Φέτος είναι η χρονιά των σούπερ ηρώων, αδιαμφισβήτητα.
Ξεκίνησε από το Μάιο με την είσοδο στις αίθουσες του Thor και θα συνεχιστεί λογικά μέχρι και όλο το καλοκαίρι.
Έχουμε γεμίσει ήρωες.
Ήρωες παντού, στα posters, στις διαφημίσεις, στα web banners, στις τυχερές δωροσακούλες των περιπτέρων!
Ήρωες, ήρωες, ήρωες!
Θα πέσω στην ηρω-ίνη στο τέλος!
Τόσο πολύ που κάνει το μαύρο αίμα στις φλέβες μου να βράζει και την σκοτεινή καρδιά μου να πιάνει τα διακόσια!
Δοθέντος τούτου, λοιπόν, ξεκινώ τα βήματα μου και εισέρχομαι σε έναν κόσμο κακίας, μοχθηρίας και σκότους κάνοντας μια αναδρομή σε ‘λατρεμένους’ χαρακτήρες.
Δεν ταιριάζει σε κανένα ψυχολογικό προφίλ γιατί ταυτόχρονα είναι ‘psychiatrist’ και ‘psychopath’.
Δείχνει να έχει μια ιδιαίτερη γαστρονομική συμπάθεια στα μυαλά σε συνδυασμό πάντα με ένα καλό Chianti...
Αποτυπώθηκε από τον Brian Cox, στην πρώτη κινηματογραφική εκδοχή του Red Dragon υπό τον τίτλο ‘Manhunter’ το 1986 (τη χρονιά που γεννήθηκα) και από τον Gaspard Ulliel το 2006 στο Hannibal Rising.
Αλλά αυτός που σας έκανε να κοιτάτε ανήσυχα τις σκιές όταν περπατάγατε στο δρόμο το βράδυ ήταν ο οσκαρικής ερμηνείας Anthony Hopkins, σε ένα από τους καλύτερους και πιο iconic ρόλους της καριέρας του (Silence of the lambs, 1991 – Hannibal, 2001 – Red Dragon, 2002)
Ο Εφιάλτης έβαλε πιο πάνω το θυμό στο πρόσωπο του Λεωνίδα από τη σωτηρία της πατρίδας του.
Έδωσε στεγνά του Σπαρτιάτες και τους Θεσπιείς στους Πέρσες, γράφοντας έτσι ιστορία με αυτήν του την πράξη!
Μπορεί να ήταν, σύμφωνα με τον Frank Miller και τον Zack Snyder, ένας κακάσχημος, καμπούρης, παραμορφωμένος (Andrew Tiernan) ξάδερφος του Gollum, αλλά το σκοτάδι δεν κοιτά την εξωτερική εμφάνιση…!
Δεν είναι τυχαίο όταν κάποιο τρομακτικό όνειρο, ή ακόμα και γεγονός, το αποκαλούμε… εφιάλτη!
Ο Top Dollar μετατράπηκε από τον εγκληματία μικρού βεληνεκούς του James O’Barr στον κορυφαίο arch villain του Eric Draven από τον Alex Proyas.
Με ικανότητα στο ξίφος, βιτριολικό ‘μέχρι θανάτου’ χιούμορ και αιμομικτική σχέση με την ετεροθαλή αδελφή του Myca (Bai Ling), ο Top Dollar γίνεται ο εγκέφαλος γύρω από το χάος, τη βία, την εγκληματικότητα και τη σαπίλα που υπάρχει μέσα και στην πιο μικρή γωνιά του Detroit.
Δεν κουνιέται τίποτα αν δε το πει αυτός.
Απολαμβάνει σεβασμού, αλλά πιο σημαντικά, απολαμβάνει φόβου.
Ο Michael Wincott αποτύπωσε με τον πιο ουσιαστικό και ρεαλιστικό τρόπο το ρόλο του συγκεκριμένου κακού και (το λέω και συγκινούμαι!) ενέπνευσε κατά πολύ τον υποφαινόμενο κειμενογράφο…!
Αρχικά σκέφτηκα πώς θα καταδεχόταν ο Fiennes να παίξει σε τέτοιου είδους ταινία, μιας και τον έχουμε συνηθίσει σε κοινωνικούς και με βαθύτερα νοήματα ρόλους;
Ρόλους που οι ταινίες τους έχουν ως στόχους ένα πιο ‘intellectual’, σινεφίλ κοινό και μια ντουζίνα χρυσά αγαλματίδια.
Το αποτέλεσμα όμως έκανε το δέρμα μου να τσιτωθεί από έκσταση και δέος.
Τα φιδίσια μάτια του, το νεκρικό παρουσιαστικό του, αυτή η μπάσα, τραβηχτή και συριστική φωνή του σαν να βγαίνει από φάντασμα έκαναν τα μάτια μου να αστράψουν και ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη μου, σκεπτόμενος «Να κάποιος που δε θα σας αφήνει να κοιμηθείτε ήρεμα τη νύχτα…!».
Είναι μοχθηρός, σχεδόν εκ γενετής κακός, δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή, ίσως ακόμα και των δικών του (θα ήθελα να πιστεύω ότι τους κρατάει ακόμα ζωντανούς επειδή έχουν ακόμα κάποιο ρόλο να παίξουν) και αρέσκεται στο να βασανίζει μέχρι παράνοιας τα θύματα του πριν τα αποτελειώσει, συχνά αναφερόμενος στον εαυτό του ως ‘ελεήμων’ αφού θα εκπλήρωνε τα παρακάλια τους για να τελειώσει το μαρτύριο τους.
Αναμφίβολα μια από τις πιο ‘infernal’ φιγούρες του σινεμά και της λογοτεχνίας.
Είναι ο πιο γνωστός κλόουν όλων των εποχών.
Το σχηματισμένο κόκκινο χαμόγελο στα χείλη του και το τρομακτικό, σαρδόνιο γέλιο του έχουν θρέψει γενιές και γενιές fans του Σκοτεινού Ιππότη.
Ο Joker ανήκει στο πάνθεον των κακών που πέρασαν ποτέ από τα μάτια μας.
Το 1989 ο Joker, υπό τη ερμηνεία του Jack Nicholson, έβαλε στόχο να γίνει ο νούμερο ένα φόβος και τρόμος στη Gotham City.
Να εξοντώσει τον ‘Bats’ και να γίνει το numero uno crime boss, σκοτώνοντας και μερικά εκατομμύρια κόσμο στην πορεία, με τα χαρακτηριστικά αέρια γέλιου του!
Θεατρικότητα, εξυπνάδα, πνεύμα και ταλέντο ήρθαν και ξεδιπλώθηκαν από τον μεγάλο ηθοποιό, σε μια σκοτεινή επιφοίτηση για το ρόλο!
Καλό, ε?
Έλα όμως που το 2008 ο συγχωρεμένος Heath Ledger έφτασε τον Joker σε άλλα επίπεδα.
Ψυχοπαθής, απρόβλεπτος, ανελέητος, γενοκτονικός θα έλεγα, εμφανίστηκε όχι ως ο γνωστός ‘clown prince of crime’ αλλά ως ο διαταραγμένος αγγελιαφόρος του χάους και της αναρχίας.
Σκοπός του δεν ήταν να πλουτίσει ή να φτιάξει όνομα στην πιάτσα των βαρόνων του εγκλήματος, αλλά να αναποδογυρίσει τον κόσμο φτιάχνοντας μια διαστρεβλωμένη εικόνα της κοινωνίας που αποπνέει όλη τη δυσωδία, τη σαπίλα και την κακία που κρύβει μέσα της.
Ε, αυτά είναι ιδανικά!
Μη νομίζετε ότι επειδή πάντα το αντίπαλο δέος του Optimus Prime ήταν ο Megatron, θα ακολουθήσω τα γνωστά μονοπάτια.
Ο Megatron μπορεί να είχε τους λόγους του.
Ο Starscream (με τη φωνή του Charlie Adler) όμως είναι το κλασικό παράδειγμα κακού που πραγματευόμαστε.
Δεν είναι μόνο η ύπουλη φύση του.
Έχει όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που ξεχωρίζουν τον antagonist από τον villain.
Είναι προδοτική φυσιογνωμία, δήθεν υπάκουος στον αρχηγό του, αλλά δε θα δίσταζε να εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε ευκαιρία και περίσταση να αρπάξει την εξουσία και να επιβάλλει μόνο το προσωπικό του συμφέρον και τη φιλοδοξία.
Καταστροφικός και ανελέητος, μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε δειλό που υποχωρεί, όταν οι συνθήκες δεν τον ευνοούν, και να κρυφτεί κάπου καταστρώνοντας το επόμενο του σχέδιο.
Ο πράκτορας Smith (Hugo Weaving) είναι η απόλυτη έκφραση του «ό,τι είσαι, εγώ είμαι το αντίθετο.».
Ψυχρός, υπολογιστικός, φονικός, με μηδενικό (κυριολεκτικά) ενδιαφέρον για τη ζωή καθώς ο ίδιος από όλες τις απόψεις δεν είναι έμβιος, ένας υιός του συστήματος που δεν θέλει απλά να νικήσει τον καλό Neo.
Δεν έχει προσωπικές επιδιώξεις, γιατί πολύ απλά δεν έχει προσωπικότητα.
Θέλει να βυθίσει ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στο τίποτα.
Να μην υπάρχουν ούτε άνθρωποι, ούτε μηχανές.
Πλήρης, ατέρμονη και απόλυτη ανυπαρξία…
Είχαμε κι εμείς τον Ευλογητό!
Μετά όμως θυμήθηκα το καταπληκτικό παίξιμο του Kevin Spacey και άλλαξα γνώμη.
Γι’ αυτό ο ‘John Doe’ βρίσκεται εδώ στην παρέα μας.
Η απάθεια του, αυτό το παγωμένο βλέμμα, η ηρεμία στο πρόσωπο του, αυτή η ηρεμία του τύπου «αυτό που κάνω είναι απολύτως λογικό και δικαιολογημένο, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος» είναι εκπληκτική.
Παρανοϊκός?
Σίγουρα όχι κι αυτό φαίνεται έκδηλα και από την μεθοδικότητα με την οποία αφαιρούσε τη ζωή από τα θύματα του και από τον τρόπο που έστηνε το σκηνικό για να παρασέρνει τον ανίδεο David Mills (Brad Pitt) στην τραγωδία και την τραγική ειρωνεία.
Ο τρόπος με τον οποίο φτάνει στο climax της ταινίας είναι αριστουργηματικός.
Μπορεί να μη θέλει σαν χαρακτήρας να διαχωρίσει τον εαυτό του από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο, αλλά είναι γεγονός ότι είναι από τα πιο ευρηματικά εγκληματικά μυαλά που πέρασαν από το πανί.
Τον διάολο μεταμορφωμένο.
Τον άρχοντα όλων.
Αυτόν που δε χρειάζεται να κάνει τίποτα από μόνος του, να μη σηκώσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι, και απλά στήνει το σκηνικό και αφήνει το σκοτάδι να ξεδιπλωθεί από μόνο του.
Άλλωστε, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
Φυσικά καταλάβατε ποιον εννοώ.
Τον John Milton, τον οποίο αποθέωσε με το υποκριτικό του ταλέντο ο Al Pacino στο Devil’s Advocate.
Περνούσε απαρατήρητος περπατώντας στο δρόμο, δεν σου έδινε την εντύπωση ότι υπήρχε κάτι παραπάνω από αυτό που έβλεπες.
Αλλά αργά και σταδιακά ο άρχων της κολάσεως, παρόλο που δεν ήλεγχε την ελεύθερη βούληση, γευόταν το ήδη υπάρχον και αναπτυσσόμενο σκοτάδι στην ψυχή του Keanu Reeves, μέχρι που ήρθε η αλήθεια στο φως.
Εκεί θαυμάσαμε!
Σαρδόνιο γέλιο, μάτια που στάζουν αίμα, εκφραστικότητα και κίνηση που άνετα θα έκαναν το πρόσωπο του μεγάλου αυτού ηθοποιού την αιτία να φοβάσαι να κοιταχτείς νύχτα στον καθρέφτη!
Α! και να μην ξεχάσω: “Vanity, definitely his favorite sin.”
Τώρα εσείς θα μου πείτε ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί κακοί στο σινεμά, κλασικοί και σύγχρονοι, που είναι σχεδόν αναρίθμητοι και μια αιωνιότητα (…και μια μέρα) δεν θα είναι ποτέ αρκετή για να τους πιάσουμε όλους.
Με υπερηφάνεια θα συμφωνήσω κι ένα δάκρυ θα τρέξει από την άκρη του αριστερού ματιού.
Απλά παίρνω αφορμή από το δικό μου κινηματογραφικό εύρος, μικρό ή μεγάλο, και κάνω λόγο για φιγούρες που μπορεί να εμπνεύσουν…
Ο Edmond Blackadder ήταν ο πρόγονος μου, ο Pinhead το παιχνίδι που έπαιζα μικρός, ο Τρύφων ‘Χλαπάτσας’ Σπιουνέας ο μικρός και αθώος αδερφός μου και ο Εφιάλτης η κοκκινοσκουφίτσα μου για καληνύχτα.
Όσοι από σας θεωρείτε ότι μπορεί και να ‘μαι ο σατανάς προσωποποιημένος, ευχαριστώ βρε παιδιά… με κολακεύετε!
Όσοι από σας θεωρείτε ότι υπάρχει κάτι άλλο πίσω από την είσοδο μου στο FilmBoy, έρχομαι να σας επιβεβαιώσω.
Η ένταξη μου είναι το πρώτο βήμα για το μακροχρόνιο, μεγαλεπήβολο και διαστροφικά ιδιοφυές σχέδιο μου, που μόλις μπήκε σε εφαρμογή, να κατακτήσω τον κόσμο.
Κι όσοι από σας νομίζετε πως είστε ασφαλείς στα σπίτια σας, ξανασκεφτείτε το…
…και τώρα θα πρέπει να σας αφήσω.
Έχω έναν παλιό φίλο για δείπνο!
1.jpg)
