Ο πραγματικός κόσμος έχει πολλά να μάθει από τον κόσμο των σκιών, και δε μιλάω φυσικά για το Θέατρο Σκιών, αν και έτσι αρχίζει το φιλμ.
Μόνο Σκιές λέγεται το μικρού μήκους φιλμ του Max Valverde-Soto από τη Κόστα Ρίκα και κατάφερε να κερδίσει τη συμπάθεια μου, χωρίς να το περιμένω.
Μια ευαίσθητη και όμορφη ιστορία ενός δειλού, άβγαλτου και απομονωμένου καλλιτέχνη παιδικού θεάτρου σκιών (Fabian Sales), που ο μοναδικός φίλος του είναι ένα κουνέλι που τον περιμένει στο σπίτι ...όταν ανάβει το φως.
Ναι, το κουνέλι είναι η σκιά που κάνει ο ίδιος στο τοίχο αλλά ομολογώ, είναι καλή παρέα.
Στις τελευταίες παραστάσεις του, μια γυναίκα (Alejandra Portillo) που ...
...φανερά ενδιαφέρεται για κείνον, τον πλησιάζει και με πρόσχημα το πάρτι του παιδιού της, τον φλερτάρει όσο της επιτρέπει η αξιοπρέπεια της.
Εκείνος όμως, πάντα δειλός, δεν κάνει τίποτα και αφήνει για πολλοστή φορά την ευκαιρία να πάει χαμένη, ακούγοντας τα από το κουνέλι.
Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν αυτά, οι σκιές τους έχουν άλλη γνώμη για την εξέλιξη της ιστορίας και ειδικά η σκιά του ήρωα, γίνεται επιθετική όταν βλέπει ότι ο κύριος της είναι εντελώς μπούφος.
Μια προσπάθεια για να γίνει θρίλερ προς το τέλος της ταινίας αλλά γενικά είναι μια πολύ αισθαντική ιστορία που μόνο συμπάθεια προκαλεί.
Καθόλου άσχημο.
1.jpg)
