Και δε νομίζω να διαφωνήσει κανένας μαζί μου αν πω ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών (εκτός αν είσαι ο ίδιος ο Stephen King ο οποίος ποτέ δε σταμάτησε να λέει ότι ‘απογοητεύτηκε’ από τη μεταφορά!).
Το The Shining είναι γεμάτο από τρομακτικές στιγμές και μια ...μανιακή ερμηνεία από τον Jack Nicholson (ένας λόγος της απογοητεύσης του King που ήθελε έναν πιο συνηθισμένο ηθοποιό!) πράγματα που κάνουν τη ταινία αξέχαστη.
Έχει επίσης μια σκηνοθεσία αξεπέραστη που η τεχνική της διδάσκεται σε σχολές κινηματογραφιστών μέχρι και σήμερα.
Ποτέ δε θα ξαναδούμε άδεια δωμάτια να φαντάζουν τόσο τρομαχτικά, ποτέ δε θα απολαύσουμε ...
...τόσο πολύ τα ακίνητα πλάνα με τη μουσική-γρατζουνίσματα να σου τεντώνουν τα νεύρα, και πιθανότατα ποτέ δε ξαναδούμε έναν τόσο τρομαχτικό χαρακτήρα.
Η πλάκα είναι ότι το The Shining δεν άρεσε σε όλους και μάλιστα οι πρώτοι θεατές το ψιλοχαντακωσαν αφού πιθανότατα δεν το κατάλαβαν.
Μη ξεχνάτε ότι ο Stanley Kubrick επιχείρησε να ανασκευάσει από την αρχή όλα τα στερεότυπα και τους κανόνες του κινηματογραφικού είδους τρόμου, όπως τουλάχιστον τα ξέρανε μέχρι τότε.
Φυσικά το φιλμ στη πορεία των χρόνων πήρε τη θέση που του άρμοζε ως ένα από τα πιο classic horror films ever.
Μια από τις αγαπημένες μου σκηνές είναι όταν ο ταραγμένος Jack Torrance (Nicholson) πηγαίνει στο μπαρ και συναντά τον μπάρμαν.
Οι θεατές γνώριζαν ότι στο παρελθόν ο Jack είχε προβλήματα με το αλκοόλ αλλά επίσης γνωρίζουν ότι το μπαρ είναι εντελώς στεγνό από ποτά.
Ο Jack κάθεται στο άδειο μπαρ και μονολογεί ‘ My goddamn soul just for a glass of beer’.
Στο επόμενο πλάνο ο Lloyd ο μπάρμαν είναι εκεί μαζί με μια γεμάτη από ποτά μπάρα.
Αυτό που ακολουθεί είναι μια από τις πιο κλασικές στιγμές του Jack Nicholson ως ηθοποιός – μονολογεί στον Lloyd για το ποτό, για τις προστριβές του με τη γυναίκα του, για την αγάπη του προς τον γιο του Ντανυ και για το πώς κατά λάθος του έσπασε το χέρι σε μια στιγμή θυμού.
Εδώ ο Jack Nicholson παίζει με όλο του το είναι και φαίνεται τρελός από μέσα.
Η επιτυχία του The Shining οφείλεται και στις απαιτήσεις του Kubrick και στη ...παρανοϊκή αφοσίωση που αποζητούσε από τους ηθοποιούς του (είναι γνωστή η επιμονή του να γυρίζει τις σκηνές δεκάδες φορές μέχρι να πάρει αυτό ακριβώς που θέλει) αλλά έχω την αίσθηση ότι εδώ δε χρειάστηκε να κάνει πολλά.
Αυτή είναι μια σκηνή που ανήκει στον Jack Nicholson.
