Μια γλυκιά ιστορία πατέρα/γιου, με δυο πολύ καλές ερμηνείες και ένα soundtrack γεμάτο από αγαπημένους ήχους των 60’s;
Εγώ ψήθηκα αμέσως.
Η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Jim Kohlberg είναι ένα indie, αλλά υποθέτω ότι είχε αρκετά χρήματα στη διάθεση του, αφού μπόρεσε και απέκτησε δικαιώματα για τις μουσικές των The Beatles, The Rolling Stones, Bob Dylan και The Grateful Dead (όλες αυθεντικές εκτελέσεις!).
Ο Henry (J.K. Simmons, τελευταία στο Crazy on the Outside αλλά έχει ταυτιστεί με τη σειρά The Closer) είναι ένας μεσήλικας μηχανικός κοντά στη συνταξιοδότηση που ζει μια ήσυχη ζωή με την αγαπημένη του και ασθενή σύζυγο του (Cara Seymour).
Από το πουθενά, στη ζωή τους εμφανίζεται ο χρόνια αποξενωμένος γιος τους...
...Gabriel (Lou Taylor Pucci του Carriers και πρόσφατα στο Brotherhood) ο οποίος ανακάλυψε ότι πάσχει από καλοήθη όγκο στον εγκέφαλο που κατάστρεψε μέρος της διανοητικής του ικανότητας.
Ανίκανος να σχηματίσει νέες μνήμες και να επικοινωνήσει σωστά, η ζωή του Gabriel φαίνεται να έχει τελειώσει μέχρι που ανακαλύπτουν ότι η έντονη αγάπη του για τη μουσική του ξεσηκώνει κάποιες μνήμες και τον κάνει κάπως ...επικοινωνίσημο.
Εικάζοντας ότι ο Gabriel έχει ιδιαίτερη αγάπη στη μουσική των 60’s, ο πατέρας του θα πρέπει να γίνει εμπειρογνώμονας σε αυτό το είδος της μουσικής για να δημιουργήσει ξανά ένα δεσμό με το γιο του.
Καλή, περισσότερο για τις φοβερές ερμηνείες των J.K. Simmons και Lou Taylor Pucci και για την πρωτότυπη ιστορία, όχι σπουδαία όμως λόγω του σκηνοθέτη Jim Kohlberg του οποίου αυτή είναι η 1η του ταινία και μάλλον φαίνεται.
Ίσως με έναν πιο έμπειρο άνθρωπο πίσω από τις κάμερες να βλέπαμε ένα θαυμάσιο δραματικό φιλμ.
Παρόλα αυτά, οι περισσότερες δημοσιευμένες κριτικές είναι καλές.
Και σε συνδυασμό με το εκλεπτυσμένο soundtrack (η ταινία έχει πολλά κομμάτια και συζητήσεις γύρω από τη μουσική της εποχής), το The Music Never Stopped είναι μια καλή πρόταση για να βρέξετε τα μάτια σας.
Προβλήθηκε στην Αμερική στις 18 Μαρτίου σε λίγες αίθουσες
