Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση αυτών που φιλοδοξούν σήμερα να κάνουν μια καλή ταινία με στοιχειωμένα σπίτια.
Αυτό που κάποτε ήταν πολύ εύκολο στην εποχή του House on Haunted Hill (μιλώ φυσικά για το original του 1959), έγινε λίγο πιο δύσκολο όταν έφτασαν τα Poltergeist και The Amityville Horror – και σήμερα φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο με τις εξαιρέσεις του Grudge και του Paranormal Activity.
Άλλη μια εξαίρεση μοιάζει να είναι το Insidious των James Wan (σκηνοθεσία) και Leigh Whannell (σενάριο), των δημιουργών του υπερεπιτυχημένου Saw.
Είναι η πρώτη τους προσπάθεια στον γνήσιο τρόμο – ούτε αίμα, ούτε άντερα, ούτε θανάσιμες παγίδες, παρά ένα ...φοβιστικό παλιό σπίτι, πράγματα που πετάγονται από τα σκοτάδια και πολλοί θεατές τρομαγμένοι στις αίθουσες.
‘Η πιο τρομακτική ταινία εδώ και χρόνια’, ‘...το δυνατότερο horror φέτος’ και ‘Τρέξτε horror φανς, γιατί δεν έχετε ξαναδεί τόσο καλή ταινία εδώ και πάρα πολύ καιρό’ είναι κάποια από τα επιφωνήματα ...
...που γράφονται στις πολύ καλές κριτικές του Insidious συνολικά.
Η τρομακτική ιστορία ξεκινάει συστήνοντας μας μια συμπαθέστατη οικογένεια - τον Josh (Patrick Wilson, πρόσφατα στο Morning Glory), τη Renee (Rose Byrne, η οποία έχει μια έφεση στα horror με τελευταίο το 28 Weeks Later) και τα 3 αξιολάτρευτα παιδιά τους – που μετακομίζει σε ένα Βικτοριανό σπίτι.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ένα πρωινό, ο μικρότερος από τους γιους τους, ο Dalton (Ty Simpkins) ‘αρνείται’ να ξυπνήσει.
Δεν είναι ακριβώς σε κώμα, αλλά οι γιατροί δεν μπορούν να τον ξυπνήσουν!
Μήνες αργότερα και ο μικρός είναι πλέον στο σπίτι (και συνεχίζει να κοιμάται) όταν οι αρχίζουν οι ανατριχιαστικοί θόρυβοι, οι δαχτυλιές στο διάδρομο και πολλά άλλα μεταφυσικά.
Η μαγκιά του Insidious λέγεται ότι είναι η επιτυχημένη μίξη παλαιών κλασικών ιδεών τρόμου με κάποιες σχετικά νέες, πολύπλοκες και άλλες απλούστατες (μπού!) αλλά και τα 80’s style εφέ.
Εδώ επιτρέψτε μου να σταθώ λίγο.
Μου αρέσει το αίμα και το gore όπως σε όλους τους οπαδούς ταινιών τρόμου, αλλά ψιλοκουράστηκα με αυτό που λένε ‘torture porn’ (και που η ειρωνεία είναι ότι ξεκίνησε με το Saw του James Wan).
Ελπίζω το Insidious να πείσει τους νεαρούς φαν ότι μια αληθινή ταινία τρόμου δε χρειάζεται να είναι βίαιη και σκληρή και ότι, κάποιες φορές τρομάζεις περισσότερο από τις σκιές στο σπίτι σου παρά σε ένα φανταστικό υπόγειο βασανιστηρίων.
Το Insidious έκανε πρεμιέρα στην Αμερική την 1η του Απρίλη ενώ στην Ελλάδα θα το δούμε στις 12 Μαΐου.
Αυτό που κάποτε ήταν πολύ εύκολο στην εποχή του House on Haunted Hill (μιλώ φυσικά για το original του 1959), έγινε λίγο πιο δύσκολο όταν έφτασαν τα Poltergeist και The Amityville Horror – και σήμερα φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο με τις εξαιρέσεις του Grudge και του Paranormal Activity.
Άλλη μια εξαίρεση μοιάζει να είναι το Insidious των James Wan (σκηνοθεσία) και Leigh Whannell (σενάριο), των δημιουργών του υπερεπιτυχημένου Saw.
Είναι η πρώτη τους προσπάθεια στον γνήσιο τρόμο – ούτε αίμα, ούτε άντερα, ούτε θανάσιμες παγίδες, παρά ένα ...φοβιστικό παλιό σπίτι, πράγματα που πετάγονται από τα σκοτάδια και πολλοί θεατές τρομαγμένοι στις αίθουσες.
‘Η πιο τρομακτική ταινία εδώ και χρόνια’, ‘...το δυνατότερο horror φέτος’ και ‘Τρέξτε horror φανς, γιατί δεν έχετε ξαναδεί τόσο καλή ταινία εδώ και πάρα πολύ καιρό’ είναι κάποια από τα επιφωνήματα ...
...που γράφονται στις πολύ καλές κριτικές του Insidious συνολικά.
Η τρομακτική ιστορία ξεκινάει συστήνοντας μας μια συμπαθέστατη οικογένεια - τον Josh (Patrick Wilson, πρόσφατα στο Morning Glory), τη Renee (Rose Byrne, η οποία έχει μια έφεση στα horror με τελευταίο το 28 Weeks Later) και τα 3 αξιολάτρευτα παιδιά τους – που μετακομίζει σε ένα Βικτοριανό σπίτι.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ένα πρωινό, ο μικρότερος από τους γιους τους, ο Dalton (Ty Simpkins) ‘αρνείται’ να ξυπνήσει.
Δεν είναι ακριβώς σε κώμα, αλλά οι γιατροί δεν μπορούν να τον ξυπνήσουν!
Μήνες αργότερα και ο μικρός είναι πλέον στο σπίτι (και συνεχίζει να κοιμάται) όταν οι αρχίζουν οι ανατριχιαστικοί θόρυβοι, οι δαχτυλιές στο διάδρομο και πολλά άλλα μεταφυσικά.
Η μαγκιά του Insidious λέγεται ότι είναι η επιτυχημένη μίξη παλαιών κλασικών ιδεών τρόμου με κάποιες σχετικά νέες, πολύπλοκες και άλλες απλούστατες (μπού!) αλλά και τα 80’s style εφέ.
Εδώ επιτρέψτε μου να σταθώ λίγο.
Μου αρέσει το αίμα και το gore όπως σε όλους τους οπαδούς ταινιών τρόμου, αλλά ψιλοκουράστηκα με αυτό που λένε ‘torture porn’ (και που η ειρωνεία είναι ότι ξεκίνησε με το Saw του James Wan).
Ελπίζω το Insidious να πείσει τους νεαρούς φαν ότι μια αληθινή ταινία τρόμου δε χρειάζεται να είναι βίαιη και σκληρή και ότι, κάποιες φορές τρομάζεις περισσότερο από τις σκιές στο σπίτι σου παρά σε ένα φανταστικό υπόγειο βασανιστηρίων.
Το Insidious έκανε πρεμιέρα στην Αμερική την 1η του Απρίλη ενώ στην Ελλάδα θα το δούμε στις 12 Μαΐου.