Στα χρόνια που παρακολουθώ τα κινηματογραφικά, σχεδόν κάθε χρόνο υπάρχει μια τουλάχιστον ταινία στην οποία ο/η πρωταγωνιστής είναι υποψήφιος για κάποιο σημαντικό βραβείο ερμηνείας με ρόλο κάποιον που πενθεί.
Το κοινό αυτών των ταινιών είναι ότι σπανίως τα καταφέρνουν, ίσως επειδή είναι πολύ προφανές.
Αν και στις Σχολές Υποκριτικής διδάσκεται το αντίθετο, για να δείξεις αν είσαι καλός ηθοποιός πρέπει να παίξεις έναν πένθιμο, λυπητερό, τραγικό (όπως θέλετε πέστε το) ρόλο, μια ερμηνεία που θα είναι πνιγμένη στο κλάμα.
Κάποιες φορές όμως ξεχνάμε τα βασικά της ίδιας της ταινίας (την ιστορία, την εξέλιξη της πλοκής) και καταλήγουμε να μην έχουμε μια κινηματογραφική ταινία αλλά ...
...ένα ‘άτυπο’ ντοκιμαντέρ ή πιο σωστά ένα δοκίμιο πάνω στο θρήνο, την έλλειψη, την οδύνη.
Κάτι τέτοιο είδα στο Rabbit Hole του John Cameron Mitchell.
Ζευγάρι αστών χάνει το 4χρονο γιο τους από ατύχημα και προσπαθεί να το ξεπεράσει ...μάλλον ο σύζυγος (Aaron Eckhart) μόνο προσπαθεί γιατί η σύζυγος (Nicole Kidman) θρηνεί, κλαίει, έχει εμμονές με τα παιδιά των άλλων και τρέφει φιλικά (!) αισθήματα για τον νεαρό που σκότωσε τον γιο της (ήταν όντως ατύχημα).
Ύμνος στη συγχώρεση, αμφισβήτηση στο Θεό (‘Ο Θεός είναι ένας σαδιστής βλάκας! Απορώ πως τον συμπαθείς, μοιάζει στο μπαμπά!’), οικογενειακές αναταραχές αλλά ...πολύ δύσκολα μια τέτοια ταινία θα έφτανε να βραβευτεί ως καλύτερη ταινία της χρονιάς.
Απλά γιατί δεν γίνεται τίποτα.
Δε συμβαίνει κάτι, παρά μόνο μια σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της μαμάς και του αγοριού – θύτη (Miles Teller) που αν και σου δίνει μια ανάσα ελπίδας, δεν είναι ικανή να ‘γεμίσει’ ένα φιλμ.
Θα μου πείτε, και η Nicole;
Το θετικό ήταν ότι σε καμία περίπτωση δεν υπερέβαλε, κάτι στο οποίο θα παρασυρόταν πολλοί στη θέση της.
Φυσικά και είναι πολύ καλή η ερμηνεία της, ίσως μάλιστα να είναι και η καλύτερη στιγμή της, απλά μου έδωσε την αίσθηση ότι οποιαδήποτε στη θέση της θα έκανε το ίδιο πράγμα.
Θέλω να πω ότι δεν υπήρχε μια σκηνή που να πω ‘’να, το Όσκαρ’ ή να μου κάνει εντύπωση η ερμηνεία της, σε αντίθεση με την Wiest που είναι (προσέξτε την) καταπληκτική και τον Eckhart που έχει μια – δυο στιγμές στις οποίες λες ‘αυτό σημαίνει ερμηνεία’.
Μάλιστα, οι δυο στιγμές που νιώθεις έτοιμος να βουρκώσεις στη ταινία είναι και οι δυο του Eckhart.
Δε νομίζω ότι την αδικώ γιατί δε λέω ότι δεν είναι εξαιρετική, είναι.
Η σκηνοθεσία του John Cameron Mitchell δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, διεκπεραιωτική και τίποτε άλλο.
Το Rabbit Hole είναι η πρώτη ταινία στην οποία η Nicole Kidman είναι και παραγωγός και πρωταγωνίστρια και είναι αυτή που επέλεξε τον Eckhart για σύζυγό της κι εκείνη που έδειξε το σενάριο στον σκηνοθέτη.
Στην Αμερική προβλήθηκε το Δεκέμβρη σε λίγες αίθουσες για να συμπεριληφθεί στις υποψηφιότητες και θα βγει κανονικά το Φεβρουάριο.
Στην Ελλάδα η Village Films θα το φέρει στις 10 Φεβρουαρίου 2011.
