50 χρόνια μετά το θρίλερ του Kim Ki-young του 1960 με τίτλο Hanyo, το οποίο δεν έπαιξε κανονικά στις αίθουσες τότε, έρχεται το επίσης Κορεατικό remake για να αποκαταστήσει τα πράγματα καθώς, όχι μόνο προβλήθηκε στο Toronto και τις Cannes – με πολύ καλή αποδοχή ειδικά στο δεύτερο – αλλά βρήκε και διανομή στην Αμερική στις 21 Ιανουαρίου.
Γυαλισμένο, sexy και προσαρμοσμένο στη σημερινή εποχή, το The Housemaid του Im Sang-soo είναι ένα ενδιαφέρον ατμοσφαιρικό δραματικό θρίλερ που βλέπεται χωρίς καμιά δυσκολία αλλά του λείπουν σημαντικά πράγματα.
Όπως για παράδειγμα τα στοιχεία θρίλερ – τα οποία στο πρωτότυπο είναι άφθονα.
Ή ένα grand finale που να ικανοποιεί (γιατί grand finale υπάρχει και με το παραπάνω).
Η Eun-yi (Jeon Do-yeon) είναι μια ...
...φτωχή, λίγο αφελής γυναίκα που δουλεύει σε ένα βρωμοεστιατόριο (δε θα ξεχάσω τις άσχημες μυρωδιές στη Chinatown στη Νέα Υόρκη) και μοιράζεται το 5Χ5 διαμέρισμα της με μια φίλη.
Δεν είναι καθόλου παράξενο λοιπόν, ότι ενθουσιάζεται με την ιδέα να προσληφθεί σαν υπηρέτρια-νταντά σε ένα σπίτι μεγαλοαστών, αφού άλλωστε έχει σπουδάσει και παιδαγωγός.
Η οικογένεια φαίνεται τέλεια.
Ο σύζυγος (Lee Jung-Jae) είναι όμορφος και πετυχημένος παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Η γυναίκα του (Seo Woo) είναι επίσης νέα και όμορφη αλλά και πολύ έγκυος με δίδυμα τα οποία θα κάνουν παρέα στην άλλη κόρη τους, Nami, η οποία είναι ήσυχη, έξυπνη, μεγαλωμένη με αρχές και ώριμη παρά την ηλικία της.
Το μόνο που χαλάει τη τελειότητα της οικογένειας είναι ...το πουλί του συζύγου.
Παρά τους εκλεπτυσμένους τρόπους του, είναι μαθημένος να παίρνει πάντα αυτό που θέλει, απόρροια του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσε από την εύπορη οικογένεια του.
Έτσι, όταν η πολύ, επαναλαμβάνω, έγκυος γυναίκα του δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη σεξουαλικά πράξη όπως εκείνος θέλει (και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της να τον ικανοποιήσει …αλλιώς), εκείνος πηγαίνει στο κρεβάτι της υπηρέτριας για τα περαιτέρω.
Παρά την αφέλεια της, τη καλοσύνη της και την ευτυχία της να δουλεύει για τη κυρία και τη μικρή τους κόρη, η υπηρέτρια τον καλοδέχεται και εκεί αρχίζουν τα σκούρα.
Η υπηρέτρια αποδεικνύεται καρπερή αλλά και η οικογένεια πολύ πιο οργανωμένη και δολοπλόκα από μια τυχαία πλούσια οικογένεια που θα μπορούσε να την κοροϊδέψει μια υπηρέτρια, και όταν δε μπορεί να λύσει τα προβλήματα με επιταγές, υπάρχουν και οι …σκάλες.
Έχετε βαρεθεί να με ακούτε αλλά θα ξαναπώ ότι η σκηνοθεσία και η φωτογραφία σε Κορεατικά φιλμ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το Hollywood.
Υπέροχες εικόνες, πανέξυπνες γωνίες της κάμερας, εξαιρετικά κινούμενα πλάνα …το The Housemaid είναι τεχνικά εντυπωσιακό.
Σαν θρίλερ είναι περισσότερο αγωνίας και δε θυμίζει καθόλου αυτό που πήρε το μάτι μου σε ένα trailer του πρωτότυπου (υπομονή, έχουμε και τα Remake Originals), καθώς έχει αναιρεθεί κάθε scary σκηνή, έχει λειανθεί σε ένα softcore θρίλερ αγωνίας.
Οι σεξουαλικές σκηνές είναι κάμποσες και εικαστικά προσεγμένες, το σενάριο είναι με τη σωστή εξέλιξη παρά τις ελάχιστες ανακρίβειες του και οι ερμηνείες μια χαρά.
Τι δε μου άρεσε;
Η αίσθηση που σου αφήνει στο τέλος ότι μένεις ανικανοποίητος με την εξέλιξη, αλλά και με τη συνολική ταινία.
Καθόλου χάσιμο χρόνου, αλλά με πιο έντονα πράγματα να συμβαίνουν μέσα στη ταινία (πολλές φορές θα νομίσεις ότι βλέπεις σαπουνόπερα) και με ένα πιο …ευκολότερα αποδεκτό φινάλε θα ήταν μια φοβερή ταινία.
Όπως πάντα όμως, δε θα μετανιώσεις που θα δεις Κορεατική ταινία.
Το The Housemaid θα το φέρει στις ελληνικές αίθουσες η Ama Films μέσα στο 2011.
1.jpg)
