Είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες του Every Day, της νέας δραματικής κομεντί που έκανε πρεμιέρα τη περασμένη εβδομάδα (14 Ιανουαρίου) στις αμερικάνικες αίθουσες.
Οι καταστάσεις είναι εύκολα αναγνωρίσιμες στις ζωές όλων μας και σίγουρα μπορείς να συμπάσχεις αλλά αυτά που συμβαίνουν είναι ακραία και τα σημάδια του σουρεαλισμού είναι εμφανέστατα.
Παρ’ολα αυτά, το Every Day του Richard Levine (τηλεοπτικού σκηνοθέτη του Nip/Tuck) είναι στο σύνολο του μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα κι έχει στιγμές πολύ καλού χιούμορ.
Ο Ned (Liev Schreiber) είναι ένας οικογενειάρχης του οποίου η ζωή ...απλά δεν υπάρχει (το surreal που λέγαμε).
Δουλεύει ως σεναριογράφος σε μια εταιρεία παραγωγής αλλά ...
...τα σενάρια που γράφει δεν είναι ικανοποιητικά, μιας και δεν έχουν το απαραίτητο βίαιο κι ανώμαλο στοιχείο – ο διευθυντής του (Eddie Izzard) του ζητάει να προσθέσει βιασμούς, ακρωτηριασμούς, ξυλοφόρτωμα και όλα αυτά να συνοδεύονται από σεξ, σε όλους τους συνδυασμούς και ηλικίες!
Εντάξει το πιάσαμε το υπονοούμενο, η σημερινή movie industry είναι άρρωστη όσο δεν παίρνει, αλλά δε χρειάζεται να υπερβάλεις, κε Levine.
Το άλλο υπερβολικό στοιχείο της ιστορίας είναι ότι ο 15χρονος γιος του (Ezra Miller) είναι gay.
Όχι, δεν έχει κάνει σεξ ακόμα αλλά ξέρει ότι είναι gay από τα 12, ντύνεται με ρούχα που φωνάζουν ‘σκίστε’ για να πάει στο χορό ...των gay συνομήλικων του και η μητέρα του (Helen Hunt) τον ξεπροβοδεί λέγοντας του ‘γοήτευσε τους όλους, αγόρι μου!’
Αν αυτά δεν είναι surreal τότε δεν ξέρω κι εγώ τι είναι.
Αυτό προσθέτει επιπλέον άγχος και στρες στο ανδρόγυνο, με εκείνη να μην προλαβαίνει να τρέχει σε γιατρούς και να ξεσκατωνει τον πατέρα της (που ούτε καν συμπαθεί) κι εκείνον να αναγκάζεται να δουλεύει σε μια δουλειά που δεν του αρέσει και στην οποία δεν είναι καν καλός.
Εκεί βρίσκει χώρο και μπαίνει η Robin (Carla Gugino), η ανεξάρτητη συνάδελφος που τη ζει τη ζωούλα της και τον παρασύρει σε ένα παραλίγο σεξ (φτου!) και μια ολιγοήμερη σχέση.
Το Every Day κυλάει πολύ εύκολα και ακόμα κι αν σε κάποιους θυμίσει ήρωες από σαπουνόπερες να τους πω ότι, ναι μεν αλλά θα ήταν μια πολύ καλή σαπουνόπερα.
Το τελευταίο 20λεπτο βέβαια γίνεται αρκετά προβλέψιμο και κλισέ, αλλά πάλι δεν ξέρω τι άλλες δυνατότητες υπήρχαν.
Όι περισσότερες δραματικές κομεντί δεν ξεφεύγουν από τα τυποποιημένα φινάλε, έτσι δεν είναι;
Στις ερμηνείες, τίποτα συγκλονιστικό, με δυο συν στον Brian Dennehy και τον πιτσιρικά Ezra Miller (παρεμπιπτόντως, ο μικρός έχει μια σκηνή που φιλά στο στόμα έναν τύπο, κάτι που δε ξέρω κατά πόσο είναι νόμιμο καν) αλλά δυστυχώς και ένα μείον στον Liev Schreiber που μοιάζει να υποφέρει παραπάνω από το φυσιολογικό, ακόμα και στις ευχάριστες στιγμές του.
Όπως είπα στην αρχή, έκανε πρεμιέρα στην Αμερική στις 14 Ιανουαρίου σε 4 μόνο αίθουσες, προβλήθηκε σε λίγα και μικρά φεστιβάλ και δεν έχει άλλη διανομή ούτε καν στο Καναδά.
Εγώ πάντως δε το μετάνιωσα βλέποντας την.
