Όταν ξεκινούσε το horror/comedy του Quentin Dupieux με τίτλο Rubber, περίμενα να δω ένα αλλόκοτο και περίεργο φιλμ - άλλωστε μιλάμε για μια ταινία με πρωταγωνιστή ένα ψυχωτικό και με δολοφονικά ένστικτα λάστιχο αυτοκινήτου!
Εντούτοις, όσο ασυνήθιστο και παράξενο κι αν το περιμένεις, τίποτα δε μπορεί να σε προετοιμάσει για την κινηματογραφική τρέλα που ξετυλίγεται μπροστά σου επί 82 λεπτά!
Και το εννοώ αγαπητοί φίλοι, το Rubber είναι ένα αλλόκοτο φιλμ, πραγματικά παράξενο και πολλοί σαν κι εμένα θα αναρωτηθούν για ποιο λόγο έγινε καν.
Δίνω ένα credit στον δημιουργό (σενάριο/σκηνοθεσία) Dupieux γιατί έχει το θάρρος να δηλώσει στους θεατές κατά την πρώτη σκηνή της ταινίας ότι ...
...δεν υπάρχει κανένας λόγος που έκανε τη ταινία.
Απλά την έκανε.
Εγώ θα το προχωρήσω ακόμα πιο πέρα και θα σας πω ότι δεν έχετε κανένα λόγο να τη δείτε.
Παραδέχομαι ότι υπάρχουν κάποια καλά στοιχεία, όπως οι αξιοπρεπείς ερμηνείες, τα έξυπνα τρικ/εφέ (ακόμα δεν κατάλαβα πως κυλάει τόση ώρα το ελαστικό σε μονοπλάνο – το σήκωμα είναι εμφανές) και η αίσθηση του χιούμορ που είναι διάχυτο σε ολόκληρη τη ταινία.
Το Γαλλικής παραγωγής αλλά αγγλόφωνο Rubber ξεκινά δείχνοντας καμιά 20ρια ανθρώπους κάθε ηλικίας να περιμένουν στην ερημιά.
Ένα αυτοκίνητο πλησιάζει διαλύοντας καρέκλες και ο οδηγός του βγαίνει για να τους εξηγήσει (με ηλίθια επιχειρήματα) ότι για πολλά πράγματα δεν υπάρχει εξήγηση, απλά συμβαίνουν.
Την ίδια στιγμή, ένας υποτακτικός μοιράζει στο κοινό ...κιάλια!
Οι θεατές αφήνονται μόνοι στην ερημιά ‘...για να παρακολουθούν από μακριά' το ελαστικό σαν ένα είδους preview, ένα preview όμως που θα κρατήσει μέρες στις οποίες οι θεατές αφήνονται χωρίς φαγητό και κοιμούνται στο χώμα.
Σας είπα, δεν υπάρχει νόημα.
Όμως, το κολπάκι με το live κοινό μέσα στη ταινία – που σχολιάζει τα της ταινίας που παρακολουθεί, επεμβαίνει στη πλοκή προτείνοντας στους πρωταγωνιστές νέες μεθόδους για να πιάσουν το ελαστικό – μόνο κακό της κάνει αφού σε αποπροσανατολίζει τελείως και κάποιες φορές χαλάει και την ατμόσφαιρα.
Καταλαβαίνω ότι χρειαζόταν ένα άλλο στόρι στο background για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, αλλά αποτυγχάνει πλήρως και σε ξενερώνει συχνά.
Ούτε πολύ άγριο είναι, για να σε κρατάει σε κάποια ένταση.
Αντίθετα, είναι απελπιστικά αργό σε μερικά σημεία και είμαι σίγουρος ότι μπορείς να κάνεις ένα short 20 λεπτών χρησιμοποιώντας όλες (!) τις σκηνές του, αρκεί να μην δείχνεις τις βόλτες του ελαστικού επί 5 λεπτά.
Παίζουν ο Stephen Spinella στο ρόλο του αρχιμπάτσου, ο Jack Plotnick ως ο υποτακτικός του ‘Μεγάλου Αφεντικού’, ο Wings Hauser (Peep World) ως ο έξυπνος θεατής και η Γαλλίδα Roxane Mesquida (Kaboom).
Το Rubber προβλήθηκε σε πάμπολλα φεστιβάλ για να τραβήξει τα βλέμματα, μεταξύ των οποίων και οι Νύχτες Πρεμιέρας, μέχρι να μπει και στις αίθουσες την 1η του Απρίλη αντέχοντας 5 εβδομάδες σε μονοψήφιο αριθμό αιθουσών.
