Η Afterdark μας μπέρδεψε λίγο φέτος, αλλάζοντας καταρχάς όνομα στο Afterdark Horrorfest – το οποίο ενδιέφερε το FilmBoy τα τελευταία χρόνια – σε Afterdark Originals, σηματοδοτώντας και τη συμμετοχή της εταιρείας στη παραγωγή των 8 φιλμ και όχι απλά την επιλογή όπως γινόταν ως τώρα.
Το μεγάλο μπέρδεμα έγινε με τη διανομή των ταινιών, όπου οι 7 προβλήθηκαν το Γενάρη (παραδοσιακά η ημερομηνία που έβγαιναν οι ταινίες της) ενώ το 8ο (Re-Kill) και φημολογούμενα το καλύτερο, θα βγει μέσα στη χρονιά στους κινηματογράφους ξεχωριστά από τα άλλα.
Ξεκινώντας τα review των ταινιών, οι προσδοκίες ήταν λίγο μεγαλύτερες για το λόγο ότι η παραγωγή ανήκει πλέον στην After Dark, κάτι που διακρίνεται κάπως στο Husk.
Όχι ότι ήταν καλό, αλλά τουλάχιστον ήταν αρκετά καλοφτιαγμένο, καθόλου τσαπατσούλικο και ...
...προσπάθησε να έχει ένα σενάριο που να στέκει.
Το Husk του Brett Simmons (σενάριο και σκηνοθεσία) βασίζεται σε ένα short του ίδιου και ξεκινάει με τον κλασικό τρόπο που ξεκινάνε δεκάδες horror τα τελευταία χρόνια.
5 Φίλοι ταξιδεύουν οδικώς για να περάσουν ένα διήμερο διακοπών, όταν το αυτοκίνητο τους συγκρούεται με ένα κοπάδι ...κοράκια!
Δυο από τους τέσσερις, o Brian (Wes Cratham) και ο Scott (Devon Graye) αποφασίζουν να ζητήσουν βοήθεια σε ένα απόμακρο και creepy σπίτι που έχουν εντοπίσει μέσα στα χωράφια, αφήνοντας πίσω τον Chris (CJ Thomason) και τη Natalie (Tammin Sursok), αλλά σύντομα κι αυτοί θα τους ακολουθήσουν.
Κάτι κακό υπάρχει στα χωράφια όμως και οι φίλοι μειώνονται γρήγορα σε 3.
Το Husk είναι μια δυνατή προσπάθεια αν σκεφτείς την έλλειψη πόρων που διέθετε ο Brett Simmons.
Το στήσιμο της ιστορίας γίνεται πολύ γρήγορα, η δράση είναι επίσης γρήγορη με την έννοια ότι δεν υπάρχουν μεγάλα διαστήματα χωρίς να συμβαίνει κάτι και υπάρχει και ένα ενδιαφέρον μεταφυσικό backstory για να παράσχει τις απαραίτητες εξηγήσεις.
Θα μου πείτε, μιλάμε για μια ταινία με σκιάχτρα-δολοφόνους οπότε ειλικρινά δε ξέρω τι θα μπορούσε να θεωρηθεί πειστική εξήγηση.
Παρόλα αυτά, ο Simmons δεν αφήνει το στόρι στη διακριτική ευχέρεια να σκεφτούμε ό,τι θέλουμε καθώς προσπαθεί να εξηγήσει τα γιατί και τα πως αρκετά πειστικά ...επαναλαμβάνω, όσο πειστικά μπορεί για σκιάχτρα-δολοφόνους.
Αρχικά, η πρωταγωνίστρια.
Η μοναδική γυναίκα στη ταινία, η τηλεοπτική Tammin Sursok πεθαίνει (ή χάνεται) στα πρώτα 20 λεπτά, κάτι σπάνιο γιατί συνήθως σε τέτοια horror οι γυναίκες επιβιώνουν στο τέλος, άσε που horror χωρίς κορίτσια είναι φαγητό ανάλατο.
Αλλά και στα αγόρια, δεν υπάρχει ο τυπικός ήρωας και τον ρόλο αυτόν παίζει ο nerd της παρέας ο οποίος βλέπει κάποια οράματα που εξηγούν το backstory.
Εκεί που χάνει πολύ όμως το Husk είναι στην ενταση της δράσης και σε αυτό ίσως δε φταίει ο σκηνοθέτης.
Πόσα παραπάνω θα μπορούσε να κάνει κάποιος σε ένα σπίτι περικυκλωμένο από χωράφια με καλαμπόκια στα οποία παραφυλάνε δαιμονικά σκιάχτρα, που όμως δε μπορούν να σε πλησιάσουν όσο βρίσκεσαι στο σπίτι και γύρω από αυτό.
Ναι, από κάποια στιγμή κι έπειτα, παρακαλάς να κάνουν ντου στο σπίτι μπας και δούμε κάτι φοβερό.
Συμπερασματικά, το Husk είναι αρκετά πειστικό τεχνικά, αλλά του λείπουν βασικά συστατικά για να θεωρηθεί καλό horror movie:
Καλύτεροι χαρακτήρες, εναλλακτικές κινήσεις των κακών (σκιάχτρων), πιο έντονη δράση.
Αν δεν έβλεπα μαζί και το επόμενο Afterdark Original, θα έλεγα ότι είναι μια ελπιδοφόρα αρχή.
Αλλά το είδα...
1.jpg)
