Γράφει ο Σπύρος Α.
Το κέντρο της Αθήνας γεμάτο “Φανταστικές Αγάπες”.
Δικαιολογημένα και απροσδόκητα, αφίσες κολλημένες σε κάθε κολώνα του κέντρου της Αθήνας.
Το παιδί των Καννών επιστρέφει.
Οι Φανταστικές Αγάπες είναι η δεύτερη ταινία έκπληξη που γύρισε ο γαλλοκαναδός Xavier Dolan, μετά το ημιαυτοβιογραφικό Σκότωσα τη μητέρα μου που τον έκανε γνωστό.
Επιτέλους μια ταινία για το νεανικό έρωτα όχι στο παρελθόν αλλά στο τώρα.
Ο Φρανσίς (Xavier Dolan) και η Μαρί (Monia Chokri) είναι δύο κολλητοί φίλοι που ερωτεύονται το ίδιο αντικείμενο του πόθου, τον εξαίσιο Νικολά (Niels Schneider).
Ανάμεσά τους ξεκινά μια πρωτότυπη μονομαχία για την καρδιά του Νικολά, καθώς, από ραντεβού σε ραντεβού και από φαντασίωση σε φαντασίωση, ο καθένας από τους δύο φίλους ερμηνεύει, σύμφωνα με τις δικές του επιθυμίες, την άλλοτε αθώα και άλλοτε άκρως ερωτική συμπεριφορά του Νικολά.
Ο 21χρονος Dolan, για άλλη μια φορά πίσω από ένα ελαφρύ αυτοβιογραφικό πέπλο, παρουσιάζει ...
...τη σύγχρονη αγαπημένη παράνοια.
Έρωτας, αγάπη και όλα τα ενδιάμεσα.
Φιλίες, όνειρα, στυλ, πάρτι, έρωτες και μίση.
Ή όλα ή τίποτα και γιατί όχι.
Μια συμπονετική ταινία για το απεγνωσμένο πάθος, μια αδυναμία ντυμένη τόσο σύγχρονα όσο δεν έχω ξαναδεί.
Το σενάριο, αν και γνωστό, παρουσιάζεται τόσο φρέσκα και ανανεωμένα που νομίζεις ότι το γνωρίζεις για πρώτη φορά.
Μέσα σε ένα στυλιζαρισμένο εγωκεντρισμό που δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις και δικαιολογήσεις, ο μοντέρνος κινηματογράφος συναντά τον Almodóvar και τον Wong Kar-wai στην εφηβεία.
Ο έρωτας ως μια αυστηρά προσωπική υπόθεση και ο ναρκισσισμός στη τέλειά του μορφή, σε παγιδεύει σε αρχές και τέλη.
Αμέτρητοι έρωτες ιδανικά πλασμένοι, με έναν έτοιμο καμβά να σε χτυπούν στο κόκκαλο.
Οι προσδοκίες είναι γνωστές, πατημένες στο repeat.
Πανέμορφα πορτρέτα ανθρώπων, αισθητικής και καταστάσεων, επιστρέφουν και στη δεύτερη ταινία του Dolan μέσα σε ένα φετιχιστικό περιβάλλον που αντικατοπτρίζει απόλυτα τα νεανικά μου θέλω.
Οι ερμηνείες και τα πρόσωπά τους υποστηρίζουν τέλεια έναν κινηματογραφικό πληθωρισμό.
Οι χαρακτήρες καταρρέουν μέσα στην ίδια τους την φαντασίωση.
Το ξέρουν, σηκώνονται και ξεκινούν από την αρχή.
Όλα αυτά μέσα σε μια σκηνοθεσία που ακολουθεί παραδοσιακά πρότυπα μπλεγμένα με νέους δρόμους κινηματογραφισμού.
Το “slow motion” σε μουγκά ξεσπάσματα σύγχρονης απόγνωσης μαζί με τη μουσική επένδυση, καθιστούν τους χαρακτήρες στην πιο καλλιτεχνική τους μορφή.
Η απειρία συναντά την ωριμότητα και το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο ενδιαφέρον.
Μια βραβευμένη ταινία που για αυτή την εποχή είναι ό,τι καλύτερο προσφέρεται.
Για όσους «αισθάνονται μόνοι τον έρωτα», θα γίνει η Βίβλος.
Όσοι λέτε «αγάπησέ με ή άφησέ με», το φινάλε είναι η τιμωρία.
Όλα αυτά μέσα σε 95 περίπου λεπτά, ξεκινώντας τη Πέμπτη.
Στις ελληνικές αίθουσες από τις 2 Δεκεμβρίου.
Δειτε το trailer.
1.jpg)
