********** 5/10
Ο - ελληνικής καταγωγής - άλλοτε "μεγαλοκαρχαρίας" και golden boy του χρηματιστηρίου Γκόρντον Γκέκο (Michael Douglas), αποφυλακίζεται από τις Πολιτειακές Φυλακές της Νέας Υόρκης, έχοντας εκτίσει ποινή φυλάκισης 20 ετών για οικονομικά εγκλήματα και απάτες.
(Άσχετο, αλλά πάντα είχα την απορία γιατί ο Oliver Stone έδωσε ελληνική καταγωγή στον ήρωά του και όχι...εβραϊκή, όπως θα ήταν
και το πιο σωστό και ταιριαστό, τέλος πάντων)
Ύστερα από τόσα χρόνια εγκλεισμού και πλήρους απομόνωσης από την αγορά και τις δραστηριότητές της, ο Γκέκο δείχνει να είναι χαμένος και "ξένο σώμα" μέσα στη - λεγόμενη - πιάτσα.
Σε μια "πιάτσα" που κάποτε κυριαρχούσε και όλοι τον σεβόταν
και τον έτρεμαν.
Στο μεταξύ, η κόρη του Γουίνι (Carey Mulligan απο το An Education), έχει δεσμό με έναν νεαρό - και πολλά υποσχόμενο – ονόματι Τζεηκ Μουρ (Shia Labeouf του Transformers franchise), που βλέπει τη χρηματιστηριακή αγορά σαν ένα παιχνίδι "για λίγους" που για να παίξεις, πρέπει να κινείσαι με σύνεση και ελιγμούς χελιού.
Ο Γκέκο, γνωρίζοντάς τον, βλέπει ...
...στο πρόσωπό του τον ίδιο του τον εαυτό και στην προσπάθειά του για ανάνηψη, τη "κερκόπορτα" για την πραγματοποίησή της.
Η κόρη του όμως και ο - μέλλων - γαμπρός του, γνωρίζοντας το παρελθόν του και την απληστία του (πράγματα που πλήρωσε ακριβά εκτίοντας 20 χρόνια κάθειρξης), δεν τον εμπιστεύονται εύκολα και κρατούν στάση σκεπτικισμού απέναντί του.
Και δεν έχουν άδικο, καθώς οι προσπάθειές του για πλήρη come back, βάζουν σε κίνδυνο εκ νέου τον Γκέκο, αλλά και αυτούς τους ίδιους με απροσδόκητα αποτελέσματα.
Κατ' αρχάς θα πρέπει να ομολογήσω πως τη περίμενα πώς και πως αυτή την ταινία.
Γιατί; Μα διότι αφ' ενός μεν ένα τέτοιο θέμα στις μέρες μας πιο επίκαιρο δε γίνεται και αφ' ετέρου, γιατί "κουράστηκα" να βλέπω τον Stone να "παλαντζάρει" ανάμεσα σε World Trade Center και W.
Ο Αλέξανδρος νομίζω πως ήταν η καλύτερη βιογραφική ταινία που μας έχει δώσει ώς τα σήμερα.
Κι ας μην άρεσε σε πολλούς Έλληνες (Οι Σλάβοι της FYROM μια φορά, έβγαλαν...μπιμπίκια απ την οργή τους βλέποντας την διότι η ταινία έλεγε το...αυτονόητο!).
Ο Stone λοιπόν, με απογοήτευσε ...ελαφρώς και αυτή τη φορά (όχι όμως τόσο όσο τις προηγούμενες), γιατί εντάξει, το εμπέδωσα πλέον ότι έχει πλήρως απαρνηθεί τον - άλλοτε - βαρύγδουπα καταγγελτικό του λόγο.
Έγινε κι αυτός - δυστυχώς - όπως λέει κι ο συμπαθέστατος "χοντρούλης" ντοκιμαντερίστας Michael Moore, ΜΕΡΟΣ αυτού του Συστήματος, που άλλοτε κατήγγελλε με περισσή δηκτικότητα.
Η ταινία κινείται - και αυτή - στα ρηχά, χωρίς το βάθος που θα έπρεπε να έχει, ως θέμα και ως δομή.
Σαν ο Oliver να θέλει απλώς να μας...ξαναθυμίσει απλά την ιστορία των γεγονότων της οικονομικής κρίσης και όχι να γίνει ο ίδιος μέσα απ' την ταινία του μια φωνή αλήθειας και καταγγελίας ενάντια στο βρόμικο και "γκαγκστερικό" σινάφι της Γουώλ Στρητ.
Στο κάτω-κάτω, όλοι μας είχαμε στηθεί μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεών μας, παρακολουθώντας το "θρίλερ" των δελτίων ειδήσεων του CNN και του ΝSBC.
Eγώ τουλάχιστον περίμενα να δώ και να "μάθω" μέσα από τις εικόνες και τον σεναριακό λόγο, πώς διάολο φτάσαμε μέχρις εδώ και το κυριότερο, ποιανών τα συμφέροντα κρύβονταν πίσω απ τον "δράκο".
Αντ' αυτού, είδα μια ταινία, που θα μπορούσε να κινείται σε άλλα, πιο συνηθισμένα μονοπάτια, αν δεν τη συνόδευε ο βαρύγδουπος τίτλος της και ότι οι χαρακτήρες της κινούνταν μέσα στην πιάτσα του Χρηματιστηρίου.
Μοιραία λοιπόν, το φιλμ επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και τη δράση τους, στα εκδικητικά σχέδια του Γκέκο και στην...απληστία του Μπρένταν Τζέιμς (εδώ ο Josh Brolin δίνει ρεσιτάλ, άλλωστε του "πάνε" τέτοιοι ρόλοι, έχει φάτσα..."κακού" ο άνθρωπος)..
Πράγματα όμως που έτσι κι αλλιώς τα είχαμε δει στην πρώτη ταινία.
Οπότε, τί περισσότερο θα έδινε και τούτη η ταινία;
Πού είναι η κριτική ματιά του σκηνοθέτη;
Πού είναι, τέλος πάντων, η εμβάθυνση των γεγονότων, τα "γιατί" και τα "πώς";
Έτσι κι αλλιώς, κανείς μας δεν περίμενε να καταρρεύσει σαν "χάρτινος πύργος" το καπιταλιστικό σύστημα, εφεύρεση με σήμα κατατεθέν, των Αμερικανών.
Αυτό όποιος το πίστευε θα ήταν τουλάχιστον αφελής.
Και στο κάτω-κάτω το Global Economical Crisis δεν είχε τις ίδιες επιπτώσεις παντού.
Εσείς πιστέψατε ποτέ οτι η Αμερική υπήρχε περίπτωση να ...πτωχεύσει;
Δεν το νομίζω.
Άλλωστε, δεν υπήρχε περίπτωση - ούτε μία στο δισεκατομμύριο - αυτοί που καθοδηγούν το σύστημα αυτό να το αφήσουν να πέσει σε...ξέρα!
Για τον απλούστατο λόγο, επειδή αν το άφηναν, θα έπεφταν στη ξέρα και οι ίδιοι!
Όχι βέβαια, αυτά δε γίνονται.
Απλά, οι κερδοσκόποι άφησαν μερικούς κολοσσούς - που σε μερικές περιπτώσεις είχαν και συμμετοχή κι αυτοί οι ίδιοι οι κολοσσοί - να βουλιάξουν.
Ε, καί; Τα golden Boys των ...βουλιαγμένων κολοσσών τα οινομόμησαν πολύ καλύτερα απ' ότι πριν!
Και με...τα λεφτά των άλλων!
Οπότε, οδήγησαν στα "άκρα" το πράμα, με ελεγχόμενο ρυθμό πάντα, "ρετάρισε" για λίγο το Σύστημα, του κάνανε και το απαραίτητο "σέρβις" και "νά’μαστε πάλι εδώ Αντρέα", που λέει και το τραγούδι.
Μόνο κάποιες μικρές χώρες, σαν τη δική μας παραδείγματος χάρη, κινδύνεψαν και εξακολουθούν να κινδυνεύουν.
Η "μαμά" Αμερική, απλώς κρυολόγησε, πήρε κάνα παυσιπονάκι και τώρα είναι μια χαρά.
Τι κι αν ο λαός της "πεινάει", με την ανεργία να έχει πιάσει ...κορυφή Εβερεστ;
Κι όμως, ο ΙΔΙΟΣ αυτός ΛΑΟΣ είναι που τους στηρίζει, αυτούς και το σύστημά τους, μη επιτρέποντας - εμμέσως - στο ίδιο το Κράτος να επέμβει και να ελέγξει την Αγορά, στέλνοντας τους μεγαλοκαρχαρίες σπίτια τους ή στη φυλακή και κάνοντας ρυθμίσεις τέτοιες που ο λαός να επωφελείται απ' αυτές.
Χα, χα, εδώ γελάμε βεβαίως, έτσι;
Εδώ βρε ξεσηκώθηκαν όλοι μόλις έγινε γνωστό πως η Κυβέρνηση Ομπάμα θα παρέμβαινε για να "διασώσει" την οικονομία της χώρας!
Ε, βέβαια, θα μου πείς, έχει κάποια λογική αυτό.
Μια καπιταλιστική οικονομία που ανδρώθηκε και έγινε η πρώτη παγκοσμίως χωρίς την βοήθεια καμμιανής κρατικής "στήριξης", με αποτέλεσμα κάθε Κρατική παρέμβαση να θεωρείται "παράξενη" το λιγότερο και από πολλούς ... "σοσιαλιστική" κίνηση!
Κάθε παρέμβαση του Δημοσίου, στα μάτια του μέσου Αμερικανού φαντάζει σοσιαλιστική ή το πολύ κομμουνιστικός δάκτυλος(!!!).
Γι αυτό αυτή η χώρα αυτή ήταν, είναι και ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΣΑΕΙ η χώρα των "γκανγκστερ".
Δεν τους λυπάμαι, το λαό εννοώ, γιατί να το κρύψω άλλωστε.
Γιατί αν τους δινόταν η ευκαιρία να γίνουν σαν τους...άλλους εκπροσώπους του Αμερικανικού Ονείρου, θα το είχαν κάνει, θέτοντας τον εαυτό τους χαλίφη στη θέση του χαλίφη.
Παρ' όλη τη πείνα τους, αυτοί εκεί!
Να στηρίζουν αυτούς που τους...άρπαξαν τις περιουσίες εν μία νυκτί και τους πέταξαν στους δρόμους, ελπίζοντας οτι θα τους δοθεί μιαν ημέραν η ευκαιρία να γίνουν σαν και δαύτους!
Εμάς λυπάμαι, που θα είμαστε πάντοτε έρμαια στις διαθέσεις όλων αυτών των ...κορακιών...
Τέλος πάντων, ξεφύγαμε απ' το θέμα μας.
Εν πάση περιπτώσει, ο Oliver Stone δεν αναφέρεται καν στα θέματα αυτά μέσα στη ταινία του, προσπερνώντας τα και απλά κινείται μέσα σε...επιτρεπτά όρια γι' αυτόν και τους θεατές του.
Ασπαζόμενος πλήρως το δόγμα "Πάς μέχρι εκεί που σε παίρνει", αρέσκεται απλώς στο ...χάιδεμα των ώτων και των οφθαλμών, με λαϊκίστικο τρόπο με αποτέλεσμα ο μέσος θεατής να μην αντιλαμβάνεται ότι η...προσφορά του Stone στη τελική είναι απλώς ένα νοστιμότατο μιλφέιγ.
Έτσι κι αλλιώς, η παραπέρα ματιά σε βάθος, μπορεί να έθιγε καταστάσεις που ο μέσος Αμερικανός θεατής να μην ...άντεχε.
Και είμαστε και σε εποχές "ισχνών αγελάδων" όσον αφορά τα εισιτήρια.
Έτσι δεν είναι κύριε Oliver;
Ο Γκόρντον Γκέκο και ο Τζέικ Μούρ, είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος, μόνο που εδώ έχουμε ...οικογενειακές αντιπαραβολές και όχι κατά μέτωπο συγκρούσεις.
Άλλωστε το χρήμα ούτε πεθαίνει ποτέ, ούτε...κοιμάται, όπως λέει κι ο αυθεντικός τίτλος.
Και τα golden boys πρέπει να μάθουν να ζουν κάτω απ' αυτή τη πίεση και τα ρίσκα.
Είναι εθισμένοι στό ναρκωτικό αυτό και κάθε τρόπος απεξάρτησης είναι μοιραίος....
Να σημειώσουμε τέλος τη συμμετοχή του Eli Wallach, ενός πραγματικά σπουδαίου ηθοποιού που μετά απο πολλά χρόνια πλήρους απόσυρσης απο την ενεργό δράση, φέτος τον είδαμε σε δυό ταινίες, σε τούτη δώ και στο Ghost Writer, το φετινό ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ του μεγάλου Roman Polanski.
Επίσης, να πούμε οτι ο Frank Langella είναι για άλλη μια φορά συγκλονιστικός
(είναι και απίστευτος γόης και ...ηθοποιάρα, σαν το "παλιό καλό κρασί" ένα πράμα) και φυσικά το πέρασμα της Susan Sarandon, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, η γοητεία της θα παραμείνει απαράμηλη.
Αν πάτε σινεμά να το δείτε σαν μια απλή περιπέτεια με σασπένς και γρήγορους ρυθμούς, να στε σίγουροι πως θα περάσετε καλά.
Αν όμως περιμένατε άλλα πράματα, αφήστε το.
Δείτε καλύτερα το βραδινό οικονομικό Δελτίο του CNN.
Eίναι πιο...συναρπαστικό.
Περισσότερες πληροφορίες, trailer και poster, δείτε στο preview εδώ.
