Είναι προφανές ότι το ζήτημα των απολύσεων ως συνέπεια της οικονομικής ύφεσης της οικονομίας που βιώνουμε είναι το νέο ...gadget για το Hollywood, αν και λόγω θέσης, δε μπορεί ακόμα να δει χαμηλά.
Το περσινό Up In The Air μας έδειξε έναν επαγγελματία που προσλαμβάνεται για να απολύει υπαλλήλους για τα αφεντικά που δεν τολμούν να το κάνουν.
Στο The Company Men στρέφει τη προσοχή του στα ίδια τα αφεντικά ή τουλάχιστον στα μεγαλοστελέχη ενός οικονομικού κολοσσού που μένουν χωρίς δουλειά ξαφνικά και ...δε ξέρουν τι να κάνουν.
Προσπαθώ να κρατήσω μια σοβαρότητα αλλά ...η ταινία είναι εκτός τόπου και χρόνου θεματικά.
Μια άλλη εποχή, όταν δε γνωρίζαμε λεπτομέρειες για τα οικονομικά στελέχη και τα μπονους τους και όταν η Goldman Sachs έμοιαζε στα αυτιά μας σαν καινούργιο αναψυκτικό, ίσως ...
...νιώθαμε μια κάποια συμπόνια για τα ακριβοπληρωμένα στελέχη που μένουν χωρίς δουλειά.
Αλλά εν μέσω τέτοιας κρίσης και τόσο μεγάλου θυμού από κάτι λαμόγια σαν τους χαρακτήρες της ταινίας, συγχωρήστε με αλλά ...μιλάμε για μπούρδες.
Θα μου πείτε, αυτό δεν αφορά τη ταινία αυτή καθ’αυτή, και αναγνωρίζοντας το δίκιο σας, περνώ στη ταινία ...όπου εδώ μιλάμε για μεγαλύτερες μπούρδες!
Το The Company Men λέει την ιστορία τριών στελεχών της ίδιας εταιρείας, σε διαφορετικές βαθμίδες ιεραρχίας ο καθένας.
Ο Chris Cooper είναι ο 60ρης που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά και έφτασε στη κορυφή της εταιρείας και ο Tommy Lee Jones είναι ο προϊστάμενος τους, ο πλέον επιτυχημένος από όλους και στενός φίλος του προέδρου της εταιρείας (Craig T.Nelson), με μια σύζυγο που ζει στο δικό της κόσμο (εκείνος της λέει ότι διώξανε 3.000 υπαλλήλους κι εκείνη του ζητά το τζετ της εταιρείας για να πάει για ψώνια) και μια ερωμένη (Maria Bello) που είναι αυτή που αναγκάζεται να απολύει.
Ένας ένας απολύονται λόγω περικοπών και ...εδώ αρχίζουν τα παράλογα.
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος John Wells θέλει να πιστέψουμε ότι αυτοί οι κύριοι με τα 6ψηφια και 7ψηφια νούμερα στους μισθούς τους καταστρέφονται μόλις χάνουν τη δουλειά τους λες και δεν έχουν μια.
Τους παίρνουν τα σπίτια, ο ένας δουλεύει στις οικοδομές, ο άλλος γίνεται μέθυσος στα 60 του και ο τρίτος έχει τύψεις που τους έδιωξε.
Δε ξέρω τι σκεφτόταν ο δημιουργός του αλλά το φιλμ έχει κάποιες εντελώς γελοίες σκηνές, όπως αυτή του 60αρη Chris Cooper που μετά από 30 χρόνια στην εταιρεία ως μεγαλοστέλεχος, με Porsche, υπηρέτες και ένα σπίτι ανάκτορο, πηγαίνει για συνεντεύξεις για να βρει δουλειά μαζί με δεκάδες πιτσιρικάδες!
Του Ben Affleck του παίρνουν το σπίτι σε 2 μήνες (!) και δε μπορεί να βρει άλλη δουλειά, παρά μόνο στην οικοδομή του κουνιάδου του (ένας γερασμένος Kevin Costner).
Η όλη κατάσταση είναι τελείως για γέλια και το άσχημο είναι ότι όλο αυτό δίνεται ως ένα βαρύ δράμα ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια ειρωνική παρωδία.
Σκηνοθετικά υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον με τα μακρινά όμορφα πλάνα του Wells και την εισαγωγή της ταινίας - όπου μας δείχνει τα σπίτια, τα 9 ποδήλατα στο γκαράζ δίπλα στις 2 Porsche και γενικά τον πλούτο που έχουν αυτοί οι τύποι και που ξαφνικά τα χάνουν – με κάποια καλά ακίνητα κι απότομα πλάνα.
Ερμηνευτικά, η ταινία δεν έχει τίποτα συνταρακτικό, από την άλλη στο καλό cast χρωστάει το ότι ασχοληθήκαμε μαζί της.
Στην Αμερική προβλήθηκε στις 21 Ιανουαρίου.
