Η Natalie Portman είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός και η μοναδική (μαζί με τον Kevin Spacey) για την οποία θα μπορούσα να καθίσω με τις ώρες στην ουρά μαζί με τρελαμένους φαν για ένα αυτόγραφο της.
Γεννημένη στην Ιερουσαλήμ (να ένα αρνητικό) η Natalie (μου επιτρέπετε να τη λέω έτσι, ε;) είναι από τις πιο σταθερές και ταλαντούχες ηθοποιούς του Hollywood και από αυτές που προσέχουν πολύ τις επιλογές τους σε σημείο μερικές φορές να δίνει αξία με τη παρουσία της σε πολλές ανεξάρτητες παραγωγές που θα αλλιώς θα περνούσαν απαρατήρητες.
Ναι, η Natalie έχει παίξει και σε κακές ταινίες αλλά είναι τόσο ευχάριστο να τη βλέπεις που της συγχωρούμε τα πάντα.
Για μας τους οπαδούς της Natalie Portman είναι πολύ δύσκολο να επιλέξουμε τον καλύτερό της ρόλο, κι ας βιάστηκα να το κάνω στη κριτική του Black Swan.
Ελπίζω με τη βοήθεια σας στα σχόλια να κάνουμε μια όμορφη κουβέντα γι’αυτό.
Αφήστε με πρώτα να κάνω μια προσπάθεια.
Υπάρχουν καλά ντεμπούτα ηθοποιών και υπάρχει και η ερμηνεία της 13χρονης τότε Natalie Portman στο Leon (1994).
Παίζοντας ένα εσωστρεφή κακοποιημένο παιδί μιας καταδικασμένης οικογένειας που κερδίζει τη συμπάθεια ενός hitman (του καταπληκτικού Jean Reno), μένει στην ιστορία ως μια από τις πιο classic μικρές στη μεγάλη οθόνη, ένας ρόλος που θα τη δαφνοστεφανώνει σε όλη τη καριέρα της.
Η σκηνή που, κρατώντας ένα μπουκάλι γάλα περνά μπροστά από το διαμέρισμα της έντρομη και χτυπάει τη πόρτα του Jean Reno ικετεύοντας με τα δακρυσμένα μάτια της να της ανοίξει, είναι μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές στη καριέρα της.
Ακολουθούν μικροί ρόλοι με μεγάλους σκηνοθέτες, όπως στο Heat του Michael Mann, το Everyone Says I Love You του Woody Allen και το Mars Attacks! του Tim Burton, για να έρθει ο ρόλος που την κάνει ευρέως διάσημη κυρίως λόγω της τεράστιας επιτυχίας της ταινίας και όχι τόσο για την ερμηνεία της.
Μιλάω φυσικά για το Star Wars: Episode I και το ρόλο της Βασίλισσας Amidala τον οποίο ακολούθησε σε άλλα δυο sequels.
Την ίδια χρονιά όμως, το 1999 και σε ηλικία ακόμη 18 χρονών, παίζει σε δυο πανομοιότυπα δράματα σχέσεων κόρης-μητέρας και, ενώ το Where The Heart Is με την Ashley Judd δεν ήταν κάτι σπουδαίο, το Anywhere But Here με τη Susan Sarandon της έδωσε την 1η υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας.
Μέτρια ταινία αλλά πολύ καλή ερμηνεία της θυμωμένης κόρης που θέλει να ξεφύγει από τη πίεση της μαμάς της να γίνει ηθοποιός, με κάποιες σκηνές πολύ έντονες και χαρισματικές.
Ακολουθεί (μετά από το 1ο sequel του Star Wars) το Οσκαρικό Cold Mountain το 2003 στο οποίο δεν έχει μεγάλο ρόλο από τον οποίον το μόνο που θυμάμαι είναι η βαριά της προφορά του Νότου.
Το Garden State του 2004 δε μου άρεσε καθόλου, αντίθετα από πολλούς άλλους, αλλά και πάλι δύσκολα αντιστέκεσαι στο αφελές κορίτσι next door που υποδύεται η Natalie.
Την ίδια χρονιά και 10 χρόνια μετά το Leon, παίζει τον πρώτο πραγματικά γυναικείο ρόλο της καριέρας της στο Closer του Mike Nichols.
Η ταινία χαρακτηρίστηκε από το χορό της Natalie στον Clive Owen ως stripper μιλώντας του με απίστευτη ψυχρότητα και δείχνοντας στη κάμερα πολλά μυστικά σημεία του κορμιού της.
Προσωπικά θα μου μείνει και η τελική σκηνή στο δωμάτιο ξενοδοχείου με τον Jude Law όπου τον αφήνει κυριολεκτικά ...μαλάκα.
Επιβράβευση μιας φοβερής ερμηνείας η 1η υποψηφιότητα της για Οσκαρ.
Περιέργως, αυτή την επιτυχία της ακολουθει η χειρότερη ίσως στιγμή της στο Star Wars III το 2005 αλλά τι να περιμένεις όταν σε όλο το έργο είναι μαζί με τον Hayden Christensen!
Της το συγχωρήσαμε αμέσως αφού ακολουθησε το V For Vendetta, ταινία για την οποία η Natalie ξύρισε το κεφάλι της παίζοντας τη μικρή Ηβη και μεταμορφώνοντας την από τρομαγμένο κοριτσάκι σε επικίνδυνη αναρχική.
Πολύ καλή ταινία, μεγάλο μπράβο στη Natalie που το τόλμησε, αλλά είναι αυτό που μου λέγανε μικρός:
‘Καλό, καλό, ...μην το ξανακάνεις!’
Στο My Blueberry Nights έχει μικρό και όχι σημαντικό ρόλο (ταινία όμως που δεν έχω δει δυστυχώς) και το 2007 κάνει τη 1η της προσπάθεια σε παιδική ταινία με το Mr. Magorium’s Wonder Emporium με όχι καλά αποτελέσματα όμως.
Το 2008 στο The Other Boleyn Girl κάνει μια προσπάθεια να παίξει τη σκύλα που κάνει τη ζωή της Scarlett Johansson δύσκολη.
Λυπάμαι που το λέω, έχασε κατά κράτος.
Δεν της πάει καθόλου το κακό και φαινόταν και στην ερμηνεία της, σε μια καθόλα μέτρια ταινία.
Πέρυσι στο New York I Love You έκανε και τη 1η σκηνοθετική της προσπάθεια, αλλά το Brothers ήταν η ταινία στην οποία αδικήθηκε περισσότερο, καθώς η ερμηνεία των Tobey Maguire και Jake Gyllenhaal ήταν τόσο μεγάλες που η δική της πέρασε σε δεύτερη μοίρα, δικαίως.
Τέλος, ήρθε το Black Swan, πιθανότατα ο πιο μπερδεμένος και προβληματικός ρόλος της καριέρας της, ένας ρόλος που θα της δώσει περπατώντας το φετινό Οσκαρ!
Πριν το Black Swan θα έλεγα ότι ο καλύτερος της ρόλος ήταν στο Closer αλλά νομίζω ότι δε θα ήμουν αντικειμενικός αν δεν αναγνώριζα ότι ο ρόλος της ζωής της είναι αυτός της Νινα στο Black Swan.
Άλλωστε, πέρα από την καλύτερη της ερμηνεία, εκεί γνώρισε τον άντρα της ζωής της και πιθανότατα σε κάποιο διάλλειμα των γυρισμάτων συνέλαβε κιόλας.
Αν αυτό δεν είναι ο ρόλος της ζωής της ...
Το 2011 η Natalie Portman αποφασίζει να γίνει mainstream, καθώς θα τη δούμε σε ‘Ashton Kutcher σεξοκομεντι’ (No Strings Attached), σε κωμωδίες εποχής γυμνή (Your Highness), σε superhero(!) movie (Thor) και σε άλλο ένα οικογενειακό δράμα (The Other Woman).
Περιμένω τα σχόλια σας καθώς και τις δικες σας κρίσεις.
