Φοβάστε το σκοτάδι;
Φυσικά, ποιος αρνείται τον αρχαιότερο φόβο του ανθρώπου από τη γέννηση του κιόλας.
Υπάρχει περίπτωση να φοβηθείς έστω και λίγο (στοιχειωδώς το κύριο μέλημα κάθε ταινίας τρόμου) βλέποντας το Vanishing On 7th Street;
Καμία.
Ένα άνευρο, άοσμο, χωρίς ρυθμό και εν τέλει ανούσιο φιλμ που δεν εξελίσσεται καθόλου μετά τα πρώτα 30 λεπτά και που μοιάζει σαν ένα μετριότατο επεισόδιο του The Twilight Zone.
Ευτυχώς, πέρασε αθόρυβα και γρήγορα από τις αίθουσες της Αμερικής (στις 18 Φεβρουαρίου) και λογικά ο σκηνοθέτης του The Machinist, Brad Anderson θα συνεχίσει την επανασύνδεση με τον Christian Bale στο καθυστερημένο νέο φιλμ του, Concrete Island, αφήνοντας κατά μέρους τέτοιες μετριότητες.
Το Vanishing On 7th Street έχει τη πολυτέλεια ...
...να ξεκινήσει από τη μέση, εννοώντας ότι το στόρι του το ξέρουν όλοι όσοι είδαν έστω και ένα trailer.
Αυτό γενικά είναι καλό γιατί μπορείς να κόψεις τα περιττά πρώτα λεπτά όπου θα εξηγούσες το σκηνικό κι έχεις περισσότερο χρόνο να εξελίξεις τη ταινία ...αν όμως η ταινία δεν εξελίσσεται καθόλου, έχεις περισσότερο χρόνο βαρεμάρας.
Όλα ξεκινάνε με ένα blackout και ο κόσμος εξαφανίζεται (εξαϋλώνεται για την ακρίβεια) αφήνοντας μόνο ρούχα, παπούτσια και αυτοκίνητα στους έρημους δρόμους, σε ένα σκηνικό Αποκάλυψης.
Οι ελάχιστοι επιζώντες (φυσικά και υπάρχουν επιζώντες - τι ερώτηση - αλλιώς δε θα είχαμε ταινία αλλά ντοκιμαντέρ) μαζεύονται σε ένα φωταγωγημένο bar με γεννήτρια (τα ‘πλάσματα’ δεν είναι άλλα από σκιές και όπως όλοι ξέρουμε, αν τα φωτίσεις φεύγουν) στο οποίο ένας πιτσιρικάς (Jacob Latimore) περιμένει τη μητέρα του να γυρίσει.
Οι άλλοι επιζώντες που θα βρουν καταφύγιο εκεί είναι ο Luke (Hayden Christensen από το Takers), ένας νεαρός ρεπόρτερ-σταρ, η Rosemary (Thandie Newton από το 2012), μια φυσιοθεραπεύτρια που ψάχνει το μωρό της και τέλος, ο Paul (John Leguizamo που τελευταία τον είδαμε στο The Ministers), ένας υπάλληλος σε multiplex σινεμά που έρχεται αιμόφυρτος και αναλύει τις ιστορίες συνομωσίας του.
Οι κακοί εδώ είναι το σκοτάδι και μόνο αυτό, και αυτό είναι που κάνει τη ταινία αργοκίνητη και βαρετή.
Δεκάδες όμοια πλάνα με τις σκιές να πλησιάζουν και τη τελευταία στιγμή να πέφτει το φως και να εξαφανίζονται, που από ένα σημείο και μετά γίνονται ανυπόφορες.
Ένταση, ρυθμός, τρόμος είναι πράγματα που δεν θα δείτε στο Vanishing On 7th Street, αντίθετα θα εκτιμήσετε το φως της ημέρας και πιθανότατα, τη στιγμή που θα φτάσουν οι τίτλοι τέλους.
Ακόμα και αυτή τη μεταφορά, το ‘τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης’ δηλαδή, δεν το συνάντησα πουθενά ούτε το κατάλαβα ποτέ.
Από ερμηνείες, δυστυχώς δεν με ενόχλησε καμία ιδιαίτερα ...και λέω δυστυχώς γιατί ήθελα να τα ρίξω και πάλι στον Hayden.
Υπόσχομαι την επόμενη φορά.
