Είμαι από αυτούς που συμπαθούν τους Παλαιστίνιους χωρίς να έχω εντρυφήσει ιδιαίτερα στο ζήτημα, όπως και τους Κούρδους – πιο φανατικά προφανώς για ευνόητους λόγους.
Γι’αυτό και θα ήθελα πάρα πολύ να απολάμβανα τη ταινία του Julian Schnabel και να έγραφα ένα ‘θυμωμένο’ κείμενο για το Ισραήλ και τις πολιτικό-στρατιωτικές του επιλογές (ο λαός του Ισραήλ δε μου φταίει σε τίποτα, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο θέμα), εκθειάζοντας συγχρόνως το Miral.
Δυστυχώς όμως, το Miral δεν είναι μια καλή ταινία.
Είναι ένα καθαρά προπαγανδιστικό φιλμ, με πολύ εντονότερα τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ από αυτά της μυθοπλασίας, ένα φιλμ που ...
...θα λειτουργούσε καλύτερα ως μινι τηλεοπτική σειρά.
Το Miral λέει διάφορες ιστορίες γύρω από τα τελευταία 60 χρόνια της αμφιλεγόμενης διαμάχης, αρχίζοντας από την ίδρυση του Ισραήλ και τον Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο του 1948.
Στη συνέχεια θα δούμε την ιστορία της Hind (Hiam Abbass) και τις επιτυχημένες προσπάθειες της να δημιουργήσει ένα ορφανοτροφείο στην Ιερουσαλήμ – με τον Willem Dafoe και τη Vanessa Redgrave να κάνουν ένα πέρασμα.
Δυο δεκαετίες αργότερα βρισκόμαστε στις γυναικείες φυλακές για την ιστορία δυο κρατουμένων (Yasmine Al Massri και Ruba Blal) που έχουν ισχυρούς πολιτικούς δεσμούς μεταξύ τους.
Ως ανήσυχο πνεύμα που είναι, πολιτικοποιείται και κάνει σχέση με τον αρχηγό της 1ης Intifada και πεισματάρη ακτιβιστή (Omar Metwally).
Φαντάζομαι ότι ο σκηνοθέτης θα ξέρει ότι δεν μπορεί να αρέσει σε πολλούς η ταινία σου αν παρουσιάζεις φανατικά μόνο τη μια πλευρά, ειδικά όταν μιλάμε για Ισραήλ, Εβραίους και Hollywood.
Το θέμα είναι ότι δεν άρεσε ούτε σε αυτούς που είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να πιστέψουν, όπως εγώ.
Ο Schnabel παρασύρεται συχνά και παρουσιάζει ένα ντοκιμαντέρ με εικόνες από Ισραηλινούς να γκρεμίζουν σπίτια προσφύγων, να κυνηγούν και να βασανίζουν υπόπτους, να εκκενώνουν χωριά, να τρομοκρατούν παιδιά.
Κάπου κάπου υπάρχει και η ιστορία της ταινίας, αλλά μόνο αποσπασματικά – το αντίθετο θα ήταν το λογικό μια και το Miral δεν προωθήθηκε ως ντοκιμαντέρ αλλά ως μια δραματική περιπέτεια με το tagline: ‘Είναι αυτό το πρόσωπο ενός τρομοκράτη;’
Η πλάκα είναι ότι ναι, είναι!
Η μόνη τραγική φιγούρα στη ταινία είναι ο πατέρας της (Alexander Siddig), που βλέπει τη κόρη του να βυθίζεται στο μίσος – όχι αδικαιολόγητα βέβαια, αλλά δε παύει να μιλάμε για μια νεαρή κοπέλα με όνειρα για μια φυσιολογική ζωή.
Συμπερασματικά, το Miral δεν είναι αυτό που θα περιμέναμε.
Στείρο προπαγανδιστικό ημι-ντοκιμαντέρ με τον χαρακτήρα του τίτλου να εμφανίζεται 40 περίπου λεπτά μετά την έναρξη της, υπό-ιστορίες πιο πριν που ...δε σε καθηλώνουν κιόλας, και με ένα συμβιβαστικό φινάλε.
Προβλήθηκε στο φεστιβάλ της Βενετίας και του Τορόντο πέρυσι, σε λίγες αίθουσες της Αμερικής στις 25 Μαρτίου και η Odeon το έχει προγραμματίσει για την Ελλάδα στις 12 Μαΐου.
