Ηταν από τις πρώτες ταινίες που είδα (στη τηλεόραση φυσικά) και ίσως η πρώτη που λάτρεψα, αν και πλέον δε θυμάμαι πολλά.
Το τελευταίο πλάνο όμως είναι χαραγμένο στο μυαλό μου και θα ορκιζόμουν οτι το είδα μόλις χθες ...τόσο ζωντανό το έχω, κι ας πέρασαν καμιά 30ρια χρόνια.
Πρωταγωνιστεί ο Charlton Heston, αυτός ο θρυλικός ηθοποιός αλλά σκατόψυχος άνθρωπος (σόρρυ για τη γλώσσα μου αλλά όσοι ξέρουν, συμφωνούν) ως ένας από τους 4 αστροναύτες που εξερευνούν τις άκρες του διαστήματος μέσω μιας μηχανής χρόνου.
Καταλήγουν σε έναν φαινομενικά απομονωμένο πλανήτη και ...
...περιπλανώμενοι σε απέραντες ερήμους καταλήγουν σε ένα δασάκι όπου βρίσκουν ανθρώπους σε άθλια κατάσταση να προσπαθούν να κλέψουν λίγο φαγητό.
Εκεί εμφανίζονται έφιπποι πίθηκοι με όπλα και τους πιάνουν αιχμαλώτους.
Είναι φανερό πια ότι βρίσκονται σε ενα μακρινό άγνωστο πλανήτη όπου κυριαρχούν οι πίθηκοι.
Ή μήπως όχι;
Αν και σε ολόκληρη τη ταινία υπάρχουν ειρωνικά και κοινωνικά σχόλια, η πραγματική ιστορία έρχεται στην επιφάνεια στη τελευταία σκηνή.
Ενας ημίγυμνος Heston παίρνει τη γυναίκα και καβαλάνε το άλογο να φύγουν σε αγνωστα μέρη ...αλλά γρήγορα θα καταλάβει οτι εχει ξαναζήσει σε αυτόν το τόπο.
Σ’ένα φινάλε ισάξιο των καλύτερων Twilight Zone επεισοδίων, το κεφάλι και ο πυρσός του Αγάλματος της Ελευθερίας εξέχει απο την άμμο, αποκαλύπτοντάς μας την αλήθεια.
Κι ο Heston πέφτει στα γόνατα και καταριέται:
‘You maniacs, you did it!’
Απο τα καλύτερα κινηματογραφικά φινάλε στην ιστορία του σινεμά και ενα πλάνο που προσωπικά με συγκινεί.
