Είναι φυσικό να υπάρχει μια σύγχυση σε πολλούς από εσάς σε τέτοια ζητήματα.
‘Γιατί μια ταινία δεν προβάλλεται σε πολλές αίθουσες, αφού είναι καλή;’
Πριν καιρό είχα γράψει ένα άρθρο για το που πάνε τα χρήματα ενός εισιτηρίου και το πώς μοιράζονται στις εταιρείες, τις αίθουσες και τους δημιουργούς.
Με αφορμή κάποια σχόλια δικά σας και όπως υποσχέθηκα να κάνω, σήμερα θα μιλήσουμε για το πολύπλοκο κομμάτι της διανομής μιας ταινίας – ουσιαστικά για όλα τα βήματα της από το σημείο που ολοκληρώνεται μέχρι τα τελευταία στάδια της προβολής της στην τηλεόραση.
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Οι κινηματογραφιστές λένε ότι το να φτιάξεις μια ταινία είναι πιο εύκολο από το να της βρεις διανομή.
Λογω του μεγάλου κόστους και ρίσκου, μια εταιρεία πρέπει να νοιώθει σίγουρη ότι θα βγάλει κέρδος από την επένδυση της – και η αλήθεια είναι ότι σπανίως δεν το καταφέρνει (και μιλάω για το Hollywood).
Οι ανεξάρτητες ταινίες που συνήθως δεν έχουν τίποτα από τα δυο, χρησιμοποιούν τα φεστιβάλ για να τραβήξουν τα βλέμματα των εταιρειών διανομής.
Και πάμε στο ψητό.
Όταν ένας διανομέας ενδιαφέρεται για μια ταινία, πρέπει να αποφασίσει ποια από τις δυο συμφωνίες τον συμφέρει:
Leasing ή Συμμετοχή στα κέρδη.
Στο οικονομικό μοντέλο του leasing, η εταιρεία διανομής πληρώνει ένα στάνταρ ποσό για τα δικαιώματα της ταινίας και ουσιαστικά την αγοράζει εξ ολοκλήρου.
Στη συμμετοχή κερδών από την άλλη, ο διανομέας παίρνει ένα ποσοστό από τα κέρδη της ταινίας που κυμαίνεται από 10 μέχρι 50%.
Το ποιο είναι το καλύτερο deal εξαρτάται από το πώς θα πάει η ταινία στο box office και στόχος των εταιρειών είναι να προβλέπουν ποια συμφωνία θα τους φέρει περισσότερα χρήματα για κάθε ταινία.
Το καλό σε αυτό είναι προφανές ...δε χρειάζεται να αγοράσει το φιλμ και να μοιραστεί τα κέρδη με κανέναν, αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο πρόβλημα.
Σε περίπτωση μιας ακριβής παραγωγής που δεν πάει καλά, δεν έχει κάποιον για να μοιραστεί τη χασούρα γι’αυτό και συνήθως τα studio βρίσκουν συνεργάτες σε υψηλού κόστους project (για παράδειγμα το Star Wars: Episode One που ήταν εξ ολοκλήρου παραγωγής Lucasfilm αλλά διανεμήθηκε από τη Fox).
Σημαντικό όμως είναι και το ποιά δικαιώματα αποκτά η εταιρεία διανομής σε μια ταινία, που μπορεί να αφορούν την εκμετάλλευση από τα DVD, το Video On Demand, την cable και την τηλεόραση, καθώς και από κάποιο soundtrack CD, posters, παιχνίδια (βλ. Toy Story και Cars), διαφημιστικά κλπ.
Όταν η εταιρεία διανομής αποκτά τα δικαιώματα μιας ταινίας, αποφασίζει σε πόσες αίθουσες θα το προβάλει.
Η εταιρεία έχει πολλούς παράγοντες να λάβει υπόψη της, όπως το αν είναι μεγάλου studio ταινία, αν έχει ονόματα, σε τι κοινό απευθύνεται και πόσο μεγάλο είναι αυτό, αν έχει αποκτήσει καλό buzz (είτε από κριτικές είτε από διαφημιστικά trailer), την εποχή που θα τη βγάλει (φαντάζεστε Χριστουγεννιάτικη ταινία τις απόκριες;), πόσο καιρό θα αντέξει στις αίθουσες και πολλούς άλλους.
Κάθε κόπια που θα βγάλει ο διανομέας και θα τη στείλει στην αίθουσα στοιχίζει $1.500 με $2.000.
Όταν βλέπετε λοιπόν μια ταινία ευρείας διανομής να ανοίγει σε 3.000 αίθουσες, να σκέφτεστε ότι στοίχισαν $6 εκατομμύρια μόνο οι κόπιες.
Γι’αυτό και πρέπει να είναι προσεκτική για κάθε μια κόπια, γι’αυτό και βλέπουμε μια καλή ταινία να ανοίγει σε λίγες αίθουσες ή ακόμα και σε 1, τουλάχιστον στην αρχή της και αναλόγως τα εισιτήρια που θα κάνει να συνεχίζει σε περισσότερες.
Έτσι, συνήθως οι ανεξάρτητες ταινίες ξεκινάνε με ελάχιστες αίθουσες την 1η εβδομάδα τους και στις επόμενες βγαίνουν σε περισσότερες, ανάλογα με την επιτυχία.
Πχ, το αντίθετο έγινε στο πρόσφατο The Last Godfather που ξεκίνησε σε 58 (άδειες) αίθουσες και κατέληξε σε 1.
Για το πώς μοιράζεται τα κέρδη η εταιρεία διανομής με τους αιθουσάρχες το είχαμε αναλύσει σε παλαιότερο ποστ (βλ. εδώ).
Ελπίζω τα παραπάνω να βοήθησαν.
