Γράφει η Αμαλία Μουστάκη.
Μια teenager εκδοχή της νύφης στο Kill Bill;
Ή μήπως η Leeloo από το Fifth Element;
Τίποτα από τα δύο και κυρίως τίποτα από όσα έχουμε δει μέχρι τώρα.
Παρόλο που γυναικείες παρουσίες “έχουν εισβάλει” τα τελευταία χρόνια στις ταινίες δράσης, διεκδικώντας ένα μεγάλο μερίδιο του κινηματογραφικού είδους, η νεαρή Saoirse Ronan (The Lovely Bones) πλάθει την πιο πρωτότυπη “δολοφόνο” που έχουμε δει ...αέρινη, εύθραυστη, απόκοσμη και την ίδια στιγμή ανελέητη, απόλυτα ακριβής στις κινήσεις της, εκπαιδευμένη να σκοτώνει χωρίς δισταγμό.
Απογειώνει την ταινία και αποτελεί φυσικά ...
...τέλεια επιλογή για τον σκηνοθέτη Joe Wright (Atonement, Pride and Prejudice, The Soloist) - αν και οι φήμες λένε ότι η Ronan ήταν αυτή που διάλεξε τον Wright αφού στην καρέκλα του σκηνοθέτη επρόκειτο αρχικά να καθίσει ο Danny Boyle και στη συνέχεια ο Alfonso Cuaron.
Aν όμως, όπως υπονοήθηκε η νεαρή πρωταγωνίστρια είναι το μεγάλο ατού της ταινίας, το σενάριο που υπογράφουν ο Seth Lockhead και ο David Farr παρόλο που έχει ως αφετηρία μια πολύ ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη ιδέα, σε μια δεύτερη ανάγνωση αφήνει πολλά κενά.
Η όλη ιστορία ξεκινά με μια καταπληκτική εικόνα μέσα στο χιόνι.
Η Hanna, της οποίας το όνομα μαθαίνουμε στη συνέχεια, έχει μόλις πυροβολήσει ένα ελάφι χωρίς όμως να το έχει πετύχει στην καρδιά.
Είναι μια ακόμα άσκηση στα πλαίσια της αυστηρής, σπαρτιατικής εκπαίδευσης που λαμβάνει από τον πατέρα της (Eric Bana) με τον οποίο ζουν απομονωμένοι κάπου στο ...πουθενά.
Έχει ανατραφεί σαν μια πολεμική μηχανή που ξέρει μόνο να σκοτώνει αλλά και να προστατεύεται ..
Να προστατεύεται από την απειλή που σταδιακά μαθαίνουμε πως ακούει στο όνομα Μαρίσα (μια στυλιζαρισμένη Cate Blanchett), δηλαδή μια ψυχρή πράκτορα της CIA που κάποτε δούλευε με τον πατέρα της Hanna, αλλά η αποστολή τους απέτυχε.
Η μικρή κάποια στιγμή βγαίνει στον κόσμο - κυριολεκτικά και μεταφορικά - και κάπου εκεί αρχίζουν και τα σεναριακά προβλήματα καθώς προκύπτουν ένα σωρό ερωτηματικά σχετικά με τα κίνητρα των ηρώων και όλα αυτά που τους ωθούν σε ένα ανελέητο κυνήγι αλληλοεξόντωσης (η Hanna με τον πατέρα της από τη μία, η Marissa με την “ομάδα” της από την άλλη αν και κυρίως πρόκειται για one woman show).
Κάποιες απαντήσεις θα πάρουμε προς το τέλος της ταινίας, όταν όμως καμία από αυτές δε θα έχει σημασία γιατί θα έχουμε ήδη κατευχαριστηθεί κάθε ξεχωριστό λεπτό της.
Και το κάθε λεπτό σημαίνει μια σειρά από διαδοχικές σκηνές δράσης, χορογραφημένες και μονταρισμένες στην εντέλεια (στη δυναμική τους συμβάλλουν σημαντικά τα αιχμηρά beats και οι ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις σε ένα καταιγιστικό soundtrack των Chemical Brothers), οι οποίες διακόπτονται ευχάριστα για να παρακολουθήσουμε τα στάδια προσαρμογής της Hanna καθώς γνωρίζεται με τον πολιτισμό ...γιατί άλλο η εκπαίδευση και η θεωρία και άλλο η πραγματικότητα για ένα κορίτσι που θαμπώνεται ακόμα και από το πως αναβοσβήνει ο διακόπτης ρεύματος.
Και κάτι τελευταίο ...ήδη από την αρχική εμβληματική σκηνή είχα την αίσθηση ότι ο Wright θέλει να δώσει μια αίσθηση σκοτεινού παραμυθιού στην ταινία του ...οι αναφορές στα παραμύθια των αδελφών Γκριμ αργότερα ενίσχυσαν αυτή την εντύπωση μου.
Δεν παραξενεύτηκα λοιπόν καθόλου όταν το δελτίο τύπου της ταινίας αναφέρεται στην Blanchett σαν την κακιά μάγισσα που κυνηγάει τον Χανσελ και την Γκρέτελ ή όταν η Ronan δήλωσε σε συνέντευξη της πως προσέγγισε το ρόλο της σαν το κορίτσι στο παραμύθι που αντικρίζει για πρώτη φορά τον τρομακτικό αλλά και γοητευτικό ταυτόχρονα “έξω” κόσμο....
Το Hanna θα προβληθεί ταυτόχρονα σε Αμερική και Ελλάδα στις 7 Απριλίου.
