Γράφει ο Γιάννης Βούρος.
My name is Bond! ... James Bond!
Υπάρχει άνθρωπος, στη γή στην οικουμένη, να μην τον ξέρει;
Η πλέον...δημοφιλέστατη ατάκα από καταβολής κινηματογράφου!
Ο ήρωας του μεγαλύτερου franchise όλων των εποχών, δημιούργημα του ευφυέστατου συγγραφέα κατασκοπικών μυθιστορημάτων Ιαν Φλέμινγκ, συστήνεται σε όποιον - και όποια - του προκαλούν το ενδιαφέρον, ξεστομίζοντας το όνομά του μ' αυτόν τον - αναιδή - ...εγωκεντρικό τρόπο, κάνοντας τις θηλυκές υπάρξεις ανά τον κόσμο να αναστενάζουν και τους αρσενικούς να προσπαθούν να γίνουν το alter ego του!
Ο μύθος του James Bond, αέναα μας ακολουθεί εδώ και 50 χρόνια ανελλιπώς!
Αλλά δικαίως θα αναρωτιέστε: "Μα γιατί τώρα μας ζαλίζει ο Βούρος, Γιάννης Βούρος (χε χε) με τον Bond, James Bond, μεσημεριάτικα μέσα απ αυτή τη στήλη;"
Η απάντηση φίλοι μου είναι μία!
Διότι ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!
Υπήρξε και μια ...ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ!
Κι αυτή είναι το "Ηer Majesty’s Secret Service", με ελληνικό τίτλο "Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας"
Και δεν αδικήθηκε από τους δημιουργούς της, όπως ...
...οι προηγούμενες που παρουσιάσαμε, κάθε άλλο!
Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται μία από τις καλύτερες, αν όχι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ταινία του ήρωα του Ian Flemming στη δεκαετία του '60!
Aρκεί να σας πούμε ότι ήταν Υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα!
Ανευ πλάκας αυτό!
Κι όμως, ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΟΥ FRANCHISE, AΔΙΚΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΦΩΡΑ, από τον κύριο εκφραστή της επιτυχίας
και της εμπορικότητας μιας ταινίας: ΤΟ ΚΟΙΝΟ!
Μια αδικία, που παρά τρίχα να συμπαρασύρει ΟΛΟ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ που χτίστηκε γύρω από τον δημοφιλή Υπερ-Πράκτορα και τις περιπέτειές του!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή.
YΠΟΘΕΣΗ: Ο πράκτορας της ΜΙ6 με άδεια να σκοτώνει, James Bond, βρισκόμενος σε διακοπές σ' ένα πολυτελέστατο θέρετρο στην Ιταλία, γνωρίζει ένα ατίθασο πλουσιοκόριτσο και γοητεύεται από αυτήν, που τυχαίνει να είναι κόρη ενός μεγιστάνα της Μαφίας.
Αυτό φυσικά δεν τον εμποδίζει να τη φλερτάρει, η κοπέλα όμως αντιστέκεται με κύριο λόγο το μίσος της απέναντι σε εφήμερους έρωτες και γοητευτικούς τυχοδιώκτες.
Το φλερτ αυτό δεν περνάει απαρατήρητο από τον πατέρα της, ο οποίος βρίσκει ...πολύ καλή την ιδέα επιτέλους η κόρη του να αρχίσει να ενηλικιώνεται και μάλιστα μέσα απ' τα χέρια ενός ...δηλωμένου γυναικά!
Ο Bond όμως ταυτόχρονα με τις διακοπές του, βρίσκεται στα ίχνη μιας εγκληματικής οργάνωσης που διοχετεύει στην αγορά ένα παραισθησιογόνο φάρμακο.
Ο πατέρας της κοπέλας που γνωρίζει τα πάντα γύρω απ τον Bond, του προτείνει να τον βοηθήσει να βρει από ποιόν και γιατί διακινείται ένα τέτοιο φάρμακο, με αντάλλαγμα να...παντρευτεί την κόρη του, προσφέροντάς του ένα τεράστιο ποσό ως προίκα(!) και επιτέλους να τη δεί δίπλα σ' έναν άξιο άνδρα.
Ο Bond ίσως είναι η πρώτη φορά που αρχίζει να σκέφτεται...σοβαρά
το γάμο και την οικογένεια, αφού ολοκληρώσει κι αυτή του την - ανεπίσημη - έρευνα, αποδεχόμενος τελικά την προσφορά!
Ο Saltzman δε, προσπαθούσε μέχρι και τη τελευταία στιγμή να τον μεταπείσει, χωρίς να τα καταφέρει.
Οι παραγωγοί λοιπόν έπρεπε πάση θυσία να βρουν τη λύση που θα τους επέτρεπε να συνεχίσουν το χρυσοφόρο franchise κι αυτή η λύση, στο ποιος δηλαδή θα είναι ο νέος ηθοποιός που θα μπορέσει να σταθεί στο ρόλο, έχοντας πάντα να αντιμετωπίσει το...φάντασμα του Sean.
Στην αρχή ο Broccoli είχε κατά νού τον Roger Moore, έναν νεαρό - τότε- ηθοποιό που υποδυόταν τον Simon Templar, άλλον δημοφιλή ήρωα βγαλμένο απ τη πένα του Lesly Charterers, στην τηλεοπτική σειρά "Ο Άγιος" που έκανε θραύση στην Αγγλία και Αμερική.
Οι παραγωγοί της σειράς βέβαια, ούτε να τ' ακούσουν κάτι τέτοιο!
Ο Roger Moore όμως είχε διαφορετική γνώμη, αλλά - δυστυχώς γι αυτόν και τους Saltzman και Broccoli - είχε συμβόλαιο για άλλα δύο χρόνια, με ...τρομερές ποινικές ρήτρες, άν το έσπαγε.
Εκ προοιμίου λοιπόν η λύση Roger Moore ήταν ανέφικτη.
Ο χρόνος περνούσε και λύση δε βρισκόταν, παρά τα συνεχόμενα casting που έφερναν στα Pinewood Studios ό,τι καρυδιάς καρύδι υπήρχε!
Μέχρι και το Royal Theater ξεψάχνισαν ανακαλύπτοντας τον νεαρούλη Timothy Dalton (που αργότερα τελικά έγινε ο τέταρτος Bond!), αλλά τίποτε δεν τους ικανοποιούσε.
Ώσπου ένα πρωί, μια φίλη του Broccoli, ονόματι Maggy Abbott, που τον επισκέφθηκε στο γραφείο του, του έδειξε μια φωτογραφία ενός φίλου της, μοντέλου απ την Αυστραλία που έκανε διαφημίσεις ...σοκολάτας!
Το όνομά του, George Lazemby.
Οι ομοιότητες με τον Connery πολλές (μελαχρινός κι αυτός, ίδιο μπόι, ίδια κορμοστασιά) και με λίγο "ρετουσάρισμα" ίσως και να χτυπούσαν "φλέβα χρυσού"!
Τον κάλεσαν μέσω της Abbott, αλλά στο πρώτο δοκιμαστικό ήταν τραγικός!
Αυστραλέζικη αξάν (βλάχικη δηλαδή), υποκριτική υπό το μηδέν, μικρός σε ηλικία (μόλις 28 ετών!), έριξαν και πάλι τους παραγωγούς σε...απόγνωση!
Ο ίδιος ο Lazenby όμως, που ένιωσε να τον ακουμπά κάποιο μαγικό ραβδάκι, δε το έβαλε κάτω.
Έπεσε με τα...μούτρα στη δουλειά, βελτίωσε σημαντικά τόσο την προφορά του όσο και το όποιο υποκριτικό ταλέντο είχε και με τη βοήθεια ειδικής μακιγιέρ "μεγάλωσε" και την ηλικία του και μετά από ένα σχεδόν μήνα μετά την πρώτη επαφή με τους παραγωγούς, ξαναπήγε για το τελικό casting.
O Saltzman, παρ όλο που εντυπωσιάστηκε από τις απίστευτες αλλαγές, εν τούτοις δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένος σε αντίθεση με τον Broccoli που έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση.
Έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος πίεζε αφόρητα κι ο σκηνοθέτης Peter Hunt έπρεπε να αρχίσει το συντομότερο γυρίσματα κι ότι ήταν να γίνει, θα γινόταν.
Για τους υπόλοιπους ρόλους, σε αντίθεση με τον πρώτο, επέλεξαν "δυνατά" ονόματα της εποχής.
Το Bondgirl, Tracy Di Vincenzo, ερμηνεύει η Diana Rigg, πασίγνωστη ήδη από το ρόλο της στους ΕΚΔΙΚΗΤΕΣ δίπλα στον Patrick MacNee, στο ρόλο του "κακού", ελληνικής καταγωγής Σταύρο Μπλόφελντ, ο επίσης ελληνικής καταγωγής Τelly Savalas, ενώ τον μαφιόζο δισεκατομμυριούχο Ντράγκο, ερμηνεύει ο "πολύς" Gabriele Ferzetti.
Εν ολίγοις, για πρώτη φορά τόσες ...ηθοποιάρες μαζί σε μια Bond ταινία!
Για να "περάσει" επίσης τελικά όσο το δυνατόν "ανώδυνα" ο Lazemby ως νέος Bond, οι σεναριογράφοι που διασκεύαζαν την νουβέλα του Fleming είχαν την εντολή να "φτιάξουν" μια ιστορία όσο το δυνατόν καλύτερη, με έμφαση στο χαρακτήρα του Bond, πιο συναισθηματικό και πιο ανθρώπινο, χωρίς τα - πάντοτε - απίστευτα gadgets του "Q" που αποτελούσαν το alter ego του αλλά χρησιμοποιώντας το μυαλό και τα χέρια του, αλλαγές που αν μη τι άλλο, θα έφερναν το franchise σε άλλη ρότα.
Αυτό ήταν ΟΝΤΩΣ καινοτομία για την εποχή της πρώτης Bond-περιόδου και μάλιστα στην "ανδροκρατούμενη" δεκαετία του '60!
Χαρακτηριστικό δε της αμηχανίας των παραγωγών αλλά και της αγωνίας τους για το αν το εγχείρημά τους θα είχε το αποτέλεσμα που προσδοκούσαν, άλλαξαν εντελώς το κλού των τίτλων!
Κι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή οι τίτλοι ήταν ένα από τα ατού της ταινίας, πάντα με το ανάλογο τραγούδι που ερμηνευόταν από στάρ της εποχής (Sirley Bassey, Tom Jones κλπ) και ένα μπουκέτο από πανέμορφα μοντέλα να παρελαύνουν με αισθησιακή animation μορφή, αυτή τη φορά τραγούδι δεν υπάρχει, μόνο το μουσικό θέμα του John Barry και μια ...κλεψύδρα, μέσα απ την οποία "περνούν" μορφές και σκηνές από τις προηγούμενες ταινίες του Bond (ο Δρ. Νο, η Πούσυ Γκαλόρε, ο Γκόλντφίνγκερ, ο Λάργκο κλπ) και μια μόνο κοπελίτσα που χορεύει γύρω απ τη κλεψύδρα σαν ενσταντανέ!
Και τέλος, με αποκορύφωμα την ατάκα του Lasemby στην αρχική action scene "Αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ στον ...άλλον!" τη στιγμή που βλέπει το κορίτσι που μόλις έσωσε να ...φεύγει τρέχοντας, αφήνοντάς τον κυριολεκτικά με ...τα παπούτσια της στο χέρι!
Οι παραγωγοί μ αυτά τα "μικρά" τερτίπια, ασφαλώς και "αποστασιοποιούνται" κατά κάποιο τρόπο, θέλοντας έτσι να δείξουν οτι η ταινία μπορεί να είναι και "ανεξάρτητη" αλλά και μέρος του franchise, ρίχνοντας έτσι το "μπαλάκι" στο κοινό για να αποφασίσει!
Κι εδώ ΑΚΡΙΒΩΣ βρίσκεται η ΑΔΙΚΙΑ!
Πράγματι, ο σκηνοθέτης Peter Hunt κάνει εδώ μία απ τις καλύτερες ταινίες του, δημιουργώντας έναν "διαφορετικό" Μπόντ.
Ο Λάζεμπυ, χωρίς να αναμενόταν κάτι τέτοιο από κείνον, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, παρακούοντας πολλές φορές τις εντολές των παραγωγών να...μιμείται όσο το δυνατόν περισσότερο τον Connery στις κινήσεις του, στο βλέμμα του, στις χειρονομίες του, στον τρόπο που άναβε το τσιγάρο του κλπ.
Καταφέρνει να "δημιουργήσει" έναν δικό του Bond, πιο ανθρώπινο και πιο οικείο, πολύ πιο συναισθηματικό (με αποκορύφωμα τη σκηνή του τέλους, που κλαίει στην αγκαλιά της νεκρής γυναίκας του), που δε σηκώνει το όπλο να σκοτώσει με τη "πρώτη", που δε διστάζει ακόμη και να παραιτηθεί απ’τη θέση του γι αυτά που πιστεύει, σωστά ή λάθος.
Έναν Bond ως χαρακτήρα, αρκετά "μακριά" θα μπορούσε να πεί κανείς, από τον τελικό "χαρακτήρα" του Flemming.
Κι όμως...
Παρά τις πολύ καλές κριτικές που απέσπασε, παρά την πρόκριση για τη Χρυσή Σφαίρα 1969, το ΚΟΙΝΟ του γύρισε τη πλάτη, αδικώντας το ΚΑΤΑΦΩΡΑ!
Χαρακτηριστικές είναι οι περιγραφές του Daniel Scentrinck, κριτικού κινηματογράφου της New York Times:
"Βλέποντας τον κόσμο που έβγαινε (απ την αίθουσα), είχα την αίσθηση πως νόμιζαν οτι κάποιος τους εξαπάτισε!
Θυμωμένα πρόσωπα, με περίπλοκα έως αρνητικά συναισθήματα και σχόλια άκομψα εντελώς για μια ταινία που ξεχείλιζε από Αξιοπρέπεια!"
Δεν τον ήξερε ούτε για αισθηματία, ούτε για απλό και συνηθισμένο πράκτορα χωρίς τα απαραίτητα ...αξεσουάρ (gadgets), oυτε και
για ...μονογαμικό!!!!
Ο Bond, που εξέφραζε τον κρυφό εαυτό όλων των ανδρών - της εποχής - έπρεπε να περάσουν απ την αγκαλιά του τουλάχιστον τρία Bondgirls σε κάθε ταινία!
Έπρεπε να περνάει πάντα ΑΤΣΑΛΑΚΩΤΟΣ απ οποιαδήποτε δοκιμασία και κίνδυνο και το κυριότερο, έπρεπε να δείχνει τα καινούργια εφευρήματα του Q που θα τους ενθουσίαζαν!
Αν το δει κάποιος απ αυτή τη σκοπιά, τότε ναι, η ταινία τον εξαπάτησε.
Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτή που μιλάει για πολύ καλή ταινία.
Από τις καλύτερες του είδους.
Και αυτή είναι τελικά που...καταδικάζει το κοινό γι αυτή του την αδικία.
Είναι χαρακτηριστικά τα νούμερα των εισπράξεων: 22 μόλις εκατομμύρια στην Αμερική, τη στιγμή που αμέσως προηγούμενη "You Only Live Twice" έκανε τα...διπλά (45 εκατομμύρια) το πρώτο δεκαήμερο προβολής!
Συμπέρασμα: Οι Θεατές ΑΔΙΚΗΣΑΝ μια πάρα πολύ καλή ταινία, που θα μπορούσε να "αλλάξει" τη ρότα του Franchise για πάντα!
Κλείνω με τη τελευταία και πλέον συγκινητική ατάκα του James Bond, καθώς κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του το νεκρό σώμα της γυναίκας του Τερέζα και τις σιγοψιθυρίζει ακουμπώντας σχεδόν με τα χείλη του τα χείλη της: "We have all the time in the world..."
Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΠΟΝΤ EVER!
1.jpg)
