Βλέποντας το Black Swan του Darren Aronofsky ήταν μία από τις πιο αλλόκοτες κινηματογραφικές εμπειρίες μου εδώ και χρόνια.
Εχει μια θεματική που συνήθως τρέχω μακρυά όταν την ακούω, μια μουσική που ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά και έναν σκηνοθέτη που σίγουρα δεν ειναι για όλες τις ώρες, όσο κι αν μου αρέσουν οι ταινίες του (εκτός απο το The Wrestler).
Για την ακρίβεια, ο Darren Aronofsky είναι ο μόνος σκηνοθέτης για τον οποίο θα μπορούσα να πω ‘Ας δούμε ότι ταινία θέλετε, εκτός απο Aronofsky …όχι τώρα’.
Ειδικά στο Black Swan είναι ιδιότροπος, παρανοικός και σκοτεινός αλλά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του, η Natalie Portman λάμπει!
Τώρα ξέρω ποιά αξίζει το Όσκαρ ερμηνείας για φέτος, χωρίς καμιά αμφιβολία...
...το αν θα το πάρει είναι μια άλλη ιστορία.
Η ταινία ανοίγει στη μέση ενός ονείρου, όταν η μικροκαμωμένη, ευθραυστη μα και ικανή μπαλαρίνα Νίνα (Natalie Portman) χορεύει σε μια θεοσκότεινη πίστα τελειοποιόντας τις τεχνικές της και αποφεύγοντας συγχρόνως τους δαίμονές της.
Η Νίνα μένει με τη πρώην μπαλαρίνα μητέρα της (Barbara Hershey) και εξασκείται ακούραστα ελπίζοντας να πάρει το πρωταγωνιστικό ρόλο στο μπαλέτο Swan Lake του Tchaikovsky, που θα ανεβάσει ο φανατικός τελειομανής διευθυντής Thomas Leroy (ένας πολύ καλός Vincent Cassel).
Η λαχτάρα της Νίνα να πάρει το ρόλο είναι τόσο μεγάλη που όταν τελικά τα καταφέρνει, αποτυγχάνει να ελέγξει τη λαχτάρα της για τη τελειότητα και αρχίζει να βλέπει παράξενα είδωλα στο καθρέφτη και αλλόκοτες φιγούρες ...του εαυτού της.
Κάπου εκεί εμφανίζεται και η Λίλυ (Mila Kunis), μια άλλη χορεύτρια που μοιάζει να θέλει να της πάρει το ρόλο αν και αρχικά είναι φιλική.
Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι σίγουρο οτι συμβαίνουν πραγματικά, και φυσικά δε πρόκειται να σας πω.
Η αλήθεια είναι οτι ο Aronofsky δεν κάνει και τίποτα καινούργιο για αυτόν.
Η εμμονή για κάποιο σκοπό υπάρχει σε πολλές ταινίες του, είτε είναι ο Hugh Jackman στο The Fountain που ψάχνει γιατρειά είτε η Natalie Portman στο Black Swan που κυνηγά το ρόλο της ζωής της.
Σκηνοθετικά, δε θα εκπλαγούν καθόλου όσοι γνωρίζουν τον τρόπο του Darren (κάμερα στο σβέρκο του ηθοποιού, αποχρώσεις του μπεζ και γενικά μουντά χρώματα).
Γι’αυτόν το λόγο και δε με εξέπληξε ευχάριστα η ταινία (ίσως γιατί περίμενα κάτι τρομερό) και νομίζω ότι οφείλει πολλά στην ερμηνεία της Portman, καθώς κάτι διαφορετικό πιθανότατα θα σε έκανε να τον πάρεις λίγο στο πρωτο μισάωρο, που η ταινία δείχνει λίγο αναιμική στο ρυθμό.
Όλα αυτά ΑΝ δεν ήταν η Natalie Portman που είναι απίστευτη στο ρόλο της αθώας, πιθανότατα παρθένας (αν και το αρνείται στο διευθυντή) αλλά υπερβολικά τέλειας και καλοσυνάτης μπαλαρίνας, ακόμα και στις πρώτες σκηνές.
Οι σοκαριστικές σκηνές που άκουγα είναι τουλάχιστον υπερβολές (εκτός κι αν δεν έχετε κόψει νύχια ποτέ σας), όχι όμως και οι σεξουαλικές όπου οι δυο πιο μικροκαμωμένες γυναίκες στο Hollywood (η Mila Kunis κανονικά, η Natalie Portman γιατί έχασε 15 κιλά για το ρόλο) κάνουν μαζί ...όμορφα πράγματα.
Μας έβγαλε και από τον κόπο η Natalie καθώς προφανώς και είναι αυτός ο καλύτερός της ρόλος αλλά όπως μάθαμε και ο ρόλος της ζωής της.
Αυτός ο Benjamin Millepied που αραβωνιάστηκε είναι ο χορευτής που τη σηκώνει στα χέρια για το χορευτικό και – εδω θα γελάσετε – της ράγισε δυο φορές τα πλευρά στο γύρισμα!
Το budget ήταν τόσο μικρό που δεν υπήρχαν πρώτες βοήθειες, και η Natalie Portman βλέποντας ότι το έχει γενικά (χτύπησε και μια φορά το κεφάλι της) απέσυρε το τροχόσπιτό της για να το αντικαταστήσουν με φαρμακείο!
Βαρύ, ψυχαναγκαστικό και θλιμμένο αλλά όμορφο, μαγικό και ελκυστικό, το Black Swan είναι μια σπουδή στη παράνοια δια χειρός Darren Aronofsky.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας αλλά δε χρειάζεται να δω τις άλλες υποψήφιες για τον 1ο Γυναικείο Οσκαρ.
H Natalie Portman το παίρνει από τώρα.
Περισσότερες λεπτομέρειες, trailer και poster, δείτε το preview εδώ.
1.jpg)
