Σε ένα υπέρ-κορεσμένο είδος ταινιών, αυτό της εκδίκησης, ο σκηνοθέτης Kim Jee-woon υπάρχει στο δικό του μοναδικό στυλιζαρισμένο κινηματογραφικό σύμπαν.
Δεν είναι ότι έφτιαξε μια από τις πιο βίαιες non-horror ταινίες που έχουν έρθει από τη Νότιο Κορέα, είναι ότι μου πρόσφερε μια από τις πιο έντονες εμπειρίες των τελευταίων χρόνων.
Στα 2 χρόνια και κάτι λειτουργίας του FilmBoy δεν έχω βάλει ποτέ 10αρι σε καμιά ταινία από τις εκατοντάδες που έχω δει και παρουσιάσει, εκτός από μια φορά ...κι έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε ...και ίσως ήμουν και λίγο υπερβολικός.
Μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους του I Saw The Devil του Kim Jee-woon (του επίσης καταπληκτικού The Good The Bad The Weird), προσπάθησα να το ψειρίσω και να βρω κάποια μικρή λεπτομέρεια για να πιαστώ και να αποφύγω το μέγιστο rating, που για μένα σημαίνει αριστουργηματική ταινία εφάμιλλη των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών (όχι απαραίτητα η καλύτερη αλλά εύκολα συγκρίσιμη).
Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να βρω ένα ψεγάδι στην νέα κορεάτικη απίστευτη ταινία και στη συνέχεια θα προσπαθήσω να το εξηγήσω κομμάτι κομμάτι.
Στο I Saw The Devil (που άνοιξε στην Αμερική στις 4 Μαρτίου) πρωταγωνιστεί ο χαρισματικός Lee Byung-hun (The Good The Bad The Weird και G.I. Joe: The Rise of Cobra) ως ένας νεαρός αστυνομικός που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη τραγική απώλεια της αρραβωνιαστικιάς του που δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο από έναν σαδιστή τρελό (Choi Min-sik του αξέχαστου Oldboy).
Προσέξτε, είπα να εκδικηθεί, όχι να τον πιάσει!
Όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί θα μου πείτε και ίσως έχετε δίκιο, αλλά δεν μπορώ να πω πολλά για το στόρι για να μην σας καταστρέψω την εμπειρία (spoiler).
Θα σας πω μόνο ότι ο σκηνοθέτης Kim Jee-woon φέρνει την εκδίκηση σε άλλο επίπεδο – και όχι μονομερώς – καθώς οι δυο χαρακτήρες (καλός-κακός) έχουν ισότιμες ικανότητες και ευφυΐα και στο τέλος κανείς δεν έχει το πλεονέκτημα.
Μιλώντας για το τέλος, μου θύμισε το εκπληκτικό φινάλε του Seven, εποχή που τα φινάλε των ταινιών μπορούσαν ακόμα να σε καταπλήξουν και να σε αφήσουν στην άκρη της καρέκλας σου μαρμαρωμένο!
Αφού ξεκινήσαμε με το σενάριο, να πω ότι πέρα από το απίστευτο φινάλε η ταινία δεν έχει πουθενά ούτε λεπτό που να μπορέσεις να αφήσεις τα μάτια σου για να ανάψεις ένα τσιγάρο που λέει ο λόγος.
Η κινηματογράφηση είναι υπέροχη αλλά προσωπικά αυτό το έχω συνηθίσει από τον κορεατικό κινηματογράφο (βλ. Thirst, The Chaser, Mother).
Ακόμα κι από τον ίδιο τον Kim Jee-woon το έχω ξαναδεί στο γουέστερν The Good The Bad The Weird αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει κάθε φορά και περισσότερο.
Απίστευτες γωνίες, εξαίσια φωτογραφία, αριστοτεχνική μίξη συγκίνησης και φρίκης, το I Saw The Devil απέχει έτη φωτός από οτιδήποτε έχετε δει σκηνοθετικά μέχρι τώρα.
Όσο για τις βίαιες σκηνές, θα διαφωνήσω με πολλούς που βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν το φιλμ ενοχλητικό ως προς τη βαρβαρότητα.
Για να καταλάβετε, πιο πολλές γκριμάτσες θα κάνετε βλέποντας τον αστυνομικό να τιμωρεί παρά τον χασάπη serial killer να κάνει κομματάκια τα θύματα του.
Όσο άσχημο κι αν ακούγεται, θα είναι δύσκολο να κοιτάξετε αλλού!
Σημειώστε ότι υπάρχουν συγκλονιστικές σκηνές που υπογράφουν το φιλμ και θα σας μείνουν για πολύ καιρό στο μυαλό, όπως για παράδειγμα στη μέση του δρόμου με τον κακό να ‘προσπαθεί’ να παραδοθεί όπως ο Kevin Spacey στο Seven!
Οι ερμηνείες είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του φιλμ και δεν είναι τυχαίο ότι ο Lee Byung-hun και ο Choi Min-sik είναι δυο από τους μεγαλύτερους σταρ στο Ασιατικό σινεμά.
Ο πρώτος ως ο αρραβωνιαστικός που πενθεί θα σας κάνει να δακρύσετε στο πρώτο τέταρτο της ταινίας και να συγκλονιστείτε στα τελευταία δευτερόλεπτα της, αλλά και σε όλη τη διάρκεια του φιλμ κάνει τον πόνο και την οργή του ορατά με τόσο λεπτό και εκρηκτικό τρόπο.
Δυστυχώς ίσως τον γνωρίζετε από το ρολάκι του ως Snake Eyes στο G.I.Joe αλλά οι καλύτεροι του ρόλοι είναι στις δυο τελευταίες συνεργασίες του με τον Kim.
Είμαι σίγουρος ότι είδα τον Διάβολο στα μάτια του!
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το I Saw The Devil θα ενθουσιάσει ακόμα κι αυτούς που δεν είναι μυημένοι στο Ασιατικό σινεμά και θέτει ένα νέο standard στις ιστορίες εκδίκησης.
Την επιστροφή στις μέρες που τα θρίλερ είχαν σενάριο, σπουδαίους χαρακτήρες και ατμόσφαιρα και δεν αναλώνονταν σε απλοϊκά ‘μπού!’ και εύκολες αποκαλύψεις της τελευταίας στιγμής.
Αν και μπορεί να ακούγεται σαν μια απλή ιστορία που νομίζεις ότι ξέρεις τι θα δεις, σας υπόσχομαι ότι είναι πολύ πιο συναρπαστική και περίπλοκη από οτιδήποτε έχετε δει εδώ και πολύ καιρό.
Το I Saw The Devil είναι ένα σκοτεινό και θλιβερό αριστούργημα, μια αδυσώπητη ιστορία ηθικής που πάει στραβά, ένα μελλοντικό classic.
