Οι ταινίες που συνδυάζουν δράμα με στοιχεία τρόμου συνήθως δεν είναι πετυχημένες.
Το The Eclipse από την Ιρλανδία είναι μια ασυνήθιστη μίξη δράματος και πένθιμων χαρακτήρων με διάσπαρτα στοιχεία τρόμου και το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπέστατο, παρά τα ελαττώματα του, που είναι όμως σημαντικά.
Βρισκόμαστε στο Cobh, μια παραθαλάσσια πόλη της Ιρλανδίας όπου ένας μοναχικός δάσκαλος (Ciaran Hinds) έχει χάσει τη γυναίκα του από καρκίνο και μεγαλώνει μόνος του τα δυο παιδιά τους.
Είναι επίσης εθελοντής ξεναγός στο ετήσιο φεστιβάλ Λογοτεχνίας της πόλης, το είδος όπου μαζεύονται γνωστοί συγγραφείς και λόγιοι για να αναγνώσουν τα βιβλία τους αλλά και ερασιτέχνες συγγραφείς που διψούν για να τους ακούνε.
Ο ήρωας μας προσπαθεί να κρατηθεί απασχολημένος την ημέρα, μιας και τη νύχτα δέχεται επισκέψεις από το φάντασμα του ...
...πεθερού του (Jim Norton) ο οποίος όμως είναι ζωντανός σε ένα γηροκομείο.
Αυτές οι επισκέψεις γίνονται πιο έντονες (και ιδιαιτέρως τρομαχτικές, σας προειδοποιώ) όταν αρχίζει να ‘συμπαθεί’ μια συγγραφέα από το Λονδίνο (η Δανέζα Iben Hjejle που αποκλείεται να τη θυμάστε στο Defiance).
Τα πράγματα περιπλέκονται, όταν φτάνει για το φεστιβάλ κι ένας Αμερικανός διάσημος συγγραφέας (Aidan Queen, ο Πρόεδρος στο Jonah Hex), που είναι εντελώς παλιοχαρακτήρας και μέθυσος και που φαίνεται ότι έχει ένα παρελθόν (και κόλλημα) με την Αγγλίδα.
Μάλιστα, επειδή δεν είναι καθόλου ήρεμα, έχω μια αμφιβολία αν θα τα αντέξουν-ανεχτούν εκείνοι που θα πάνε προετοιμασμένοι να δουν ένα Ιρλανδέζικο δράμα και όχι ένα θρίλερ που θα τους κοψοχολιάσει.
Από την άλλη, φυσικά και δεν είναι η ταινία τρόμου που θα δελεάσει τους horror fans καθώς οι πιθανότητες είναι να τους πάρει ο ύπνος.
Σε αυτό θα τους βοηθήσει και η μουσική που παίζει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, ένα βαριεστημένο πιάνο με πένθιμες νότες.
Ένα τελευταίο μειονέκτημα του φιλμ είναι ότι δε φαίνεται να οδηγεί πουθενά ...μια βαρετή ιστορία όπου λίγα πράγματα συμβαίνουν και τα περισσότερα χωρίς λόγο να ειπωθούν.
Περνώντας στα καλά (εξ ου και το 6αρι μου), η άψογη φωτογραφία κάνει την Ιρλανδική επαρχία να φαίνεται πολύ όμορφη (και όχι όπως στο Ondine του Neil Jordan), σχεδόν κατάλληλη για να ειπωθεί σε αυτήν ένα ρομαντικό παραμύθι με happy end.
Επίσης, ένα καλό είναι η μικρή διάρκεια (88 λεπτά), διάστημα που δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς αφού η ταινία δεν είναι δα τόσο κακή.
Οι πιο παρατηρητικοί ίσως ανακαλύψετε βαθύτερα νοήματα εσωτερικής αναζήτησης στο φινάλε της ταινίας σχετικά με την ανάγκη μας να βλέπουμε τα φαντάσματα των δικών μας ανθρώπων ‘...από το φόβο μήπως τους ξεχάσουμε’, αλλά εγώ διέκρινα κάτι πιο ρηχό, όπως το τραγούδι που λέει ‘Αν πας με άλλη, θα σου σπάσω το κεφάλι’ (αν αλλάξεις το ‘σπάσω’ με το ‘στοιχειώσω’).
Το The Eclipse πήρε κάμποσα βραβεία στα φεστιβάλ που προβλήθηκε πέρυσι και στην Αμερική βρήκε διανομή το Μάρτιο, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα το βλέπαμε στην Ελλάδα από τη Filmtrade στις 18 Νοεμβρίου, αλλιώς θα έγραφα τη κριτική νωρίτερα.
Γενικά, είναι μια γοητευτική ιστορία φαντασμάτων και θρήνου αλλά με 3-4 άκαιρα πετάγματα από το κάθισμά σας, κάτι που εμένα δε μου πολυέδεσε.
Δείτε το trailer.
1.jpg)
