Κρίμα!
Μια ημι-θεολογική αναζήτηση της μοίρας και του ποιος τελικά αποφασίζει πραγματικά για τις πράξεις μας (πριν έρθει το ΔΝΤ και μας το αποκαλύψει) με τεράστιες δυνατότητες, καταλήγει σε ένα ανόητο φιλμ με απίστευτα σεναριακά κενά και ένα ρομάντζο τραβηγμένο από τα μαλλιά.
Ο συν-σεναριογράφος του The Bourne Ultimatum, George Nolfi κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το The Adjustment Bureau, βασισμένο στη μικρή ιστορία του Phillip K. Dick, 'The Adjustment Team'.
Έχει στα χέρια του μια καλή ιστορία με τεράστιες προοπτικές και, αντί να δώσει έμφαση στην εγκεφαλική παράνοια του έργου, επιλέγει μια ελαφρύτερη προσέγγιση περνώντας περιληπτικά τα κόλπα ‘στυλ Inception’ για να τονίσει το romance, ενός πρωταγωνιστικού ζευγαριού με απίστευτη χημεία, είναι η αλήθεια.
Στα σωστά χέρια, ίσως να ξεχνάγαμε κιόλας το Inception.
Ο David Noris (ο πάντα καλός Matt Damon) είναι ένας ...
...νεαρός ανερχόμενος βουλευτής που πάει για τη Γερουσία με μεγάλες πιθανότητες νίκης, μέχρι που μια φωτογραφία από το παρελθόν τον γκρεμίζει από τη κορυφή και τελικά χάνει τις εκλογές.
Κάνοντας πρόβα το λόγο του, γνωρίζει την Elise (Emily Blunt) στις τουαλέτες, μια μπαλαρίνα (θα δούμε πολλές από δω και πέρα) με χόμπι να πηγαίνει απρόσκλητη σε γάμους!
Τυχαία τη συναντά ξανά στο λεωφορείο και το αίσθημα γεννιέται.
Αλλά δεν ήταν προγραμματισμένο να τη συναντήσει ...για την ακρίβεια έπρεπε να καθυστερήσει στο δρόμο, να χάσει το λεωφορείο και να αργήσει να πάει στο γραφείο του.
Ένα κυνηγητό μετά (στο οποίο οι Ανθρωποι με τα καπέλα εμφανίζουν τη δυνατότητα να μπαίνουν σε μια πόρτα στο 1ο όροφο και να βγαίνουν από τη πόρτα του 5ου), ο David συμβουλεύεται να ξεχάσει ότι είδε.
Α, και να μην ξανασυναντήσει την Elise!
Αν τους αγνοήσει, θα αναγκαστούν να του κάνουν reset!
Πολύ αργότερα, μαθαίνουμε ότι με το να την ξεχάσει, θα κάνει καλό σε αυτήν, στη καριέρα του και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα (δε κάνω πλάκα), αλλά αυτός τους γράφει ...για μια κοπέλα που έχει δει συνολικά 9 λεπτά!
Μέχρι εδώ, άντε καλά.
Παίρνεις μέρος στο μυστήριο, η όλη ιδέα είναι mind-blowing και περιμένεις να καταλάβεις κι εσύ τι συμβαίνει, με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη.
Σύντομα όμως τα καλά τελειώνουν.
Το παρανοϊκό σύμπαν με τις πόρτες που προσπαθεί να κτίσει ο Molfi εξηγείται επιγραμματικά και χωρίς κανένα γιατί (…γιατί έτσι!), οι πράξεις του David αλλά και όσων τον βοηθούν δεν έχουν καμία λογική και γενικά, θα μπορούσα να γράψω μυθιστόρημα με τα κενά του σεναρίου ...και θα το έκανα αν πολλά από αυτά δεν ήταν spoilers.
Τόσο κακός είναι.
Όσο για το τέλος, είμαι σίγουρος ότι κάπως έτσι θα τελείωνε και το Inception ...αν το έγραφε ο Nicholas Sparks!
Μετά την ‘ζουν ανάμεσα μας’ τελική σκηνή, θα εγκαταλείψετε την αίθουσα ακούγοντας δεκάδες ερμηνείες καθώς ποτέ κανείς δεν εξηγεί ούτε τα βασικά.
Όλοι θα έχετε τη γνώμη σας για το ποιοι ήταν οι Καπελάδες ...και όλοι θα έχετε δίκιο.
Κρίμα γιατί το ζευγάρι Damon – Blunt θα μπορούσε να είναι το ζευγάρι της χρονιάς κινηματογραφικά αλλά ακόμη και η sex scene γίνεται επιγραμματικά.
Πέρα από το όμορφο παιχνίδι των ματιών στα μπες βγες με τις πόρτες (είναι ενδιαφέρον το να βρίσκεσαι σε δημόσιες τουαλέτες και ανοίγοντας μια πόρτα να βρίσκεσαι στο κέντρο του γηπέδου των Yankees) το The Adjustment Bureau είναι ένα υποτονικό φιλμ με ελάχιστη δράση, συμβατική σκηνοθεσία, με πολλές σεναριακές ανοησίες που κανείς δε μπαίνει στο κόπο καν να σου εξηγήσει και με ένα τέλος για κλάματα (...και όχι συγκίνησης).
Ταυτόχρονη πρεμιέρα σε Αμερική και Ελλάδα στις 3 Μαρτίου.
