Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
Σύνηθες το φαινόμενο των ταινιών καταγγελίας και απόδειξης αθωότητας στον πλανήτη Hollywood, με το απαραίτητο πασπάλισμα του ''based on a true story'' πάντα.
Το οποίο story εκτυλίσσεται αρχές των 80's και εδώ αφορά την Betty Ann Waters (Hilary Swank).
Μεγαλωμένη σε μια περιοχή της Μασαχουσέτης με τον αδερφό της Κenny (Sam Rockwell), η Betty Ann συγκλονίζεται όταν τον συλλαμβάνουν για την δολοφονία μιας γειτόνισσας.
Όντας άνεργη και αργότερα χωρισμένη μητέρα με δυο παιδιά, βάζει στόχο να ...
...σπουδάσει δικηγόρος και να αποδείξει ότι ο αδερφός της είναι αθώος.
Στον αγώνα της αυτόν θα την βοηθήσουν μια συνομίληκη συμφοιτήτρια της στη Νομική, η Abra Rice (Minnie Driver, Barney's Version) και ο Βarry Scheck (Peter Gallagher, Burlesque), δικηγόρος της ''Innocence Project'', μιας οργάνωσης που πασχίζει για την αθωώτητα των άδικα φυλακισμένων.
Αν κάτι σε κρατάει σε όλη την ταινία είναι το πειστικό δέσιμο μέσω αναμνήσεων και ερμηνειών που μοιράζονται τα δυο αδέρφια.
Τη σχέση τους τη διαπνέει το αδιέξοδο πώς πάντα κάτι θα συμβαίνει εκεί που πάνε να χαρούν ο ένας τον άλλον.
Ξεκινώντας απ'τις αρχές του '80, o ηθοποιός-σκηνοθέτης Tony Goldwyn (έπαιξε στο φετινό The Mechanic και πρόπερσι στο The Last House on the Left, ενώ σκηνοθετικά αυτή είναι η 4η ταινία του) μας δίνει να καταλάβουμε το δέσιμο των παιδιών κάνοντας συνεχώς μικρά πισωγυρίσματα στο χρόνο.
Η σχέση τους αποδίδεται μέσα από ολιγόλεπτες αλλά αποτελεσματικές σκηνές στις οποίες τονίζεται η αγάπη και η προστασία που είχαν ο ένας για τον άλλον.
Ζωηρά και τα δύο, με μια μητέρα (Karen Young) επιδεικτικά αδιάφορη λόγω δουλειάς, έκαναν μονίμως άνω κάτω τη ζωή της περιοχής παίζοντας ξύλο και κλέβοντας γλυκά απ'το σούπερ μάρκετ, βλέποντας τα όλα σαν παραμύθι και διαφυγή απ'την βαρετή επαρχιακή ζωή.
Μια μέρα, ψάχνοντας κρυψώνα για να φάνε τα γλυκά, κάνουν διάρρηξη σε ένα σπίτι.
Οι γείτονες και κυριώς οι αυστηροί αστυνομικοί της περιοχής αναγκάζονται να τους χωρίσουν και να τους δώσουν σε ανάδοχες οικογένειες, κάτι που όσο και αν προσπάθησαν τα ζιζάνια να το σκάσουν, δεν το γλύτωσαν.
Πολύ στοργική η σκηνή που το ένα αδερφάκι κουβαλάει στην πλάτη το άλλο μαζί με τα λιγοστά μπαγκάζια τους όπως και αυτή του αποχωρισμού στο αστυνομικό τμήμα.
Αυτή η αγάπη συνεχίζει να υπάρχει σε όλη την ταινία, με τον Kenny να προβάλλει τον άσχημο τρόπο που μεγάλωσε μπλέκοντας μονίμως σε φασαρίες, με αποτέλεσμα να τον έχουν όλοι στο μάτι και την αδερφή του να χαμογελάει και να τον δικαιολογεί.
Κάποια στιγμή όμως θα το πληρώσει απ΄τους μπάτσους, τους κατοίκους, ακόμα και απ'την ίδια του τη γυναίκα (Clea DuVall).
Πραγματικά,δεν γίνεται να μην συγκινηθείς απ'την προσπάθεια της Swank (Amelia) και του Rockwell (Iron Man 2, Moon).
Η πρώτη, παρόλο το χαριτωμένο παρουσιαστικό της, σε κάνει να βιώνεις πως είναι να δίνεις επί χρόνια ολόκληρο αγώνα για να γίνεις δικηγόρος και να αθωώσεις κάποιον ενάντια στη γραφειοκρατία και το σύστημα.
Έχοντας επιπλέον την οικογένεια ΚΑΙ τη δουλειά στο μπαρ.
Ο Sam Rockwell δίνει μια ακόμα αξιομνημόνευτη ερμηνεία.
Κάφρος και αστείος στην αρχή αλλά και στωικά απελπισμένος στη συνέχεια, χωρίς μελοδραματικά κλισέ.
Όποτε αντιδρούσε ευχάριστα ή δυσάρεστα στα γεγονότα ένιωθες ότι έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο καθημερινό, με τα ελαττώματα του και δεν γινόταν να μην τον συμπαθήσεις.
Σημειώστε τα βλέμματα του όταν κοιτάζει την αδερφή του στη φυλακή και όταν συναντάει τη κόρη του, που είχε να την δει από μωρό.
Να τον δείτε και στο Confessions of a Dangerous Mind (2003) του George Clooney.
Σε μικρά ρολάκια η Melissa Leo (The Fighter), αγνώριστη ως η αντιπαθητική μπατσίνα και η Minnie Driver ως η συμφοιτήτρια που προσθέτει με το λεπτό της χιούμορ κάποιες νότες παρηγοριάς στην ζωή της πρωταγωνίστριας.
Το ίδιο και ο δικηγόρος (Peter Gallagher).
Με χάλασαν μόνο κάποιες αστοχίες.
Το χιουμοράκι ας πούμε, σε στιγμές που η Betty Ann έψαχνε στοιχεία και άλλα.
Σαν προσπάθεια μίμησης του Erin Brockovich.
Κάτι που διαπνέει αρκετά την ταινία αν προσέξουμε και τα πλάνα που η κάμερα ψιλοκουνιέται, προσδίδοντας αυτήν την ψευδοντοκιμαντερίστικη αίσθηση.
Αυτό φαινόταν πιο πολύ σε κάποιους διαλόγους όπου συλλέγονται τα στοιχεία αθωώτητας και σε κάποιες σκηνές στη φυλακή.
Επίσης ο ρόλος της Juliette Lewis (Due Date) ως...ελευθέρων ηθών μάρτυρας, δεν στεκόταν.
Σαν να προσπαθούσε πολύ να μιμηθεί την μεθυσμένη φαφούτα και δεν της πήγαινε.
Ίσως χρειάζονταν μια πιο ασχημομούρα.
Η μουσική συνοδεύει χαμηλότονα τις καταστάσεις αλλά πιο αποτελεσματική ήταν η απουσία της.
Τι εννοώ;
Ότι εκεί που συναντιούνται τα αδέρφια στις φυλακές, συγκινείσαι μόνο με τα βλέμματα τους και δεν θες κάτι άλλο.
Μια χαρά ταινιάκι λοιπόν, πιο κοντά σε συμβατική τηλεταινία.
Ενα χαμηλών τόνων - ψαγμένο δεν το λες - δράμα, που με άλλον σκηνοθέτη θα μπορούσε να παίξει και στα οσκαράκια.
Βασίζεται όμως πολύ στις δυο πρωταγωνιστικές ερμηνείες οι οποίες την ανεβάζουν και τη σώζουν τελικά.
Γιατί σε κάνουν να συμπάσχεις και να λες τι άλλο 'τρέξιμο' θα έχει αυτή η κοπέλα και πόσα χρόνια ακόμα θα πρέπει να ψάξει κόντρα στους πάντες και τα πάντα;
Και αυτός ο αδερφός πόσο θα αντέξει πια;
Και το ερώτημα που τίθεται:
Ποιος έχει το κουράγιο να θυσιάσει την οικογενειακή του θαλπωρή και να κάνει θυσίες κυνηγώντας αυτό που φαντάζει ανέφικτο;
Εσείς τι θα κάνατε;
Το Conviction θα προβάλλεται στις ελληνικές αιθουσες από τις 23 Ιουνίου.
Conviction trailer by FilmBoy-gr
