Τη Πέμπτη ξεκίνησα να κάνω μια αναδρομή στο The Crow - που θα ολοκληρωθεί σε 3 μέρη (comics, βιβλία, ταινίες) - στους πληγωμένους (μέχρι θανάτου) εκείνους ανθρώπους, που η ζωή τους φέρθηκε με τον πιο βάναυσο τρόπο, γι’ αυτό ο θάνατος προσφέρθηκε να τους δώσει μια ακόμα ευκαιρία!
Μετά τα comics και τα βιβλία, θα κλείσω φυσικά με τη μεγάλη και μικρή οθόνη, στο μέσο που μας έκανε να λατρέψουμε ή και να μισήσουμε το θρύλο του πουλιού που επαναφέρει τις ψυχές, όταν υποφέρουν από μεγάλη θλίψη:
The Crow, 1994, Brandon Lee (dir. Alex Proyas)
Εμφανίζονται για πρώτη φορά τα επίθετα Draven και Webster, καθώς και το επάγγελμα του κιθαρίστα σε ροκ μπάντα.
Η δολοφονία δεν γίνεται στο δρόμο αλλά στο διαμέρισμα του ζευγαριού.
Ο Top Dollar από συνοικιακός κακός γίνεται ο mastermind πίσω από όλους και όλα.
Ο ρόλος του κοριτσιού είναι μεγαλύτερος.
Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε.
Ήταν, είναι και θα είναι η κυριότερη, η σοβαρότερη, η σκοτεινότερη, η εντυπωσιακότερη, η γοτθικ-ότερη, η καλλιτεχνικότερη έκφραση της ιστορίας αυτής που έχει γίνει ποτέ.
Εις τους αιώνας των αιώνων αμήν … god rest his soul!
The Crow: City of Angels, 1996, Vincent Perez (dir. Tim Pope)
Ο Ashe Corvin δολοφονείται μαζί με το γιο του Danny, αφού γίνονται μάρτυρες σε ένα φόνο από συμμορία drug dealers.
Το κοράκι όμως δεν μπορεί να πάει την ψυχή του Ashe στους νεκρούς αφού κουβαλάει μεγάλο πόνο.
Έτσι τον φέρνει πάλι στη ζωή να εκδικηθεί τους φονιάδες του γιου του.
Ως tribute στην προηγούμενη ταινία, η Sarah βάφει το πρόσωπο του Ashe με τον ίδιο τρόπο που είχε βαφτεί ο Eric.
Από τη μία έχουμε τους δημιουργούς να θέλουν να κάνουν την ταινία εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη και από την άλλη τη Miramax που την θέλει όσο πιο ίδια γίνεται.
Η κατάληξη είναι ένα συνονθύλευμα σκηνών είτε αργών και μελαγχολικών είτε γρήγορων και βιντεοκλιπίστικων.
Πολλές σκηνές επίσης άλλαξαν ή μονταρίστηκαν και για να θυμίζουν το αρχικό ‘Κοράκι’.
Ο Perez θεωρώ ότι πήρε πάνω του το ρόλο του Ashe και τον τίμησε άξια, παρ’όλες τις κακές κριτικές που έλαβε (προφανώς επειδή δεν ήταν Lee).
Highlight αστραφτερό, επίσης, της ταινίας ο Iggy Pop.
The Crow: Salvation, 2000, Eric Mabius (Bharat Nalluri)
Ο Alex Corvis ενοχοποιείται, καταδικάζεται και εκτελείται για τη σφαγή της κοπέλας του.
Η ηλεκτρική καρέκλα όμως δεν είναι αρκετή να τον σταματήσει από το να επανέλθει στη ζωή, μέσω του κορακιού-οδηγού, για να καθαρίσει το όνομα του και να αποκαλύψει τη συνομωσία που οδήγησε στον αποτρόπαιο θάνατο της καλής του.
Ο Mabius προσπαθεί και τα ψιλοκαταφέρνει (ίσως επειδή υιοθετεί στοιχεία από την wise-crack Crow persona του Mark Dacascos από τη σειρά), αλλά είναι η μόνη αξιοπρεπής προσπάθεια σε αυτήν την ταινία.
Ίσως βαριόντουσαν?
Ίσως η Kirsten Dunst προτιμά πιο flashy σούπερ ήρωες όπως ο Spider-man?
Ποιος ξέρει.
Κρίμα, γιατί με λίγο περισσότερη βάση και προσοχή θα γινότανε πιο αξιόλογο sequel, γιατί είχε τα φόντα, κι όχι να το μάθω από το ράφι του βίντεο κλαμπ.
The Crow: Wicked Prayer, 2005, Edward Furlong (dir. Lance Mungia)
Ο Jimmy Cuervo και η κοπέλα του Lily, που είναι shaman, δολοφονούνται βάναυσα από γκρουπάκι σατανιστών, που θέλουν την καρδιά του αγοριού και τα μάτια του κοριτσιού για να βάλουν σε εφαρμογή μια τελετή που θα δώσει στον αρχηγό τους Luc Crash (David Boreanaz) δαιμονικές δυνάμεις.
Αλλά η μαγεία του κορακιού θα δώσει πάλι ζωή στον Jimmy (για κακή μας τύχη) και υπερφυσικές δυνάμεις για να πάρει εκδίκηση και να σταματήσει το κακό.
Και να σου και ο Danny Trejo (το πρωτοπαλίκαρο των κακών όλων των ταινιών που διαδραματίζονται σε λατινοαμερικάνικο έδαφος) σε ρόλο πεθερού/ιερέα/shaman.
Ο Boreanaz θέλει ναααα… δηλαδή προσπαθεί ναααα… αλλά τον καταπίνει το τέλμα όλης ταινίας.
Χωρίς κανονική ροή, χωρίς ξετύλιγμα των χαρακτήρων, χωρίς το γοτθικό εκείνο στοιχείο που έδινε τη μαγεία στις προηγούμενες ταινίες (ναι ναι ακόμα και στο Salvation) η ταινία αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να κυκλοφορεί με τον τίτλο «Ο κακός, ο χειρότερος και ο Machette»
The Crow: Stairway to Heaven, 1998-99, Mark Dacascos (cr. Bryce Zabel, dir. Scott Williams)
Το premise της υπόθεσης το ίδιο με τη διαφορά ότι ο Eric πλέον αναζητά λύτρωση κι όχι εκδίκηση, γι’ αυτό και αρχίζει βοηθά κι άλλα άτομα που έχουν ανάγκη και δεν τα καταφέρνουν από μόνοι τους.
Επιστρατεύει λοιπόν, το άτρωτο σώμα του, τις πολεμικές τέχνες που του κληροδότησε το κοράκι, την προβολή αναμνήσεων στο μυαλό του όταν αγγίζει διάφορα πράγματα, μια τέλεια μηχανή που καβαλάει για να μετακινείται και το πουλί οδηγό/σύντροφο και ξεκινά να φέρει την ψυχή του κοντά στης αγαπημένης του που τον περιμένει σε ένα είδος limbo.
Μπορεί να μην είναι τόσο σκοτεινό και γοτθικό, αλλά ο Dacascos μας έδωσε μια πτυχή της περσόνας του κορακιού, που δεν είχαμε ξαναδεί.
Έξυπνες ατάκες αλά Spider-man κατά τη διάρκεια της δράσης, ωραία και εις βάθος ανάπτυξη των χαρακτήρων, μιας και ο χρόνος και η διάρκεια το επέτρεπαν, απαγγελίες στοίχων από διάφορα ποιήματα πριν αρχίσει να δίνει ξύλο, πολλή και μεγάλη εκφραστικότητα κυρίως από τον Dacascos, βαμμένος και άβαφος, δεν έχει την ίδια απελπισία και πόνο στο πρόσωπο, όπως ο Lee, αλλά δείχνει συνεχώς και διακαώς την μελαγχολία του και την επιθυμία του να είναι με την καλή του.
Ο χαρακτήρας είναι πιο υπερφυσικός καθώς μεταμορφώνεται στο iconic Crow face, όποτε νιώθει πίεση ή άγχος, και δεν βάφεται (και για οικονομία πλοκής κιόλας: δε θα κινδύνευε κάποιος και θα του έλεγε ‘μισό να πάρω τις μπογιές μου πριν σε σώσω’!).
Στη σειρά εμφανίζεται για δυο επεισόδια μόνο η Hannah Foster (Bobbie Phillips), μια γυναίκα που απήχθη μαζί με την μικρή κόρη της και πέθαναν, εγκαταλελειμμένες από τους απαγωγείς, από ασιτία.
Έτσι ένα χρόνο μετά, η Hannah επιστρέφει ως θηλυκό Κοράκι/Talon, για να πάρει εκδίκηση και είναι στο χέρι του Eric να την κάνει κάπως καλά, αφού είναι πολύ απρόβλεπτη, ανεξέλεγκτη και βίαιη.
Η σειρά έκανε μια σεζόν των 22 επεισοδίων, πριν ακυρωθεί από την Universal, παρόλες τις καλές κριτικές και τηλεθεάσεις που είχε και προσπάθειες για μια TV movie, ώστε να κλείσουν τα cliffhangers, έπεσαν στο κενό.
Μπορεί αρκετοί να διαφωνήσουν, αλλά τη θεωρώ μια πολύ καλή και αδικημένη δουλειά.
Μην προσπαθήσετε να συγκρίνετε Mark Dacascos και Brandon Lee.
Είναι μεν ο ίδιος χαρακτήρας που αποτυπώνουν, αλλά σε εντελώς διαφορετικές διαστάσεις.
Είναι σαν να συγκρίνεις Heath Ledger με Jack Nicholson για τον Joker.
Δεν μπορείς.
Ο καθένας κινείται σε διαφορετικά ‘μήκη κύματος’, μοναδικός ωστόσο στο είδος του και στην τέχνη του.
Οι δημιουργοί των ταινιών έπαιξαν πολύ με την έννοια του κορακιού.
Τα επίθετα και των τεσσάρων πρωταγωνιστών των ταινιών έχουν να κάνουν με κοράκι.
Ο Eric λεγόταν ‘Draven’ (d-raven: raven είναι συνώνυμο του crow και σημαίνει επίσης ‘κοράκι’).
Ο Ashe και ο Alex λέγονταν ‘Corvin’ και ‘Corvis’ αντίστοιχα (η ρίζα corv- είναι κοινή τους και προέρχεται από το λατινικό ‘corvum’ που σημαίνει ‘κοράκι’).
Ο Jimmy λεγόταν Cuervo (cuervo στα ισπανικά είναι το κοράκι).
Tα ουσιαστικά κοινά χαρακτηριστικά όλων αυτών των ηρώων που υιοθέτησαν την Crow persona, ήταν η τραγωδία και η αναζήτηση εκδίκησης.
Το γνωστό και μη εξαιρετέο λευκό προσωπείο με τα μαύρα σημάδια στα μάτια και το στόμα, που θαυμάσαμε στο εκφραστικότατο πρόσωπο του Brandon Lee (ννναι… και των άλλων τριών) δεν υπήρχε σε όλους πχ Iris Shaw, Joshua, Mark Leung.
Όπως και, παραδόξως, η ικανότητα να είναι άτρωτοι πχ η Iris Shaw.
Δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό.
Ίσως για να μην ταυτίζεται πάντα ο κάθε χαρακτήρας με τον αρχικό Eric, που είχε και το βαμμένο πρόσωπο και ήταν ο πιο άτρωτος από όλους, και υποτιμηθούνε οι πρωταγωνιστές των άλλων ιστοριών από τους αναγνώστες που θα έκαναν ούτως ή άλλως σύγκριση.
Πράγμα το οποίο έγινε στις ταινίες, όπου εκεί χρησιμοποιήθηκε το iconic make-up και στα sequels και η σύγκριση με το αρχικό έφερε απογοήτευση στο κοινό (όχι ότι ήταν αυτή η πραγματική αιτία, αλλά λέμε τώρα, από πλευράς εικόνας).
Το σίγουρο είναι ότι πάει κατευθείαν το μυαλό μας εδώ, όταν δούμε τις αποκριές (ή στο Halloween) κάποιον με μαύρα ρούχα και βαμμένο άσπρο το πρόσωπο, με μαύρες κάθετες γραμμές στα μάτια και μαύρες οριζόντιες ή πλάγιες γραμμές στα χείλια σαν χαμόγελο.
‘Ο κόσμος του Crow δεν τελειώνει, πολύ απλά γιατί ο ανθρώπινος πόνος δεν τελειώνει’ ...ίσως να ήταν η κατακλείδα ενός πιο αξιοσέβαστου κριτικού πάνω στο φαινόμενο αυτό.
Εσείς όμως κολλήσατε με μένα, οπότε…
Αυτές είναι περιληπτικά οι ως τώρα γνωστές δουλειές πάνω στο Κοράκι.
Μπορεί ο James O’Barr να μην βρήκε την κάθαρση που ευχόταν μέσα από τις σελίδες του κόμικ, όμως ελπίζω, αν κάποιος διαβάσει ή δει κάποιο από αυτά τα έργα (μη νομίζετε, ούτε εγώ τα έχω διαβάσει όλα, μόνο μερικά από τα comics), να βρει αυτό που ψάχνει στη ζωή και ειδικά σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.
Μην στέλνετε κακόβουλα σχόλια, μπινελίκια και βρισιές γιατί θα βγω από τον τάφο και θα σας κυνηγήσω…!
1.jpg)
