Αν πάτε 7 χρόνια πίσω ίσως θυμηθείτε ένα θρίλερ που λεγόταν Identity (Ταυτότητα ο ελληνικός τίτλος) με τον John Cusack και την Amanda Peet και ήταν ιδιαιτέρως καλογραμμένο και έξυπνο.
Υπεύθυνος γι’αυτό ήταν ο Michael Cooney, ο ίδιος που έγραψε και το Shelter, και αν αναρωτιέστε αν έκανε καλή δουλειά κι εδώ η απάντηση είναι ...και ναι και όχι.
Το Shelter παραλίγο θα ήταν ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ με τα όλα του αν δεν τα μπέρδευε στο τέλος.
Και να γιατί.
Το φιλμ ξεκινά με τη ψυχίατρο Δρ. Χάρντιν (Julianne Moore) να δίνει μια ετυμηγορία σε έναν δικαστή με θέμα το σύνδρομο Πολλαπλής προσωπικότητας για έναν κατάδικο, στην οποία ...
...λέει ότι δεν υφίσταται κάτι τέτοιο και χρησιμοποιείται από δολοφόνους και παράνομους για να δικαιολογηθούν οι άνομες πράξεις τους.
Mαθαίνουμε νωρίς νωρίς πως ο χαρακτήρας της Moore έχασε τον άντρα της από έναν serial killer κι έχει μείνει με την κορούλα της (Brooklynn Proulx), τον αδερφό της (Nathan Corddry) που εκτελεί και χρέη babysitter και τον πατέρα της (Jeffrey DeMunn) επίσης ψυχίατρο.
Εξ αιτίας αυτού του τραγικού γεγονότος έχει χάσει την πίστη της στο Θεό και μαζί και η μικρή κορούλα της.
Όταν ο πατέρας της συναντά μια σπάνια περίπτωση διχασμένης προσωπικότητας τον συστήνει στη κόρη του και το μυστήριο αρχίζει.
Ο ασθενής (Jonathan Rhys Meyers) της συστήνεται αρχικά ως Ανταμ αλλά αποδεικνύεται ότι έχει περισσότερες από μια εναλλακτικές μορφές.
Το παράξενο είναι ότι σε κάθε αλλαγή προσωπικότητας (η οποία συνοδεύεται από ένα τίναγμα του κεφαλιού προς τα πίσω σε εντελώς αφύσικη θέση στιλ The Last Exorcism) γίνονται και απίθανες ορθοπεδικές αλλαγές, όπως ας πούμε η σακατεμένη σπονδυλική στήλη σε μια από τις προσωπικότητες που τον αναγκάζει να είναι σε καροτσάκι η οποία φτιάχνει σε άλλη!
Η γιατρός έχει βαλθεί να γιατρέψει τον ασθενή της αλλά σύντομα θα βάλει σε κίνδυνο την ίδια και την οικογένεια της, από μια μεταφυσική δύναμη που αν την αναλύσω περισσότερο θα μπω σε spoiler zone.
Στα δυο τρίτα του, το Shelter είναι μια ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ δουλειά, χάρη κυρίως στο ότι όλα τα μεταφυσικά και όχι, στοιχεία της πλοκής έρχονται αργά και στρωτά ανεβάζοντας το ενδιαφέρον και καρφώνοντας σας στο κάθισμα.
Αυτό το εντυπωσιακά στρωτό χτίσιμο της ιστορίας είναι που αρχίζει και σου δίνει ελπίδες ότι ίσως ξεπεράσει τις προσδοκίες σου και είναι το σημαντικότερο θετικό από το φιλμ.
Το cast είναι ένα κι ένα, αν και φαινόταν λίγο ρίσκο με τη Moore και τον Rhys Meyers μάλλον αταίριαστο δίδυμο πρωταγωνιστών για ταινία τρόμου.
Ευτυχώς, η πρώτη δεν το παρακάνει στην υπερβολή όπως άλλες φορές (Chloe) και δε βάζει τα κλάματα με το παραμικρό (Blindness), αντίθετα μοιάζει πολύ άνετη και σε καμιά περίπτωση δεν έχασε το ρόλο της.
Ο Ιρλανδός Jonathan Rhys Meyers (που τον ανακάλυψα στο Match Point του Woody Allen) αξίζει ένα μπράβο γιατί αλλάζει πολλούς ρόλους στη ταινία (μαζί με ύφος, προφορές, στάσεις) και κάποιους από αυτούς στο ίδιο πλάνο, και σε όλους είναι πειστικότατος.
Για να τελειώσω με τα θετικά, να πω ότι η σκηνοθεσία των Σουηδών Marlind και Stein δε θα περάσει απαρατήρητη ακόμα κι από τον πλέον αρχάριο στο να τα προσέχει αυτά τα πράγματα.
Τεχνικά, το Shelter είναι ένα πολύ καλό φιλμ, με κάποια καλά εφέ (cgi και φυσικά), πολύ καλή φωτογραφία και άψογο ρυθμό.
Να τελείωνε μόνο στη μέση...
Γιατί μετά φτάνει στο τελευταίο 20λεπτο όπου όσες προσδοκίες είχες, πετάχτηκαν από το παράθυρο.
Ακολουθώντας την εύκολη και εντελώς καταστροφική τακτική του ‘δεν εξηγώ καθόλου ο,τι δεν εξηγείται εύκολα’ , η ταινία φτάνει σε ένα ...κακομοίρικο φινάλε, με ένα αστείο κυνηγητό στο δάσος, μια τελική μονομαχία για λύπηση κι ένα τέλος που κάνει μπαμ από μακριά.
Κρίμα.
Δείτε το πάντως ...ίσως εσείς δεν απογοητευτείτε τόσο από το τελείωμα του.
Στην Ελλάδα η Village θα μας το φέρει
Update: Αμέσως μόλις μπήκε το ποστ, η Village μας εκανε γνωστό οτι η πρεμιέρα της ταινίας μεταφέρθηκε για τις
