Γράφει η Αμαλία Μουστάκη.
To 1979 ήταν το Black Stallion του Caroll Ballard με τον Mickey Rooney.
To 2003 το Seabiscuit με τον Jeff Bridges και τον Τοbey Maguire, υποψήφιο μάλιστα για 7 Όσκαρ.
Φέτος είναι η χρονια του Secretariat για να εκπροσωπήσει επάξια τις - λίγο ξεχασμένες είναι η αλήθεια από το Hollywood - οικογενειακές ταινίες που στηρίζονται θεματικά σε ένα άλογο.
Μόνο που αυτή τη φορά η ιστορία είναι αληθινή και πρωταγωνιστής είναι μια απλή νοικοκυρά που μετά το θάνατο της μητέρας της εγκαταλείπει την κουζίνα της και αναλαμβάνει τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης στάβλων.
Επιβιώνει μέσα σε έναν καθαρά - ειδικά στις αρχές του ΄70 - ανδροκρατούμενου χώρου και τελικά οδηγεί το αγαπημένο της καστανόχρωμο πουλάρι με το περίεργο όνομα Secretariat σε μια σειρά ...
...επιτυχημένων αγώνων και στην κατάκτηση του περίφημου Triple Crown - ρεκόρ που δεν έχει ξεπεραστεί μεχρι σήμερα.
Πολύτιμος συνεργάτης της Penny Chenery (Diane Lane) σ'αυτή τη θριαμβευτική πορεία ο ιδιόρρυθμος εκπαιδευτής αλόγων Lucien Laurin (John Malkovich).
Παρόλο που πρόκειται για αληθινή ιστορία, το ευτύχημα είναι ότι ο σκηνοθέτης Randall Wallace δεν πέφτει στην παγίδα να προσεγγίσει την ταινία με ντοκιμαντερίστικη αισθητική.
Να πάει κόντρα στις προκαταλήψεις για τις γνώσεις και το φύλο της και να αναγκάσει ένα ολόκληρο έθνος να υποκλιθεί στο ένστικτο της.
Η Disney η οποία βρίσκεται πίσω από την παραγωγή κάνει αυτό που η Disney ξέρει να κάνει με τον καλύτερο τρόπο.
Δημιουργεί μια feel-good ταινία από την οποία ο θεατής δεν έχει πολλές απαιτήσεις βαθυστόχαστων αναλύσεων ή συμβολισμών, ζητά απλώς να περάσει δύο ευχάριστες ώρες και να φύγει χαμογελαστός από την αίθουσα χωρίς προβληματισμούς.
Το Secretariat όχι μόνο το πετυχαίνει αυτό αλλά έχει ένα επιπλέον πλεονέκτημα.
Αναπαριστά εξαιρετικά το κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής (ωραία τα κουστούμια της Julie Weiss).
Από την άλλη πλευρά ακριβώς το γεγονός ότι στέκεται τόσο στη λεπτομέρεια και στο φαίνεσθαι δίνει έναν κάπως παλιομοδίτικο τόνο στην ταινία, που ενισχύεται και από τις τεχνικά άρτιες, ευσυνείδητες, αλλά χωρίς κανένα ιδιαίτερο μαγνητισμό ερμηνείες των πρωταγωνιστών (και της Lane που ενώ στο Unfaithful απέδειξε ότι μπορεί να φορτίσει συναισθηματικά τις σκηνές της, στο Secretariat περιφέρει μάλλον άσκοπα την έμφυτη κομψότητα της , και πολύ περισσότερο του Malkovich ο οποίος παρά το εκκεντρικό ντύσιμο μοιάζει να έχει χάσει τη λάμψη στο βλέμμα που χαρακτήριζε παλιότερες εμφανίσεις του).
Οι εξαιρετικές ταινίες απαιτούν ρίσκο και από τον σκηνοθέτη και από τους ήρωες και στη συγκεκριμένη περίπτωση κανένας δε φάνηκε διατεθειμένος να ξεφύγει από την πεπατημένη και να δώσει στην συναρπαστική κατά τα άλλα ιστορία εκείνο το ξεχωριστό άγγιγμα που θα την έκανε να μείνει στη μνήμη των θεατών και μετά την έξοδο από την αίθουσα.
Ειδικά μάλιστα αν οι ιπποδρομίες δεν είναι το φόρτε τους.
Κρίμα γιατί ο Randall Wallace είχε όλα τα συστατικά για να φτιάξει μια ακόμα ταινία του επιπέδου των παλιότερων του, όπως το Braveheart ή το We Where Soldiers.
Στην Ελλάδα θα το δούμε από τη Feelgood Entertainment στις 17 Φεβρουαρίου.
