονται με το κανάλι BBC και δημιουργούν μια τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο "Monty Python's Flying Circus" (Το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μοντυ Πάιθονς) που "σπάει" όλα τα ρεκόρ τηλεθέασης στην Αγγλία (στην Αμερική δεν πήγε το ιπτάμενο τσίρκο λόγω της ...χαμηλής υποστάθμης της νοημοσύνης των ...υπερατλαντικών κατοίκων που αδυνατούσαν να καταλάβουν το χιούμορ τους)
αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία και...λίγο από Ελλάδα).
Το 1975 αποφασίζουν να κάνουν την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία, το Monty Python and the Holy Grail, με μεγάλο ρίσκο γιατί, εκείνη την ...περίεργη εποχή, όπου όλα ήταν ρευστά και υπό μερική μετάλλαξη, μια τέτοια ποιοτική και επί το πλείστων, εγκεφαλική σάτιρα δεν ήταν σίγουρο αν θα "έπιανε" και - το κυριότερο - αν θα έβγαζε τα λεφτά της.
Τα λεφτά της, που κυριολεκτικά μαζεύτηκαν από "δωρεές" και υποστήριξη διάσημων ρόκ συγκροτημάτων (!) όπως οι Pink Floyd, Jethro Tull και Led Zeppelin!
Τελικά έπεσαν έξω.
Η ταινία όχι μόνο έγινε τεράστια επιτυχία, όχι μόνο προβάλλονταν επί 6 συνεχόμενους μήνες σε επιλεγμένους κινηματογράφους πρώτης προβολής του Λονδίνου, όχι μόνο γύρισε όλον τον κόσμο, αλλά και παντού, όπου παιζόταν, σχηματίζονταν "ουρές" τρελαμένου κοινού!
Ονομάστηκαν 'Beatles της κωμωδίας', απόλυτα δικαιωματικά, αφού με τις καινοτομίες τους πάνω στη σάτιρα και στην ίδια την έννοια "κωμωδία" δημιούργησαν Σχολή και ρεύμα, που συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμη, παρά τα 40 και πλέον χρόνια από τη "γένεση" τους ως γκρουπ.
Στην καρέκλα του σκηνοθέτη, κάθονται "τα κύρια μυαλά" της ομάδας, ο Terry Gilliam κι ο Terry Jones, σκηνοθετώντας τους άλλους τέσσερις και τον εαυτό τους, πάνω σε κείμενα δικά τους.
Και λέμε "σχετική", διότι δεν μπορεί κάποιος να κατατάξει τη ταινία στα στάνταρντ που ξέρουμε μέχρι σήμερα, δηλαδή με αρχή, μέση και τέλος.
Εχει μια ροή, αλλά στην ουσία της είναι απλά συρραφή από ενσταντανέ, με κύριο ήρωα τον Αρθούρο - που τον υποδύεται καθ' όλη τη διάρκεια του έργου ο Graham Chapman - και ακολουθούν οι υπόλοιποι που υποδύονται ανάλογα με το ενσταντανέ και διαφορετικό ρόλο.
Αυτό, από μόνο του αποτελεί ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ.
Μια "αφήγηση" που στην ουσία της ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ!
Παντελώς ...ανυπάκουοι σε όποια κινηματογραφική συμβατότητα, "περνάνε" με άνεση οποιοδήποτε μήνυμα θέλουν αφήνοντας τον θεατή πρώτα με το στόμα ορθάνοιχτο και μετά (αφού ο εγκέφαλός του επεξεργαστεί αυτό που βλέπει και ακούει) ξεσπά σε αβίαστο γέλιο μέχρι...δακρύων!
Παραδείγματος χάρη, το...παρουσιαστικό των ...Ιπποτών και του Βασιλιά, που αντί να καβαλάνε άλογα..."καλπάζουν" οι ίδιοι κάτω από τον ήχο ειδικών κροτάλων από ...καρύδα που κουβαλάνε οι...υπηρέτες τους!
Και πιστέψτε με, δεν είναι το μόνο παρανοϊκό στη ταινία.
Απλά, είναι μόνο η αρχή μιας σειράς σουρεαλιστικών ευφυιμάτων, που γελοιοποιούν μέχρις εσχάτων ό,τι έχει σχέση με αυτό που σατιρίζουν.
Δηλαδή το Θρύλο του Αρθούρου και τη ζωή στη Μεσαιωνική Αγγλία.
Κυρίως τον Αρθούρο, διότι είναι ο σπουδαιότερος θρύλος των Αγγλοσαξώνων και αποτελεί - κατά κάποιο τρόπο - τον Θεμέλιο Λίθο του έθνους αυτού.
Από τους τίτλους της αρχής, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η ταινία που πρόκειται να δει δεν είναι συνηθισμένη.
Ρεαλισμός και σουρεαλισμός, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες,
συνυπάρχουν εδώ εν πλήρη αρμονία, από τους ...καλόγερους που ψάλλουν το "Ave Jesus Domine..." και ...βαράνε το κεφάλι τους με τις εικόνες του... Jesus, μέχρι τη ...δίκη μιας "μάγισσας" που τη συνέλαβε ο όχλος και την οδηγεί στον...δικαστή, φορώντας της ...ψεύτικη μακριά καροτένια μύτη για να δείχνει ..."μάγισσα"!
Από τη μονομαχία του Αρθούρου με τον Μαύρο Ανίκητο Ιππότη (εδώ περνάει "στεγνό καθάρισμα" τον Λάνσελοτ) που ενώ τον ...πετσοκόβει αφήνοντάς τον χωρίς χέρια και πόδια, εκείνος του φωνάζει "Γύρνα πίσω δειλέ να πολεμήσεις!" μέχρι την ...Ιερή Χειροβομβίδα με ...οδηγίες χρήσης απ' ευθείας απ τη Βίβλο (χαχαχαχα) που παραδίδεται στον Αρθούρο για να τη πετάξει στο ...φοβερό τέρας με μορφή λαγού!
Δεν ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΕ που να μένει όρθιο απ' αυτή τη παρέα των αυθεντικών τρελών!
Προσέξτε, ΑΥΘΕΝΤΙΚΩΝ, όχι κάποιων που το "παίζουν"τρελοί.
Η καυστικότητα που χαρακτηρίζει το χιούμορ τους, πλημμυρίζεται από μια θεατρική διάθεση που βλέποντας πόσο αβίαστα τους βγαίνει, υποθέτει κανείς πως μάλλον έτσι γεννήθηκαν αυτοί οι τύποι, τρελοί!
Για να τονίσω δε ακόμη περισσότερο, το πόσο μεγάλη απήχηση είχε στο αγγλοσαξονικό κοινό αυτή η ταινία, παρ ότι κυριολεκτικά "ξεφτίλισε" κάθε Ιερό και Όσιο αυτού του λαού, σας πληροφορώ οτι εδώ στη Μελβούρνη πρόπερσι, μια Θεατρική λέσχη - από τις πολλές που υπάρχουν εδώ - τόλμησε και το ανέβασε στο θεατρικό σανίδι, σε σκηνοθεσία μάλιστα του ίδιου του Eric Idle κι έγινε ...σεισμός, καλλιτεχνικός και εμπορικός!
Τη παράσταση είδαν περίπου 220.000 μελβουρνέζοι - ρεκόρ κοινού που δύσκολα θα ξεπεραστεί - και για να τη δεις, έπρεπε να κάνεις book τέσσερις μήνες πριν!
Πολλοί τη χαρακτήρισαν ως τη καλύτερη Βρετανική ταινία όλων των εποχών!
Δε ξέρω αν έχουν δίκιο, αλλά εγώ θα πω τούτο:
ΑΝ ΔΕ ΠΑΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ Η ΝΑ ΤΗ ΝΟΙΚΙΑΣΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ, ΔΕ ΣΑΣ ΘΕΛΩ ΠΛΕΟΝ ΓΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΟΥ!
Τέλος!
Κυκλοφορεί σε επιλεγμένα Video Club και καταστήματα δίσκων σε μορφή DVD και Blu Ray απο την ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
Δείτε παρακάτω τα πρώτα 10 λεπτά της ταινίας, με δικούς μου υπότιτλους, εξ' ακοής.
1.jpg)
