Αν δεν είστε εξοικειωμένοι με τις ταινίες του Aaron Katz (όπως άλλωστε ούτε κι εγώ), συγκαταλέγεται στη μικρή ομάδα κινηματογραφιστών – έστω απρόθυμα ο ίδιος – που ανήκουν στο ‘μουρμουριστό’ κίνημα (αδόκιμη ελληνική μεταφορά για το ‘Mumblecore film movement’ αλλά δε νομίζω να έχει ειπωθεί κάπως αλλιώς).
Ενα είδος του ανεξάρτητου σινεμά με χαρακτηριστικά του την ψηφιακή αισθητική, το ελάχιστο budget, τη χρησιμοποίηση ερασιτεχνών ή άνεργων ηθοποιών και συνήθως με χαρακτήρες που βρίσκονται στα πρώτα 20 και 30 χρόνια της ζωής τους.
Φυσικά, αυτό το ‘mumblecore’ κίνημα έχει πολλούς επικριτές και έχει συχνά απορριφθεί ως μια εκτεταμένη άσκηση στις δοκιμασίες και τα βάσανα των νεαρών, πάντα λευκών, λιγομίλητων χαρακτήρων.
Αν και όλα τα παραπάνω ισχύουν ως ορισμό, η αλήθεια είναι ότι όπως κάθε κινηματογραφικό ‘κίνημα’ ή ‘τάση’, έχει τις καλές και ...
...τις κακές ταινίες του.
Ο Doug (Cris Lankenau) έχει μόλις επιστρέψει στη γενέτειρα του, το Oregon του Portland τελειώνοντας το κολέγιο όπου σπούδασε εγκληματολογία.
Δεν τον ενδιαφέρει η καριέρα για την ώρα και καταλήγει να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο πάγου.
Στον ελεύθερο του χρόνο βγαίνει βόλτες με την αδελφή του Gail (Trieste Kelly Dunn) και διαβάζει παλιές αστυνομικές ιστορίες μυστηρίου.
Τα δυο αδέλφια με τη βοήθεια του Carlos ενώνονται μαζί στη προσπάθεια του να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση της Rachel.
Το Portland του Oregon, γενέτειρα του σκηνοθέτη άλλωστε, ποτέ πριν δε παρουσιαζόταν τόσο όμορφο και αμφιβάλλω αν ήταν ποτέ στο επίκεντρο τόσο πολύ σε ταινία, όσο στο Cold Weather του Aaron Katz.
Η αλήθεια όμως είναι ότι το πλάνο με τον καταρράχτη που δείχνει το trailer είναι σπάνιας ομορφιάς.
Καλές κριτικές σε μικρά φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένου αυτό της Θεσσαλονίκης το Δεκέμβρη με ελληνικό τίτλο Παγωνιά.
Στην Αμερική προβλήθηκε σε 1 αίθουσα στις 4 Φεβρουαρίου.
1.jpg)
