Όπως καταλαβαίνετε, η στήλη αυτή είναι ο ορισμός του spoiler.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
Το Arlington Road είχε βγει νομίζω Σεπτέμβρη του '99, αλλά δεν του είχα δώσει και ιδιαίτερη σημασία τότε.
Ήμουν μόλις 2α Γυμνασίου βλέπετε, είχα αρχίσει να πηγαίνω μανιωδώς σινεμά (thanks dad!) και ζούσα ακόμα στον πυρετό του Matrix, το οποίο με είχε αφήσει κάγκελο.
Που να δώσεις σημασία λοιπόν σε οτιδήποτε άλλο;
Περίμενα και όταν βγήκε σε βίντεο (στα πρώτα βήματα το dvd τότε!), του’δωσα μια δεύτερη ευκαιρία.
Άλλωστε έπαιζαν και καλοί ηθοποιοί.
Παρ'όλα αυτά, είχα την εντύπωση ότι θα ήταν καμιά κλασική αμερικανιά, με γνωστούς ηθοποιούς σε ταινία που θα ξεχαστεί.
Ήρθε όμως ένα φινάλε...
...και πόσο, μα πόσο διαψεύστηκα.
Wait όμως, που πάτε;
Επιτρέψτε μου να σας πω κάποια, εχμ, αρκετά πραγματάκια για την ταινία πρώτα!
Σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ του Mark Pellington, ο Jeff Bridges υποδύεται τον καθηγητή ιστορίας Μάικλ Φάραντεϊ, ο οποίος διδάσκει στους μαθητές του και για την ιστορία της τρομοκρατίας - κάτι που οφείλεται και σε τραύμα καθότι συγκλονισμένος απ΄το θάνατο της γυναίκας του, σε αποστολή που την είχε στείλει το FBI.
Όταν ο Μάικλ συνδέει κάποια στοιχεία μεταξύ τους, αναπτύσσει κάποιες θεωρίες και αρχίζει να υποπτεύεται τον γείτονα του για τρομοκράτη.
Σε όλη την υπόλοιπη ταινία, παίζεται ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού, που όσο περνάει η ώρα κλιμακώνεται ψυχολογικά.
Οι ερμηνείες είναι απίστευτες, με έναν Jeff Bridges πότε στωικό, πότε ψυχολογικά χαμένο, να σε κάνει να βιώνεις την απελπισία του και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει.
Φτάνει τόσο στα άκρα κάποια στιγμή, που αρχίζει να περνάει τη γραμμή που τον ξεχωρίζει από τον αντίπαλο του και αρχίζουν τα όρια να γίνονται δυσδιάκριτα.
Ο Tim Robbins;
Τόσο ήρεμη (ψιλο)μπουλόφατσα που καταφέρνει να γίνεται κρυφά υποχθόνια και να το πιστεύεις, λίγες φορές το βλέπεις.
Κάτι κρύβει λες αυτός, δεν παίζει.
Το χε καταφέρει εξίσου καλά και στο Mystic River (Οσκαρ-άξιος λέμε!).
Καταπληκτικοί και οι δύο.
Τους βοηθάει και η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία του Pellington καθώς και η φωτογραφία του Bobby Bukowski: στα ψυχολογικά παραμένουν ήρεμες χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές, αλλά σε στιγμές που ο ήρωας ζει έντονα την αμφιβολία δίνουν μια παραισθησιογόνα σκηνοθετική άποψη.
Για να μην πούμε για την επιβλητική μουσική του Angelo Badalamenti.
Το μήνυμα;
Πολύ δυνατό.
Κοιτάξτε πιο προσεκτικά.
Η ταινία δεν είναι απλά μια καλοκουρδισμένη αμερικανιά.
Δεν αφορά απλά την απειλή της τρομοκρατίας.
Άλλωστε δεν έχουμε να κάνουμε με φτηνή εφετζούρα τελικά.
Έχει να κάνει με τον κίνδυνο που προκαλείται απ'την ανεπαρκή φροντίδα του - σε αυτή την περίπτωση - FBI.
Tο κατά πόσον είναι επιτρεπτό, εις το όνομα της αντιτρομοκρατίας να εισβάλλεις χωρίς όρια στη ζωή των ανθρώπων και το που μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο που μόχθησε, η αναλώσιμη αντιμετώπιση του απ'την κοινωνία, το κράτος και το σύστημα.
Όλα καλά μέχρις εδώ.
Έχεις όμως την αίσθηση, πως ξέρεις τι θα γίνει στο τέλος, ο καλός θα νικήσει κλπ. όμως...
...ΜΠΟΥΜ!
Ο Jeff Bridges κυνηγώντας το αμάξι με τη βόμβα, που ήταν 1000% σίγουρος πως ήταν εκεί, δεν βρίσκει τίποτα.
Το FBI τρελαμένο, τον έχει πάρει στο κατόπι και με το ζόρι τον συγκρατεί.
Και ανοίγοντας το καπό του ...ανατινάζεται ...μαζί με ολόκληρο το κτίριο ...σπέρνοντας χιλιάδες νεκρούς.
Μόλις το είδα, σάστισα.
Τόσος πεσιμισμός.
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Υπάρχει και η υστεροφημία.
Ο ήρωας όσο ανακαλύπτει πράγματα και ανακατεύεται, αρχίζει να χάνει τους πάντες και τα πάντα, μέχρι που μένει ολομόναχος.
Και διαπιστώνεις ότι το όλο στήσιμο της ανατίναξης και όλα αυτά οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο να χάσει ο ήρωας, κάθε ίχνος διατήρησης της υστεροφημίας του.
Χωρίς κανένας να μπορεί να αποδείξει το αντίθετο αφού όλοι είχαν πεθάνει.
Την έφερε ο ίδιος στο κτίριο!
Τόση ώρα τον είχαν βάλει σε μια πλάνη.
Και στην ουσία ολοκλήρωνε το έργο άλλων.
Με αποτέλεσμα να συνεχίσει ο τρομοκράτης τη ζωή του απτόητος και τα media ...να έχουν φάτσα φόρα την εικόνα του Μάικλ Φάραντεϊ!
Ως υπεύθυνο για τρομοκρατική ενέργεια!
Με πιθανή αιτία το θάνατο της γυναίκας του πριν χρόνια, εξαιτίας αμέλειας του FBI!
Και μια κοπέλα να παριστάνει τη μαθήτρια του και να δηλώνει: ''Τον είχα ακούσει να λέει πως μια μέρα θα πληρώσουν''.
Μα που την είχαμε δει πριν;
Α,ναι!
Ήταν μέλος της ομάδας!
Τα πάντα είχε φροντίσει ο ...φιλήσυχος γείτονας.
Καταλάβατε τώρα;
Εγώ όχι.
Γιατί είχα μείνει …λακαμάς!
Πιο απαισιόδοξο τέλος δεν είχα ξαναδεί και ακόμα και τώρα, μετά από τόσες ταινίες, εξακολουθώ να μην το πιστεύω.
Σκέφτομαι το απίθανο, κάπως θα χει γλιτώσει δεν γίνεται (ναι πέταξε θα μου πείτε!).
Αλλά εδώ δεν υπάρχουν παραμύθια, ούτε ...μαμώ και δέρνω ήρωες, ούτε επικράτηση του καλού.
Μόνο η αίσθηση ότι στη ζωή θα χεις χάσει τα πάντα.
Και το κακό θα σε ακολουθεί και μετά θάνατον.
Θάνατος καλού + θάνατος υστεροφημίας + απόλυτη επικράτηση κακού = απ'τα καλύτερα φινάλε που έχουμε δει στη ζωή μας.
Και μια ταινία που, ενώ είχες τις αμφιβολίες σου, προέκυπτε μεν καλή αλλά το τέλος την εκτόξευσε σε άλλο επίπεδο.
Αυτό το τέλος ...τόσος πεσιμισμός ...σε ένα - επιφανειακά μόνο - mainstream αμερικάνικο ψυχολογικό θρίλερ.
Με σημάδεψε για τα καλά νομίζω ...και με σημαδεύει ακόμα.
Αυτό το τέλος...
Arlington Road ending by FilmBoy-gr
1.jpg)
