Το να γράψεις κακή κριτική σε μια ταινία που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ του Sundance και του Βερολίνου και άρεσε σε 121 από τους 129 κριτικούς ανά τον κόσμο (σύμφωνα με το αλάνθαστο RottenTomatoes) είναι ρίσκο, ειδικά για ένα κινηματογραφικό blog που γράφεται από ερασιτέχνες σινεφίλ.
Ευτυχώς για μένα, το Winter’s Bone έχει κάμποσα καλά στοιχεία και δε θα φανώ πολύ κακός.
Θετικά ή αρνητικά, όλα επισκιάζονται από την ερμηνεία της Jennifer Lawrence για την οποία νοιώθω και μια ιδιαίτερη περηφάνια.
Πέρυσι το καλοκαίρι στη κριτική του The Burning Plain έγραφα:
‘Η Jennifer Lawrence με έκανε και την έψαξα στο IMDB αμέσως μόλις τελείωσε η ταινία.
Η 19χρονη είναι εξαιρετική σαν έφηβη κλεισμένη στον εαυτό της, παραξενεύει με τις πράξεις της αλλά και μαγνητίζει τη προσοχή μας.
Έτσι, κέρδισε το βραβείο Marcello Mastroianni στο φεστιβάλ της Βενετίας, κάτι που δε ξέρω αν το έχει κάνει κάποιος σε μικρότερη ηλικία και από μια μικρή βόλτα που έκανα, θεωρείται ανερχόμενο αστεράκι και όλοι περιμένουν να δουν την επόμενη ταινία της.
Νομίζω της αξίζει.’
Δυναμική αλλά και εσωστρεφής, η Lawrence παίζει σαν βετεράνος ηθοποιός έναν πολύ απαιτητικό ρόλο αν και παρόμοια καταθλιπτικό με τον ρόλο της στο The Burning Plain.
Στα ίδια υψηλά επίπεδα κινείται και ο John Hawkes (τον οποίο δεν ήξερα είναι η αλήθεια) στο ρόλο του αδερφού του πατέρα της που έρχεται τη κατάλληλη στιγμή για να τη σώσει, όταν οι ‘συγγενείς’ της την έχουν στριμώξει σε ένα στάβλο επειδή ρωτάει πολλά.
Ένα επίσης καλό είναι η φοβερή σκηνοθεσία της Debra Granik (βοηθούμενη όμως από την εξαιρετική φωτογραφία) η οποία 6 χρόνια πριν κατέκτησε και πάλι το κοινό του Sundance με το Down To The Bone.
Κρίμα που δεν κάνει συχνά ταινίες, καθώς αυτή είναι μόλις η 3η της.
Εξαιρετική είναι και η μουσική του Dickon Hinchliffe σε μια επίδειξη αγνής και γνήσιας Country μουσικής, με το μπάντζο και τα βιολιά, αλλά και μπαίνοντας στην ουσία της, όταν μας δείχνει μια νοικοκυρά να τραγουδάει σε μια άτυπη συγκέντρωση στο σπίτι της συνοδευόμενη από τους συγγενείς και τα όργανα της.
Σας είπα, αγνή, γνήσια Country.
Τόσα καλά γράφω και θα μου πείτε ποιο είναι το τόσο μεγάλο αρνητικό ώστε να δικαιολογεί το 5αρι.
Αμέσως.
Χωρίς αρκετό suspense και ίντριγκα, η ταινία θα σας ναρκώσει και στο τέλος θα σας αφήσει εντελώς ανικανοποίητους, παρά τα πολλά και δυνατά θετικά της.
Ίσα ίσα, με τέτοια υποδομή θα μπορούσε να είναι μια από τις ταινίες της χρονιάς αλλά όχι απλά δεν είναι αλλά τελικά είναι και μια απογοήτευση.
Το πρόβλημα της είναι στο ότι ενώ κυλάει καλά ως ένα σημείο, δεν κλιμακώνεται σε καμία περίπτωση, ούτε καν στο φινάλε το οποίο θυμίζει μηχανή που βάζει μπροστά και εκεί που λες ότι ‘πω πω, τώρα άναψε’ , την ακούς να τρεβοσβηνει μέχρι που βλέπεις τα credits τέλους και απελπίζεσαι.
Και αν αναρωτιέστε πως άρεσε σε όλους σχεδόν τους κριτικούς, έχω μια άποψη.
Προφανώς οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία είναι μεγαλύτερης σημασίας από τη κλιμάκωση και το σενάριο μιας ταινίας αλλά πάλι, περί ορέξεως...
Περισσότερες λεπτομέρειες, poster και trailer, δείτε το preview εδώ.
