Εδώ και καιρό, δεν μπορώ να αποφασίσω αν είμαι υπέρ του 3D ή όχι.
Και δεν μιλώ για την αυτή καθ’αυτή τεχνολογία του 3D στο σινεμά γιατί η πρόσφατη ιστορία των τελευταίων 10 μηνών μας έχει δείξει ότι όλα εξαρτώνται από το αν οι ταινίες γυριστούν τρισδιάστατα από την αρχή (βλ. Avatar) ή απλά μετατραπούν μέσα σε 2 βδομάδες (βλ. Clash of the Titans).
Το θέμα είναι ότι οι ταινίες ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ όταν είναι προγραμματισμένο να προβληθούν σε 3D, και εξηγούμαι.
Το Resident Evil: Afterlife θα ήταν ένα ρηχό, ανούσιο και κουραστικό sequel αν δεν υπήρχε το 3D στη μέση και ίσως ταχθώ στο club αυτών που πιστεύουν ότι η λύση για ένα πεθαμένο franchise είναι το 3D.
Κι αυτό γιατί – αν και το είδα σε 2 διαστάσεις δυστυχώς – υπάρχουν κάποιες φανταστικές σκηνές ανθολογίας που ΔΕΝ θα υπήρχαν με αυτή τη μορφή αν δεν προορίζονταν σε κοινό με μπλε και κόκκινα γυαλιά.
Όπως ας πούμε, δεν υπήρχαν στο πρωτο Resident Evil που επίσης σκηνοθέτησε ο Paul W.S. Anderson.
Η σκηνή ...
...στο λουτρό με το νερό να πλημμυρίζει το δωμάτιο και το γομάρι με το πελώριο τσεκούρι να κυνηγάει τις κοπελιές αξίζει ολόκληρο το εισιτήριο σας, ακόμα κι αν το δείτε σε 2D.
Πριν κάποια χρόνια, η ίδια σκηνή από τον ίδιο σκηνοθέτη θα γυριζόταν χωρίς slow motion, χωρίς την κίνηση με το τσεκούρι να σπάει την οθόνη και χωρίς να νιώθεις ότι σε πιτσιλάει το νερό, επαναλαμβάνω ακόμα κι αν τη δεις σε DVD.
Σίγουρα όμως τα εύσημα πρέπει να πάνε και στον Anderson που εκεί, αλλά και στην αρχική σκηνή, κάνει επίδειξη δεξιοτεχνίας.
Στα υπερ του και το ότι οι σκηνές δράσης είναι πολύ πιο εύκολες να τις παρακολουθήσεις και ότι δεν χρησιμοποιεί γι’αυτές φτηνά καλπάκια του στιλ γρήγορο-μοντάζ και αλλαγή πλάνων κάθε 50 milisecond (όπως για παράδειγμα ο Mike Newell στο Prince of Persia: The Sands of Time, όπου είμαι σίγουρος ότι δεν έπεσε ούτε μια κανονική μπουνιά).
Η Alice (Milla Jovovich) νομίζει ότι είναι η μοναδική επιζών μέχρι που βρίσκει την Claire (Ali Larter) και ακούει από τον ασύρματο ένα επαναλαμβανόμενο μήνυμα για μια πόλη, της Αρκεντια, στην οποία προσφέρεται άσυλο και βοήθεια μια και ‘...δεν υπάρχει μολυνση’.
Πετώντας για αυτή την πόλη, θα βρει εγκλωβισμένους επιζώντες σε μια παλιά φυλακή και αποφασίζει να προσγειωθεί για να τους βοηθήσει.
Ολόκληρο το φιλμ θα μπορούσε να χωριστεί σε 2 μέρη:
Απόδραση από τη φυλακή και η τελική αναμέτρηση.
Χωρίς πλάκα, αυτή είναι όλη η ταινία (έκτος της αρχικής σκηνής που δεν βγάζει νόημα και δεν εξηγείται καν.)
Στα ¾ της ταινίας ήμαστε στη φυλακή και στο τελευταίο, στην Αρκεντια.
Αν η ιστορία προχωράει με γοργούς ρυθμούς στα προηγούμενα, εδώ μένει σχεδόν στάσιμη αφού μόλις τελειώσει έχεις την εντύπωση ότι δεν προχωρήσαμε καθόλου παρά είδαμε ένα μικρό περιστατικό.
Το σενάριο είναι πρόβλημα και γιατί δεν υπάρχουν οι χιουμοριστικές ατάκες που άρεσαν πολύ στα προηγούμενα, ειδικά με τα ζόμπι.
Σοβαροφάνεια, ψυχροί υπολογισμοί και κανένας αυθορμητισμός από τους χαρακτήρες, που νομίζεις ότι είναι στρατιωτάκια και ξέρεις ακριβώς τι θα κάνουν μετά (ο ...προδότης μάλιστα κάνει μπαμ από το πρωτο δευτερόλεπτο που εμφανίζεται στο πανί).
Τώρα, τίποτα.
Στους χαρακτήρες, φυσικά και η Alice (Milla Jovovich) είναι η badass killer woman της χρονιάς αλλά εξακολουθώ να θεωρώ την Claire (Ali Larter) ως πιο σέξι και αυτήν με την οποία θα προτιμούσα να μείνω μοναδικός επιζών.
Οι δυο ηθοποιοί του Prison Break, Wentworth Miller και Kim Coates κάνουν απλά τη δουλειά τους σε μικρούς άλλωστε ρόλους και τα χιλιάδες ζόμπι ...δεν ξέρω γιατί απλά δεν τους βλέπουμε από κοντά παρά ελάχιστες φορές.
Συμπέρασμα:
Ο λόγος για να το δείτε; Το φανταστικό 3D και οι σκηνές που σας είπα παραπάνω.
Ο λόγος να μην το κάνετε; Όλα τα άλλα.
Προτιμήστε όμως τον 1ο.
Περισσότερες λεπτομέρειες, poster και trailer, δείτε στο preview εδώ.
1.jpg)
